Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Και πάλι γινόμαστε μάρτυρες ενός θαύματος, μιας θεραπευτικής επέμβασης του Θεανθρώπου προς τον άνθρωπο και συγκεκριμένα προς δυο τυφλούς.
Είναι αλήθεια πως ως αφορμές, προς θεραπεία του θείου λόγου, έχουμε λάβει πολλές φορές κίνητρο από τα επιτελεσθέντα θαύματα του Χριστού. Έχουμε διαπραγματευθεί τα θαυμαστά γεγονότα και τις θαυματουργικές παρεμβάσεις Του και έχουμε διδαχθεί πολλά. Σήμερα ας μας επιτραπεί όμως να αναρωτηθούμε κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί παρεμβαίνει θεραπευτικά ο Χριστός; Γιατί δεν εκφράζει απλά τη συμπάθειά Του προς τους ασθενείς, όπως θα κάναμε οι περισσότεροι, λέγοντας τους απλά την εύκολη φράση : “Κάνε κουράγιο!”; Γιατί τελικά πάντα γιατρεύει τον πόνο και θεραπεύει την ανάγκη;
Κάποιοι νομίζουν ότι όλα αυτά συμβαίνουν για να καταλύσει ο Χριστός την έννοια της ασθενείας, όμως δεν συμβαίνει αυτό, διότι η ασθένειες συνεχίζουν να υπάρχουν. Άλλοι μπορεί να θεωρούν πως ο Χριστός ιατρεύει τον πόνο με σκοπό να καταλύσει το βασίλειο του πόνου, όμως ούτε αυτό συμβαίνει αφού ο πόνος συνεχίζει να ταλαιπωρεί τον άνθρωπο. Υπάρχουν κι άλλοι που μέσα από τις θεραπευτικές επεμβάσεις του Χριστού βλέπουν μόνο, τόσο στη μορφή όσο και στα έργα Του, έναν φιλάνθρωπο, ένα κοινωνικό εργάτη, έναν έστω Μέγα Ευεργέτη που εργάζεται μόνο για την ανακούφιση των αδυνάτων και την απαλλαγή τους από τα βάρη της ασθενείας. Αυτές βέβαια είναι θεωρίες όσων σκέφτονται με δεδομένα ανθρώπινα και με γνώμονα τη δική τους προσωπική γνώμη.
Ευτυχώς όμως που ο Θεός δεν πράττει, δεν σκέφτεται και δεν ενεργεί με ανθρώπινα δεδομένα και με την προσωπική άποψη του καθενός μας. Διότι αν ερμηνεύουμε το έργο Του μόνο με τα δικά μας δεδομένα, τότε ο Χριστός θα ήταν απλά ένας εργάτης των “θέλω” μας και υπηρέτης των ορέξεών μας και θα Τον κατεβάζαμε στη θέση απλώς ενός θεραπευτή ή παρηγορητή μας. Μια τέτοια ερμηνεία όμως δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό!!!
Ο Χριστός έκανε, κάνει και θα κάνει κάτι περισσότερο από το να μας παρηγορεί ή να μας θεραπεύει. Ο Χριστός κάνει τον ανθρώπινο πόνο, δικό Του και μας νιώθει. Και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά σε αυτό που θέλουμε και σε αυτό που Εκείνος τελικά μας δίνει. Εμείς του ζητάμε να μην πονάμε κι Εκείνος κάνει τον πόνο μας δικό Του και συμπονάει μαζί μας. Διότι άλλο σημαίνει σε γιατρεύω κι άλλο σημαίνει πονάω μαζί σου, συμπάσχω…. Αυτό κάνει ο Χριστός. Δεν αρκείται απλά στο να μας βοηθήσει, με όποια μέτρα και μέσα διαθέτει, αλλά συμπονά με τον ασθενή, συμπάσχει με τον αδύναμο και κατανοεί τον αμαρτωλό.
Και επειδή έχει διαπιστωθεί, μέσα από τις ευαγγελικές περικοπές, ότι τελικά η μεγαλύτερη ασθένεια είναι η αμαρτία, η ασθένεια της ψυχής, γι’ αυτό και σχεδόν πάντα Τον βλέπουμε και Τον ακούμε να δίδει την θεραπεία, στις σωματικές ασθένειες, μέσα από την άφεση των αμαρτιών. Αφού λοιπόν ο πόνος της ψυχής είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόνο του σώματος, έρχεται Εκείνος μέσα από τις θεραπευτικές Του επεμβάσεις όχι μόνο να μας διδάξει να μην είμαστε αμαρτωλοί, ώστε να μην πονάμε ψυχικά, αλλά και να άρει τις αμαρτίες μας, όντας “ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου” , κι έτσι να μας λυτρώσει.
Όταν λοιπόν ο Χριστός θεραπεύει κάποιον, όπως τους δυο τυφλούς της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, μέσα από αυτή την θεραπεία έρχεται και επιβεβαιώνει μια μεγάλη πτυχή της αποστολής και του έργου Του, αυτή την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και την από μέρους Του άρση των αμαρτιών μας.
Τι σχέση λοιπόν μπορεί να έχει αυτή η αποστολή του Χριστού με το κοινωνικό έργο ή την φιλάνθρωπη κίνηση της στιγμής, που κάνουμε οι περισσότεροι, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο; Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς προσφέροντας λίγα χρήματα στον φτωχό ή λέγοντας λόγια παρηγοριάς στον πονεμένο, νομίζουμε ότι εκπληρώνουμε το ιερό καθήκον μας, ενώ ουσιαστικά μέσα μας σκεφτόμαστε εγωιστικά, δοξάζοντας τον Θεό που δεν βρισκόμαστε εμείς στη θέση αυτών.
Ο Χριστός όμως δεν σκέφτεται έτσι. Εκείνος κοιτάζει κατάματα τον πόνο και τον αξιολογεί όχι μέσα από μια ανθρώπινη αξιολόγηση αλλά από την δική Του αλάνθαστη πλευρά. Γι’ αυτό έγινε μέτοχος του πόνου. Ανέβηκε μέχρι το Γολγοθά, σταυρώθηκε, αλλά στο τέλος αναστήθηκε, μηνύοντάς μας πως πάντα, μετά την έλευση του πόνου, έρχεται το φως της Αναστάσεως και της Λύτρωσης.
Μην ξεχνάμε λοιπόν, στην ώρα του πόνου και της ασθένειας να έχουμε πίστη. Αυτό ήταν το κριτήριο της θεραπείας και λύτρωσης των δυο τυφλών. Χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες βροντοφώναξαν το “ναί, Κύριε” όταν ρωτήθηκαν από τον Ίδιον αν πιστεύουν πως μπορεί να τους θεραπεύσει. Κι έτσι έλαβαν την θεραπεία ως επιβράβευση της πίστης τους και Τον άκουσαν να λέει “κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν” και μέσα από αυτή την θεραπεία να αποκαλυφθεί, για μια ακόμη φορά, η αγάπη και το έλεος του Θεού προς τον άνθρωπο.
