Τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί τή μυσταγωγία τῆς Θείας Λειτουργίας μετέφερε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος μέ τήν εἰσήγησή του στήν Ἱερατική Σύναξη, τήν ὁποία συγκάλεσε στήν Ἀρναία τήν Παρασκευή 12 Ἰουνίου μέ θέμα «Λειτουργικά καί Διοικητικά προβλήματα, προκύψαντα ἀπό τήν πανδημία τοῦ κορωναϊοῦ καί ἡ ποιμαντική τους ἀντιμετώπισις».
Μετά τή λήξη τῶν μέτρων ὑγείας γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας ὁ Σεβασμιώτατος αἰσθάνθηκε ἐπιβεβλημένη τήν ἀνάγκη νά ἐπικοινωνήση μέ τούς ἱερεῖς καί οἱ ἱερεῖς μεταξύ τους.
Κατώδυνος γιά ὅσα συνέβησαν κατά τήν δίμηνη αὐτή δοκιμασία τοῦ ἐγκλεισμοῦ καί τῆς Θείας Λειτουργίας «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», ἀνέλαβε ὁ ἴδιος, νά μιλήση, νά παρηγορήση τούς κληρικούς καί νά ἀπολογηθῆ γιά τά γενόμενα.
Μέ παρρησία παρουσίασε ὅλο τόν ἐκβιασμό πού ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν Πολιτεία νά κλείση τούς ναούς καί ζήτησε συγγνώμην ἐκ μέρους τῶν Ἱεραρχῶν, γιά τό γεγονός.
Στή συνέχεια παρουσίασε τή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅπως τήν ἐκφράζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στή Δογματική του, ὅπου ὁ Ἅγιος ἀποφαίνεται, ὅτι δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία χωρίς Θεία Λειτουργία. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐν τῇ Εὐχαριστίᾳ καί ἡ Εὐχαριστία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
Ἀναφέροντας περικοπές ἀπό τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο κατέληξε, νά πῆ, ὅτι δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία χωρίς τήν Θεία Λειτουργία, τήν ὁποία ποτέ δέν μπορεῖ νά σταματήση ἡ Ἐκκλησία νά τελῆ κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Ἡ μή τέλεση τῆς Θεία Λειτουργίας εἶναι κατάλυση τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἐπανέλαβε πολλάκις, στηριζόμενος στή θεολογική ρήτρα τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Τσέλιε (Πόποβιτς) πού διδάσκει: «Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι, κατά τήν θεόσοφο σκέψη τοῦ ἱεροῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἀνακεφαλαίωση ὅλης τῆς Θείας οἰκονομίας τῆς σωτηρίας. Τοῦτο τονίζεται, ἰδιαιτέρως, στό τέλος τῆς Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου, ὅπου ἀναφέρεται : “ Ἤνυσται καί τετέλεσται, ὅσον εἰς τήν ἡμετέραν δύναμιν, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, τό τῆς σῆς οἰκονομίας μυστήριον”… Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεί τό ἀποκορύφωμα τοῦ θεανθρωπίνου ρεαλισμοῦ. Ἀπό τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός κατέστη ἡ πλέον προφανής, ἀθάνατη, αἰώνια πραγματικότητα ὅλων τῶν κόσμων καί, ἰδιαιτέρως, τῶν ἀνθρωπίνων κόσμων μας. Μεθ’ ἡμῶν ὁ Χριστός: “ μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός/ Ἐμμανουήλ”, αἰωνίως μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Ὁ πειστικότερος μάρτυς αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι ἡ Ἐκκλησία, τό Θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐκκλησία – σῶμα Χριοστοῦ· Εὐχαριστία – σῶμα Χριστοῦ· Οὐσιαστική ταυτοσημία: Ἐκκλησία ἐν Εὐχαριστίᾳ, Εὐχαριστία ἐν Ἐκκλησίᾳ. Ὅπου ἀπουσιαάζει ὁ Θεάνθρωπος, ἀπουσιάζει καί ἡ Ἐκκλησία, ἀπουσιάζει καί ἡ Εὐχαριστία. Ὁ,τιδήποτε ἀποκλίνει ἀπό αὐτό ἀποτελεῖ αἴρεση, μή Ἐκκλησία, ἀντι-εκκλησία, ψευδο-εκκλησία.»!
Στή συνέχεια ἀναφέρθηκε στή περισπούδαστη μελέτη τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ μέ θέμα: «Ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιά τήν Θεία Κοινωνία»,μέ ἀφορμή τήν ἐπίθεση τῆς μαχητικῆς ἀθεΐας καί τήν ἀσέβεια ἀπέναντι στόν τρόπο μεταλήψεως τῆς Θείας Κοινωνίας καί τῶν ἐξ αὐτῆς κινδύνων μολυσματικῆς μεταδόσεως.
Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου ξεκινᾶ καί ἐκεῖνος τή μελέτη του μέ τή θεολογία τοῦ Μεγάλου Ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς καί ἀπαντᾶ θεολογικά στίς σύγχρονες ἀντιρρήσεις σέ σχέση μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅποιος ἀρνεῖται τή Θεία Κοινωνία ἀρνεῖται τοῦτον τόν Χριστόν καί θέτει αὐτόν ἐκτός τῆς σωζούσης πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καταλήγοντας, ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία ἀποτελεῖ τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Θεία Εὐχαριστία δέν παύεται, διότι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός δέν παύεται. Ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς δέν εἶναι φορέας μεταδόσεως φθορᾶς. Ἡ Θεία Κοινωνία, μέ προϋποθέση τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πηγή θεώσεως καί ἐνεργεῖ «εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος».
Created with Flickrset for Joomla.
Ἀκολούθησε εὐρεία συζήτηση καί ὁ Σεβ. ἔκλεισε τήν Ἱερατική Σύναξη ἐκφράζοντας τή χαρά του γιά τή συνάντηση μέ τούς κληρικούς του, στούς ὁποίους παρέθεσε πλούσιο μεσημεριανό γεῦμα στήν τράπεζα τοῦ Ἐπισκοπείου.
