Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ι. Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
Διανύουμε αισίως την τέταρτη ημέρα εφαρμογής του έκτακτου μέτρου καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας με σκοπό την μείωση της διασποράς του επικίνδυνου κορωνοϊού COVID-19, για την προστασία της δημόσιας υγείας στο σύνολο της επικράτειας για το διάστημα από το Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020 έως και τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020. Σύμφωνα με την κυβερνητική απόφαση οι Ιεροί χώροι λατρείας παραμένουν κλειστοί. Εκτός από δύσκολη και κρίσιμη απόφαση – με στόχο να έχουμε τις λιγότερες απώλειες σε ζωές, το γενικό απαγορευτικό εκτός από πολιτική απόφαση, είναι το έσχατο όριο της παραδοχής ότι έχουν ξεπεραστεί τα όρια. Η Εκκλησία σε αυτή την κατάσταση ανάγκης ως ενοποιός δύναμη και ειρηνοποιός θεσμός, από την πρώτη στιγμή που ενέσκηψε η πανδημία, στη μεγάλη της πλειοψηφία – τηρεί με τυπικότητα τα μέτρα που υπέδειξαν οι επαΐοντες – όχι χωρίς κόστος. Μια συμμόρφωση που δεν ήταν «υποταγή» σε μια διεκπεραιωτική εφαρμογή υγειονομικών διατάξεων αλλά αγαπητική συλλειτουργία και συναλληλία με την Πολιτεία για την διαφύλαξη της ζωής των ευάλωτων συνανθρώπων μας πού την υπαγορεύει η σοβαρότητα που δεν αντικαθίσταται από κανένα άλλο εκτός από εμάς τους ίδιους και αστυνομεύεται μόνο από τη συνείδηση εκάστου. Άλλωστε η Εκκλησία μεταλαμβάνει την αγωνία των αδελφών, ως κριτήριο πνευματικής εγρήγορσης για την αναχαίτιση ενός ϊού ο οποίος δεν χαρίζεται σε κανένα και δεν κάνει διακρίσεις. Η ζωή του ανθρώπου είναι στοιχείο αδιαπραγμάτευτο και η έγνοια για την δοκιμασία των άλλων, γίνεται κοινωνικό γεγονός, αλληλεγγύης και συνάντησης με τον ασθενή Χριστό (Ματθ. 25:36). Αν η Εκκλησία μιλά για αιώνια ζωή, το κάνει διότι σέβεται υπερβαλλόντως την παρούσα και πριν πει «αιωνία η μνήμη» για κάποιο θύμα του ϊού, έχει πρώτιστα αγωνιστεί για να ζήσει ο κόσμος, έχει επιδείξει προστατευτικό σεβασμό έναντι της ανθρώπινης ζωής και υγείας που είναι Θεόσδοτη. Όσοι λοιπόν προσέχουμε την ατομικὴαλλὰ και τη συλλογικὴ υγιεινή, πολύ καλώς κάνουμε. Στον ἀντίποδα κάποιοι φοβούνται τόσο τον ϊό, ώστε ἡ ζωή τους να παγώνει και να γίνεται αβίωτος εφιάλτης. Κάποιοι που βλέπουν τὸ διπλανό τους και τον αποφεύγουν σαν την προσωποποίηση του δαίμονα, ξεπερνούν τα όρια της προσοχὴςκαὶκαταλήγουν στη νεύρωση της μικροβιοφοβίας. Ας θυμηθούμε όμως Εκείνον πού ὑπερβαίνειτό μεγαλείο Του καί προσφέρεται «ὥσπερ ξένος» σέ όλους, ακόμα καίστόν ασθενή από covid, τον οποίο δεν θεωρεί μίασμα αλλά εικόνα του Θεού.
Η αδιαφορία καὶ ἡ ἔπαρση ἀποδεικνύονται καθημερινὰ εγκληματικὲς καὶ γιὰ τὸν εαυτό μας καὶ γιὰ τὸν πλησίον μας, το ίδιο και η ανεμελιά της πολλής «σιγουριάς» ή μια μαγική παντοδυναμία που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως άλλοθι στην προσπάθεια κατά της διασποράς του ϊού, που δεν θέλω να αναλάβω. Αυτή τη στιγμή, δεν προσφέρει οτιδήποτε να ανακαλύπτουμε «αντίχριστες» κυβερνήσεις διοκλητιανών που τάχα δεν σέβονται την πίστη και διωκτών που θέλουν να την εξοστρακίσουν. Να ξοδεύουμε ενέργεια άσκοπα όταν εξαπολύουμε μύδρους προς τους τάχα «άθεους» κυβερνώντες προς την τάχα «ανύπαρκτη» πνευματική ηγεσία. Δεν θα διαφωνήσω πως υπάρχουν ευθύνες των κρατικών δομών και πρέπει να γίνουν περισσότερα, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι εμείς οφείλουμε να κάνουμε ως Χριστιανοί, που ούτε ο Θεός θα το αναλάβει, ούτε το κράτος. Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε μάλλον τραχύς. Το να το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη να δείξουμε τις καλύτερες χριστιανικές ποιότητες και τα πνευματικά μας αντισώματα: Την προσοχή μας στους ασθενείς αδελφούς μας, στους μαχόμενους στην πρώτη γραμμή, στους επαγγελματίες υγείας, στους γιατρούς που ξεκουράζονται δίπλα στους ασθενείς και στους εργαζόμενους στόν ερευνητικό τομέα προς αντιμετώπιση τῆς νόσου που – δόξα τω Θεώ κομίζουν πολύ ελπιδοφόρα νέα.
Η προσευχομένη Εκκλησία μας, δεν παύει να δέεται για την υγεία όσων δίνουν μάχη ζωής με τον Θάνατο. Σε όσους σώζουν μια ζωή, τους λέει ότι κοινωνούν τον Θεό ολάκερο, όπως και στους επιστήμονες που αγωνίζονται, που ξενυχτούν να προστατέψουν τους συνανθρώπους τους (σε έναν Σωτήρη Τσιόδρα, ένα Φάουτσι) μας κάνουν καλύτερους για να οραματιζόμαστε μια «άλλη» ευκλεή Ελλάδα. Δεν λείπουν ταυτόχρονα και οι δημαγωγοί, που αμφισβητούν πρόσωπα και προθέσεις – με δεδομένο το σοβαρό πρόβλημα στη χώρα και στην παγκόσμια κοινότητα. Είναι ξεκάθαρη επιλογή μας να μην συμπλέουμε με λαϊκισμούς όποιων επενδύουν σε έριδες και αναλύσεις για την προέλευση του κακού, να μην δίνουμε υπόσταση σε ανθρώπους με «εφηβική» νοοτροπία και εγωπαθή γκρίνια. Από ποιόν ενημερωνόμαστε είναι δική μας επιλογή και ως τέτοια έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Αν επηρεαζόμαστε π.χ. από την ασύδοτη διάχυση ψευδών ειδήσεων μιας μικρής μειοψηφίας «ψεκασμένων» συνομωσιολόγων που – προσπαθώντας να ξορκίσουν αυτό που οι ίδιοι φοβούνται – προβάλουν τα σκοτάδια τους πάνω μας. Αδυνατούν να δουν πέρα από τα όρια του μικρόκοσμού τους τη «φοβερά του λοιμού απειλή» που αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη, όμως κάνει και εμάς μη συνετούς διαχειριστές ενός αόρατου μεν εχθρού, αλλά με πολλά εμφανή θύματα. Μην έχουμε αμφιβολία ότι το καλό θα επικρατήσει, όπως το φως νικά το σκοτάδι και όπως στο πρώτο κύμα της πανδημίας γίναμε πρότυπο διαχείρισης του ϊού και κάναμε τον φόβο, ευθύνη, στο δεύτερο κύμα είναι πρόκληση να κάνουμε την όποια λογική κόπωση – στοχευμένη προστασία της υγείας που δεν εγκλωβίζεται στον εαυτό της και δεν θυσιάζει για χάρη της καμία άλλη ανθρώπινη ποιότητα όπως η ελευθερία. ¨Οσο προσαρμοζόμαστε στο δύσκολο “σήμερα” επενδύουμε στο να υπάρχουμε και μετά από αυτό, σε καλύτερες μέρες που δεν αναμένουμε μοιρολατρικά αλλά χτίζουμε υπεύθυνα.
Αδελφοί, είμαστε ακόμα ζωντανοί!!!
Για να κλείσω με αισιοδοξία όπως γράφει ένας φίλος, νέος δάσκαλος από τη στόφα των παλαιών : «……ποτέ ξανά δε συνεργάστηκαν τόσο καλά γονείς και κηδεμόνες, προσέχοντας, φροντίζοντας, ρωτώντας, κρατώντας σπίτι αδιάθετα παιδιά, φοβούμενοι μην ταλαιπωρήσουν τους άλλους, στηρίζοντας όλοι όλους, στη δύσκολη αυτή συγκυρία που ξέρουμε πως η μόνη μας βοήθεια είμαστε εμείς, που τα δύσκολα δεν είναι πρωτόγνωρα, ούτε πιο δυνατά από μας….όσα κρούσματα κι αν είχαμε, όσα τμήματα κι αν έκλεισαν, η κοινωνία γύρω από το σχολείο λειτούργησε υποστηρικτικά, με αλληλεγγύη και ενδιαφέρον και δίχως να στοχοποιήσει παιδιά, γονείς ή δασκάλους. Παλεύουμε να δείξουμε ότι έχουμε τη ζωή στα χέρια μας, μπήκαμε στον τρίτο μήνα μαθημάτων, σε μια αίθουσα που για μας είναι σαν καταφύγιο, σαν Ναός, κρυμμένοι από τον έξω κόσμο, πιο ασφαλείς, πιο αγαπημένοι, κι έτσι ανάμεσα σε τόσα μέτρα που μας κρατούν σε απόσταση νιώθω ότι ερχόμαστε κοντά, όπως δε θα μπορούσαμε ποτέ πριν, να έρθουμε. Το σχολείο αυτό σαν λουλούδι ανθίζει στο τσιμέντο κι αυτό θα το θυμάμαι πάντα…. Σήμερα ανακοίνωσα στα παιδιά μου ότι η χώρα μπαίνει σε νέο lockdown, πως το σχολείο θα μείνει ανοικτό και νιώσαμε όλοι ευλογημένοι : που θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον, που θα παίζουμε στην ίδια αυλή, κάτω από τον ίδιο ουρανό και σε μια μεγάλη αγκαλιά, όπως είναι πάντα το Δημοτικό».
Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι χάρη σε τέτοιους χριστιανούς δασκάλους που βλέπουν την πανδημία ως ως πρόκληση να μάθει στα παιδιά του το ήθος της συμμετοχής στα κοινά (μέσω της χρήσης της μάσκας), στην φροντίδα της οικογένειας, της ομάδας, και όχι ως κατάρα, μπορούν να ανθήσουν λουλούδια που μας θυμίζουν την «Ιθάκη» μας, την «Ανάσταση που θα κάνει μιαν αυγή».
Είδαμε όρια που εγκλωβίζουν και όρια που δίνουν απεριόριστες δυνατότητες και μεταμορφώνουν τις ρωγμές της πανδημίας σε όνειρα, σε αγάπη. Όσο εξακολουθούν να ανθίζουν δεν έχουμε πάρει διαζύγιο από την ελπίδα.
Θαρσείτε συνοδοιπόροι!
