Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου Ι. Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας  / Arxon.gr

Δεν παρακολουθώ τηλεόραση, δεν βλέπω «bigbrother». Με τίποτε, ποτέ. Σερφάροντας όμως στο fb για ποιμαντικούς λόγους βλέπω τα επίμαχα στιγμιότυπα που κυκλοφορούν παντού. Και καταλαβαίνω. Στο δωμάτιο του «bigbrother» υπάρχει εν σμικρώη εικόνα της κοινωνίας. Και μένω έκθαμβος μπροστά στην ετοιμότητα του «κυρίου» Αλεξανδρίδη για στην έκφραση κάποιων «απόψεων»του που τον θέλουν ως «αρσενικό» να ιδιοποιείται την ανθρώπινη φύση, να αρέσκεται στο να μειώνει, να ισοπεδώνει τη γυναίκα ως “res” (πράγμα) μέσα από την τηλεοπτική εκπομπή. Στον ίδιο χώρο και γύρω από αυτόν τον κύριο – κάθονται δύο συμπαίκτες, σιωπηρά και σχεδόν υπνωτισμένα μειδιούν και δεν αντιδρούν, αφού γίνονται δέκτες του μονολόγου του συμπαίχτη τους.

Το ερώτημα πως ένιωσαν με τέτοιας ποιότητας σεξιστικά και άκρως υποτιμητικά για το πρόσωπο, τη θέση και την αξία της γυναίκας σχόλια, είναι ρητορικό αφού βλέπουμε ότι δεν ενοχλήθηκαν στο ελάχιστο από τα λεγόμενα του συμπαίκτη για την ανώνυμη «γυναίκα» που γίνεται αντικείμενο προς χρήση και αποϊεροποιείται. Είναι τόσο ξεχωριστοί οι κύριοι αυτοί που δεν θα μπορούσαν να αφορούν οι παραινέσεις του κ. Αλεξανδρίδη στην οικογένειά τους, στην αγαπημένη αδελφή τους, στο ιερό πρόσωπο της μητέρας τους, στην σύντροφό τους και ακούν τόσο πειθήνια τις συμβουλές του, όπως και αρκετοί τηλεθεατές. Πως μπορούν να υποτάσσουν την ηθική τους, σε μια ένοχη αφωνία, αποδεχόμενοι  – ελαφρά τη καρδία – τα εξόχως προσβλητικά για το ανθρώπινο πρόσωπο σχόλια του; Πώς δηλαδή δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον «τσαμπουκά» και στερούν την ευαισθησία από τη μαρτυρία τους, το ήθος από τη νεανική τους οπτική;

Αξιότιμοι κύριοι υπεύθυνοι του Σκάϊ, υπάρχει η ελευθερία έκφρασης, αλλά υπάρχουν και τα όρια της ανεκτικότητας, η ελευθερία επιλογής εκ μέρους του τηλεθεατή, όμως υπάρχει και η δεοντολογία και οι κανόνες του ΕΣΡ. Να δεχτώ ως ένα κριτήριο αυτό της εμπορικότητας για ένα«κοινό» που ενδιαφέρεται για αυτό το τηλεοπτικό προϊόν, αλλά ζούμε σε μια «πολιτισμένη» κοινωνία και η αλαζονεία της πρόκλησης δεν μπορεί να έχει τον τελευταίο λόγο, αλλά να παραπέμπει και στον σεβασμό προς την λογική αντίδραση που προκαλείται που είναι ανάλογη της δράσης, ίσως και μεγαλύτερη.

Αναμφίβολα δεν ωφελεί κανέναν όταν χειριζόμαστε με ερασιτεχνισμό το φαινόμενο της βίας, προβάλλοντας στο «παιχνίδι» αυτό πάλι τους όρους της βίας. Αναρωτιέμαι γιατί σας κάνει τάχα εντύπωση η απρέπεια ενός νεάντερταλ, την ίδια στιγμή που έχετε εγκρίνει το βιογραφικό μιας ψυχοσύνθεσης που κομίζει ένα οικογενειακό περιβάλλονπου έχει εκθρέψει ένα εθνικιστή και μισογύνη όπως ο κύριος αυτός; Οι ψυχολόγοι λένε ότι ο θύτης που κακοποιεί έχει υπάρξει κάποτε το θύμα που δέχτηκε βία – επιθετικότητα, οδήγησε σε απάνθρωπα και ανακυκλώνει τραγικά περιστατικά.

 Οι ευθύνες σας είναι μεγάλες διότι τα ΜΜΕ είτε το θέλουν είτε όχι, διαπαιδαγωγούν εκ των πραγμάτων, ιδίως την ηλικία της νεότητας και παράγουν πρότυπα. Ποιου γονιού το όνειρο είναι να θέλει τα πρότυπα να είναι τύποι σαν τον κύριο αυτό, που αν δεν «ζευγαρώσει» με το καλό, βιάζει άνετα; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ούτε πάντα ανεκτά.

Αγαπητοί κύριοι παίκτες, που σκληρά αγωνίζεσθε για λίγη δημοσιότητα, δεν προσφέρονται όλα πια για φθηνά καλαμπούρια, οίτε για χυδαίους αστεϊσμούς. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να γελάσει. Ίσως μόνο να αδιαφορήσει, αλλά η αδιαφορία ξέρετε σκοτώνει και η απενεργοποίηση της αντίδρασής σας είναι ικανή να προλειάνει το έδαφος για την διάπραξη και άλλων ειδεχθών εγκλημάτων όπως των πρόσφατων κατά του Βαγγέλη Γιακουμάκη και της Ελένης Τοπαλούδη. Όταν όλα τα ισοπεδώνετε χάριν της θεοποίησης μιας εικόνας, όταν μπροστά στο βωμό της δημοσιότητας, εξοικειώνεστε με ευκολία με κάθε βία που σε κάθε μορφή της, έχει συντριπτική σοβαρότητα και είναι κατακριτέα, δεν υπολογίζετε την ανθρώπινη υπόσταση και στρέφεστε κατά της εικόνας του Θεού.

Κύριοι παίκτες του BigBrother, η βία μόνο κακοποιεί, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπαράγει τον κακό εαυτό της και είναι πάντα παθολογική. Πως μπορείτε να κάνετε συζήτηση με κάποιον που απειλεί, εκφοβίζει, δεν υπολογίζει την ανθρώπινη υπόσταση, παραβιάζει χωρίς νομιμοποίηση τα όρια του «άλλου»;

Δεν θεωρώ ότι πρέπει να δείχνουμε σε τέτοιου είδους φαινόμενα κατανόηση, ή να αμνηστεύουμε παρόμοιες συμπεριφορές γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα ήμασταν και εμείς συνένοχοι, στο βαθμό που δεν τα αποδίδουμε στην κρίση της δικαιοσύνης και όταν δεν έχουμε την έγνοια της διόρθωσης στη ουσία πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως τα προκαλούμε ξανά.

Η βία δεν πρέπει να κουκουλώνεται, όσο δεν μιλάμε, εξαπλώνεται, όσο την υποτιμούμε, αυξάνεται, όσο την βλέπουμε ως λύση γίνεται περισσότερο πρόβλημα. Είναι ευθύνη όλων, ναι όλων μας (πολιτείας, θεατών, παραγωγών) όμως να μην διαπλάθουμε υποψήφιους εγκληματίες, να μην προβάλουμε εκπομπές κακής αισθητικής, ηθικά εξαμβλώματα και υποχρέωση να δρούμε κατά της επαίσχυντης και κολάσιμης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που τελικά στρέφεται κατά της ίδιας της ανθρωπιάς.

Το συγκλονιστικό είναι ότι έχουμε απευαισθητοποιηθεί ως κοινωνίες απέναντι στον κύκλο της βίας που ήταν, είναι και θα παραμένει φαύλος, που δυστυχώς δεν σταματάει τόσο εύκολα και δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να αναπαράγει ένα κακό εαυτό και να βγάζει από τον άλλο τον πιο κακό εαυτό. Ας αναρωτηθούμε αν αυτό θέλουμε; Μια αόμματη κοινωνία που θα βγάζει ο ένας τα μάτια του άλλου, μέσα από την τυφλή βία που ακυρώνει και που δεν μπορεί να αποτελεί ούτε εργαλείο, ούτε επιχείρημα, ούτε μέρος της ζωής μας, πόσο μάλλον γνώρισμα επιτυχίας.

Η βία δεν είναι κάτι απλά κακό αλλά βρίσκεται στον αντίποδα της χριστιανικής μας ιδιότητας. Ως Χριστιανοί δεν μπορεί να μην είμαστε απέναντι από το σκοτάδι της βίας, να μην λέμε όχι στην ανοιχτή βία που τολμά να εισβάλει και να εκδηλώνεται στην καθημερινότητά μας, δεν μπορεί να μην διατρανώνουμε την ιερότητα της διαφορετικότητας κάθε ανθρώπου. Με ποια εξουσιοδότηση να το κάνουμε;

Με την δύναμη της μη βίας, που πηγάζει από τον Τάφο Εκείνου που ανέτρεψε τον φαύλο κύκλο της, αφού έγινε ο ίδιος ο θύτης και το θύμα και με σαφή τρόπο μας έδειξε το δρόμο. Εκείνος καταργεί το θάνατο και κάθε λογής παραφθορές και ανισότητες και εμπνέει μιας άλλης τάξης πολιτεία αδελφοσύνης και ισότητας. Η απάντηση του χριστιανού στη βία αποτελεί ένα διαρκές πνευματικό παρόν και μια συνεχής διαμαρτυρία για την όποια περιφρόνηση του ανθρώπου και των ανθρώπων. Ως Εκκλησία, ως το Σώμα του Θεανθρώπου, ως φορέας ελπίδας που ζει για να διακονεί με ευθύνη και απόλυτο σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο τον ίδιο το Θεό, υπενθυμίζουμε ότι βία και ή αυταρχικότητα (σε όλες της τις μορφές) αποτελούν αστοχία από την πίστη και αυτό δεν μπορεί να λησμονείται.

Η Εκκλησία με ότι κάνει και με ότι είναι – όχι  πάντως συνθηματολογικά – έχει τον Λόγο και κάθε λόγο να εμπνέει την κοινωνία να γυρίζει την πλάτη στη βία και να υπενθυμίζει ότι η βία καταλαβαίνει μόνο από πράξεις παιδείας που απομονώνουν τις ανισότητες, υπερβαίνεται μόνο από σοβαρές δράσεις που αποπνέουν ωριμότητα, με κοινό στόχο να αφυπνιστούμε ως κοινωνία, για να περιορίσουμε το απάνθρωπο αυτό φαινόμενο.