Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Είναι γεγονός πως η ζωή και η λατρεία της Εκκλησίας μας είναι συνδεδεμένη με την έννοια του χρόνου. Τα πάντα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας οριοθετούνται και ορίζονται μέσα σε χρονικές στιγμές και στο πλαίσιο του χρονικού κύκλου. Τα πάντα, εκτός από τον Άχρονο Θεό.
Κι όταν λέμε ζωή της Εκκλησίας μας δεν εννοούμε μια αφηρημένη έννοια αλλά αυτήν την ίδια την ζωή των χριστιανών, αφού ως Εκκλησία ταυτοποιείται αυτός ο Θεανθρώπινος οργανισμός, στον οποίον βιώνεται η κοινωνία των πιστών.
Κάθε ημέρα, καθ’ όλον τον χρόνο, είναι αφιερωμένη σε πρόσωπα και γεγονότα. Κι έτσι η Εκκλησία μας, τιμώντας πρόσωπα και γεγονότα, μέσα στα πλαίσια του εορτολογικού χρόνου, επιβεβαιώνει την ανάγκη για οριοθέτηση στη ζωή του ανθρώπου και δίνει έμφαση στην έννοια της χρονικής στιγμής, της ημέρας, ακόμη και της ώρας που τιμάται ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός.
Έτσι λοιπόν, μέσα σε ένα χρονικό όριο τριάντα μίας ημερών, ολόκληρος σχεδόν ο μήνας Αύγουστος, αδιαμφισβήτητα, έχει αφιερωθεί στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εξαιρουμένης της μεγάλης Δεσποτικής εορτής της Μεταμορφώσεως, οι περισσότερες ημέρες είναι αφιερωμένες στην Παναγία μας. Ήδη από την πρώτη ημέρα του μηνός ψάλλονται οι Παρακλητικοί Κανόνες της Θεοτόκου, εναλλάξ ο Μικρός και ο Μεγάλος, ενώ από το εσπέρας της 13ης Αυγούστου, οπότε και αποδίδεται η εορτή της Μεταμορφώσεως, η υμνολογία είναι αφιερωμένη, με προεόρτια άσματα και τροπάρια, στο γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στο μέσον του μηνός η εορτή της Κοιμήσεως δένει και στολίζει τις υπόλοιπες ημέρες σαν περιδέραιο. Αλλά και μέχρι την Απόδοση της Κοιμήσεως, την 23η Αυγούστου, πάλι γίνεται αναφορά και αφιέρωμα στο πρόσωπό Της και στο γεγονός της Μεταστάσεώς της. Τέλος δε ο μήνας περατώνεται με την εορτή της Καταθέσεως της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου.
Με όποια απεικόνιση, με οποιοδήποτε προσωνύμιο κι αν της αποδίδει ο πιστός λαός μας, είναι γεγονός πως στο πρόσωπο της Θεοτόκου επιβεβαιώνεται και ταυτοποιείται η Μητέρα ως το πλέον σεβαστό και πολύτιμο πρόσωπο για κάθε άνθρωπο.
Και αυτό το οποίο κάνει τη μητέρα ως το πιο ιερό, πιο σεβαστό, πιο ξεχωριστό πρόσωπο είναι πως ο πατέρας είναι αυτός που γεννά αλλά η μητέρα τίκτει. Και αυτό που δίνει μια άλλη διάσταση στην έννοια του τοκετού δεν είναι μόνο η στιγμή των ωδίνων και των πόνων αλλά η επί εννέα μήνες διάρκεια της κύησης. Αυτό μας επιβεβαιώνει η άγνωστη γυναίκα η οποία εκφράζει τον θαυμασμό της, προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αναβοώντας με ενθουσιασμό “μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας” , θέτοντας έτσι τα θεμέλια του σεβασμού και της ιερότητας της μητρότητας, σε αντίθεση με όσους χωρίς φόβο Θεού και χωρίς συνείδηση ευθύνης τολμούν να ανακινούν ζητήματα νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων ή της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Κι επειδή, όπως προαναφέραμε, μέσα στον εορτολογικό και χρονολογικό κύκλο της ζωής της Εκκλησίας μας τιμάμε πρόσωπα και γεγονότα, γι’ αυτό κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί η ευαγγελική περικοπή της εορτής της Θεοτόκου ως τιμή στο πρόσωπο της μητέρας, και κατ’ επέκταση της γυναίκας, και στο γεγονός της μητρότητας και ως αναφορά ανάδειξης της ιερότητας αυτής. Κακά τα ψέματα…!!! Μητρότητα χωρίς μητέρα δεν υφίσταται!!! Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι νέο-ιδεολόγοι με επιχειρήματα νομικά, οικονομικά ή κοινωνικά να στηρίξουν την ανομία και την ανοησία τους πρέπει να ξέρουν πως τα μόνα επιχειρήματα που μπορούν να στηριχθούν σε αυτόν τον κόσμο, και να στηρίξουν τον άνθρωπο, είναι η αλήθεια και η ηθική.
Αυτή η αλήθεια και αυτή η ηθική της διάσταση λοιπόν είναι πως το μυστήριο της οικονομίας, για τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού και της κάθε μητέρας. Ο αληθινός χριστιανός βλέπει στην κάθε γυναίκα το άλλο του μισό και όχι το ασθενές και αδύναμο φύλο. Η αληθινή χριστιανή φέρει ως ταυτότητα και ως σημάδι αναγνώρισής της την ευλογημένη μητρότητα και βλέποντας το πώς στάθηκε η Μητέρα του Θεού κάτω από το σταυρό του παιδιού Της, έτσι ξέρει πώς να σταθεί κι εκείνη απέναντι στα πάθη της ζωής.
Κάθε χριστιανός λοιπόν έχει στη ζωή του ένα πρότυπο. Την Παναγία μας. Πρότυπο ζωής, πρότυπο ταπείνωσης, πρότυπο υπομονής και πρότυπο αυτοθυσίας και προσφοράς υπέρ των άλλων, ώστε να αναδειχθούμε κι εμείς μακάριοι, ως η Κυρία Θεοτόκος, μέσα από την πιστή εφαρμογή και τήρηση του λόγου του Θεού.
