Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας 

Ο Άγιος Δημήτριος δεν πέρασε από το μαρτύριο κατά τρόπο υπερφυσικό, ένιωσε τη δοκιμασία όπως ακριβώς ένας κοινός θνητός που τον πονούν οι πληγές, τον ματώνουν οι ραβδισμοί, τον ταπείνωνουν οι εξευτελισμοί, τον σκότωνει η λόγχη. Και όμως «μεθ᾿ ηδονής πρὸς πάσαν ὑπερβολὴν ὀδύνης» πέφτει στο θάνατο με τα μάτια ανοιχτά, ως πλάσμα της συνέπειας, της εντιμότητας, του «μέχρι τέλους».

Χωρίς ιδιότητα, παραιτείται από το στράτευμα και τη στράτευση και παραδίνεται στην Αγάπη Του, ολοκληρωτικά προσφέρεται σε αυτόν που του έδωσε την ταυτότητα, στον Μόνο Φίλο, αντιδωρίζει την ίδια του τη ζωή του σε Εκείνον που νοηματοδότησε την ύπαρξή του.

Δεν ανήκει σε ειδική κατηγορία υπερανθρώπων, ούτε είναι προκάτ, αλλά ως συμπαθών φιλάνθρωπος– δεν θέλει κάτι από το Θεό αλλά τον ίδιο τον Θεό – δεν έμαθε τα του Θεού, έπαθε τα κατά Θεόν. Ανικανοποίητος με τα μερικά του βίου και παθιασμένος με τα γνήσια της ζωής, νικητής ως νικημένος από την αγάπη του Χριστού, : «Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον. Ότι ο φόβος κόλασιν έχει, ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη» (Α΄ Ιω. 4:18). Έδωσε αίμα για να λάβει Πνεύμα – όχι ως ανταλλαγή αλλά ως προτεραιότητα της σχέσης του με το Χριστό από οποιαδήποτε άλλη – φίλος Του και οικείος μας που έζησε στο σήμερα τον ερχόμενο Κύριο ως παρόντα. Αναζωγραφίζει διάφανα το πάθος Του και την Ανάσταση Του, δεν λειτουργεί ως το τέρμα αλλά ως δείκτης του τέρματος στο νυν της σωτηρίας μας. Το μαρτύριο του είναι πρόταση ζωής και όχι θανάτου, κέρδους και όχι απώλειας, σημείο ενότητας.

Υπερβαίνει τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του καί γίνεται τρόπος – δρόμος προς τον Χριστό.Από την Θεσσαλονίκη επεκτείνεται στην οικουμένη καὶ «τροποῦται τὰ ἔθνη» καθέλει την έπαρση τῶν διαφόρων Λυαίων της ἰσχύος της υλικής με τη ζωή της ταπεινής συναρπαγής, της νηφάλιας μέθης, της αποκάλυψης της αυθεντικής χαράς που δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει από την καρδιά του πνευματικού αγωνιστή. Μα, πριν απ’ όλα, μια ζωή στολισμένη με το αίμα του μαρτυρίου της ασκήσεως και ελευθερίας σαν βασιλική πορφύρα και βύσσο!

Ο Άγιος, έζησε στην πραγματική κοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται. Στην εποχή της ισοπέδωσης είναι στην κορυφή και αν “φαίνεται” απόλυτος ο τρόπος του μαρτυρίου, το παράδειγμά του, κάνει το μαχητή που χύνει το αίμα της ψυχής την ίδια στιγμή να του μεταγγίζει πνεύμα! Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες πρεσβεύσατε προς Κύριον”