Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου Ι. Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας στο Arxon.gr
Ο Αύγουστος για εμάς τους Χριστιανούς είναι συνδεδεμένος με το πρόσωπο της Παναγίας και ο Δεκαπενταύγουστος, το Πάσχα του καλοκαιριού, είναι η γιορτή της ακαταίσχυντης προστασίας και αμετάθετης ελπίδας προς την Δημιουργό του Δημιουργού, Εκείνη που «το αίμα της και το Αίμα Του ένα». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση οι εορτές των Αγίων είναι κατεξοχήν ανήμερα της κοιμήσεως τους, δηλαδή του θανάτου τους.
Για τους καθολικούς η Παναγία δεν απέθανε ποτέ αλλά ζωντανή μετέβη (μετέστη) σωματικά στους ουρανούς κατά υπεράνθρωπο τρόπο – χωρίς γεύση θανάτου. Για τους ορθοδόξους η Παρθένος απέθανε όπως κάθε θνητός αλλά κατά χάριν προγεύεται την Ανάσταση από τώρα από τον Υιό Της και Θεό μας.Γι΄ αυτό η Δυτική Εκκλησία κάνει λόγο για Μετάσταση της Παναγίας αλλά η Ανατολική Ορθόδοξη για Κοίμηση Της.Η εορτή της Παναγίας και ανταμώνει τους δυτικούς κι ανατολικούς αδελφούς χριστιανούς στο πανίερό της πρόσωπο αλλά και καταδεικνύει τις διαφορές στον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων συνεπώς και της διαφοράς οντολογίας στη ζωή των ανθρώπων…
Η Μητέρα του Σαρκωθέντος Θεού, το έμψυχο παλάτι, το εκλεκτότερο άνθος του ανθρώπινου δένδρου, πεθαίνει και κατά πολύ φυσικό τρόπο κηδεύεται. Η Παναγία απέθανε θάνατο πολύ ανθρώπινο, αλλά πώς να μη συμβεί και σ᾽ αυτήν ό,τι συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου τούτου, δηλαδή η φθορά του σώματος, όταν ο ίδιος ο Υιός και Θεός της πέρασε από την διαδικασία αυτή; «Μιμουμένη τον ποιητήν σου και Υϊόν» – όπως λέει και ο υμνογράφος –«υπέρ φύσιν υποκύπτεις, τοις της φύσεως νόμοις».
Αλλ᾽ αν η Παναγία μας ως άνθρωπος πεθαίνει και κηδεύεται, τούτο είναι περίτρανη απόδειξη του ρεαλισμού της χριστιανικής πίστεως που όχι μόνο δεν θέλει να αποφύγει την μνήμη του τέλους αλλά αντιθέτως να δείξει ότι για κάθε άνθρωπο, ακόμη και τον μεγαλύτερο Άγιο και Αγία έρχεται η ώρα του θανάτου, που μπορεί να είναι και ευλογημένη ανάπαυση, θάνατο που για αιώνες η Εκκλησία τον βίωνε ως Κοίμηση.
Για την Κραταιά Αγάπη Εκείνης που όλη της την ζωή επέλεξε να σηκώσει σε όλη της την ύπαρξη και με όλη της την ύπαρξη, τη σωτηρία ενός κόσμου που αρνιέται να σωθεί, από Εκείνη από την οποία «ερρύη τα κτείττω», ο πόνος του θανάτου δεν έχει την τελευταία λέξη αλλά ο πόθος για ένωση με τον Αγαπημένο Της Υϊό με τη Ζωή και την Ανάσταση, άρα εξ΄ορισμού αυτό δεν μπορεί να είναι απελπισία αλλά νίκη.
Η Μαρία, ένας από εμάς, η πρώτη από εμάς, συμμετέχει ήδη σε αυτό που περιμένουμε στο μέλλον και ο Θεός, μέσω αυτής, μας δίνει τη διαβεβαίωση αυτού. Για την «αυγή της μυστικής ημέρας» ο θάνατος γίνεται συνάντηση και όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου μας κάνει πιο οικείους με το θάνατο, έτσι και η Κοίμησή της μας κάνει πιο οικείους με την αντίπερα όχθη. Το σώμα της ξαπλώνει, ξεκουράζεται και ο θάνατος είναι γεμάτος πια από Εκείνη, γεμάτος από την μητρική της θωπεία.Στην Κοίμηση της Παναγίας έχουμε την λήξη της βιολογικής ζωής, αλλά και την έναρξη μιας άλλης γεμάτης από φως. Η Παναγία κηδεύεται και τίθεται σωματικά στο χώμα και την ψυχή της παραλαμβάνει ο Υιός και Θεός μας, ο Οποίος ερχόμενος για την Παναγία Μητέρα Του συνοδεύεται από πλήθος ουρανίων δυνάμεων που δοξολογούν το άγιο όνομά Του, αλλά και την ίδια «την Πλατυτέρα των Ουρανών». Πρόκειται λοιπόν για μία ώρα που ο πιστός άνθρωπος μπορεί και να μην είναι παγερά μόνος αλλά μέσα στην παρουσία της χάρης του Θεού, μέσα στην κοινωνία των προσώπων, μέσα σε συνάθροιση φίλων, να ντύνεται την αφθαρσία, προσμένουσα όπως όλοι οι Άγιοι την Παρουσία Του. Υποδέχεται δε ως Μητέρα των Ζώντων κάθε ψυχή που φεύγει από αυτήν την ζωή αποφασισμένη να απλώσει το χέρι στον Χριστό.
Όμορφη λέξη και έννοια η Κοίμηση: Ανάπαυση, καταλλαγή, ησυχία, παύση των δεινών που συντροφεύουν τον ενθάδε βίο των ανθρώπων.Για πρώτη της φορά Παιδί στα χέρια Του Νεκρή και ολοζώντανη, Έσχατη και Πρώτη.Ο Υϊός της, ο Κύριός μας παίρνει ένα μωρό στην αγκαλιά του, γίνεται ο γονιός του γονιού του, Βρεφοκράτωρ Εκείνος της Βρεφοκρατούσας.
Η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο και το μυστήριο Της, κατανοεί τους πάντες και συμπάσχει με τους Υϊούς των ανθρώπων και όταν εμείς ζητάμε τις πρεσβείες, της ζητάμε την συμπερίληψη της δικής μας θέλησης στο δικό της ζωοποιό θέλημα που είναι το «Γένοιτο» στο Θέλημά Του που είναι πάντα υπέρ των ανθρώπων. Το ολό δικό Της «γένοιτο»στο Θεό γίνεται και δικό μας, το κάλλος της περνάει και σε εμάς, η θητεία της στο θέλημα του θεού γίνεται δική μας ελευθερία. Αυτή την ελπίδα λιτανεύουμε στην Εκκλησία, αυτό το θησαυρό μοιραζόμαστε και η λογική μας δίνει τη θέση της στον Λόγο.
Έτσι η σχέση μας με το Θείο μέσω της οικειότητας που μας ευλόγησε ο Θεός με Εκείνη παίρνει άλλη διάσταση.Γι΄αυτό και μπορούμε να πανηγυρίζουμε ένα θάνατο μέσα στη λάμψη αυτού του ασυγκρίτου φωτός της εορτής, στις Αυγουστιάτικες αυτές ημέρες, όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ακούγονται τα λόγια : «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε, ως γάρ ζωης Μητέρα πρός την ζωήνμετέστησεν ο μήτρανοικήσας αειπάρθενον……».
Χρόνια πολλά!
