Στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Ἀρναίας ἐτελέσθη στίς 6 τό ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης 17ης Μαρτίου τ. ἔ. ἡ πρώτη Ἑσπερινή Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία τῆς φετινῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ Ἀκολουθία αὐτή πάντοτε προδιαθέτει θετικά τόν ψυχισμό τοῦ πιστοῦ μας Λαοῦ, γιατί ἀπό τή φύση της “ὁμιλεῖ” στά ἔσω τοῦ ἀνθρώπου. Ταπεινή στήν ἔκφραση, βαθύτατα χριστονοσταλγική στά νοήματα καί τούς πτερυγισμούς, μέ ἐξόχους συμβολισμούς πεποικιλμένη, συνυφασμένη μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί σύντομη χρονικῶς ἔχει κάτι τό ξεχωριστό νά μηνύση στήν ὀρθόδοξη ἐμπειρία καί τό βίωμα. Τό μεγαλεῖο της εὑρίσκεται ἐπίσης στό ὅτι ἐκφράζει ἀπολύτως τό “πνεῦμα” τῆς Τεσσαρακοστῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα, μέ κορύφωση τήν εὐκαιρία πού δίδει σέ κάθε “πεφορτισμένη” καί “κοπιῶσα” ψυχή νά βιώση τή χαρμολύπη τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Γιά τοῦτο ἄλλωστε καί ἐγράφη ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, γιά νά προσφέρεται πιό συχνά ἡ δυνατότητα τῆς μετοχῆς τοῦ πιστοῦ στό ποτήριο τῆς ζωῆς μέσα σέ κλῖμα κατάνυξης.
Τήν Ἀκολουθία ἐτέλεσε ὁ Ἐπίσκοπός μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ μέ τούς διακόνους του π. Θεόκλητο Παρδάλη καί π.Ἀμφιλόχιο Χάϊτα καί συμπροσευχομένους τούς ἐφημερίους τῆς Ἀρναίας Παν. Ἀρχιμ. π.Παΐσιο Σουλτανικᾶ, π. Κωνσταντῖνο Ἀγούλα καί π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη. Μέ ἱλαρό τόν φωτισμό τῶν κανδηλῶν καί χθαμαλή τήν ψαλμωδία ἀπό τούς ἱεροψάλτες τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα προσευχήθη δεόντως. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀφοῦ ἐπ’ ὀλίγον ἀνέλυσε τά μέρη τῆς Θείας αὐτῆς Λειτουργίας, ἀνεφέρθη ἐκτενῶς στό “κλῖμα” τῆς ταπεινώσεως πού ἀναδίδει ἡ Προηγιασμένη. Ὁ λόγος του, λοιπόν, περί τῆς ἀρετῆς τῶν ἀρετῶν, τῆς ταπεινοφροσύνης. Κατ’ ἀρχήν ὁ ὁμιλητής παρετήρησε ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἀρετή θεοδίδακτη, ἀφοῦ αὐτήν δίδαξε μέ τή σάρκωση καί ἔλευσή Του στόν κόσμο ὁ Κύριος, γενόμενος δοῦλος καί διάκονος τῶν πάντων χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. “Ἐταπείνωσεν” καί “παρέδωκεν” Ἑαυτόν ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.
Ὅμως, εἶπε ὁ Μητροπολίτης, δέν χρειάζεται νά ψάξουμε πολύ γιά νά ἀνεύρουμε ἕναν ἐγωϊστή. Δίπλα μας εὑρίσκεται καί μάλιστα ἀναμεταξύ μας κινεῖται, ἴσως νά εἶναι καί ὁ ὁμιλῶν … Ἡ κοινωνία μας, συνέχισε ὁ Δεσπότης, μοιάζει μέ μιά κοιλάδα ἐγωϊστῶν πού διεξάγουν ἀγῶνα ἐπιβολῆς, ποιός σέ ποιόν θά ἐπιβληθῆ. Ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ αἰτία τῶν πολλαπλῶν κρίσεων πού μαστίζουν τήν κοινωνία μας ἀπό τήν πνευματική, ἕως τήν οἰκονομική, οἰκογενειακή καί ἐθνική μας κρίση. Ὁ ἐγωϊσμός διαφαντεύει, εἶπε ὁ ὁμιλητής, γιατί λείπει ἀπ’ τόν καθένα μας ἡ αὐτογνωσία, ἡ δύναμη πού μᾶς ὁδηγεῖ νά γνωρίζουμε τά ὅριά μας, ἡ ποιότητα πού σάν λείπη καθιστᾶ τόν ἐαυτό μας σκουλήκι ἕρπον, ἱκανό νά προκαλῆ στούς πάντες τήν ἀηδία, τήν ἀνατριχίλα καί τήν ἀπέχθεια. Σάν μάθη ὁ ἄνθρωπος, συνέχισε, ποιός εἶναι, βεβαίως θά ἀποκτήση συνείδηση τῆς ἀξίας του, τῶν δεξιοτήτων του, τῶν προσόντων του• μά θά γνωρίση καί τίς πτώσεις, τίς ἀδυναμίες του, τίς ἀτέλειες καί τίς σκοτεινές του “ὄψεις”. Θά μάθη ὅτι εἶναι μίξη γηΐνου καί αἰωνίου καί πώς τό αἰώνιο ὀφείλει νά πληροῖ καί νά ποδηγετῆ τό πρόσκαιρο, τή λάσπη δηλαδή. Ἡ ἀλαζονεία, παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος, ἔκλεισε τόν Παράδεισο γιά τό Ἀδαμιαῖο γένος• ἡ ταπείνωση ξεκλείδωσε τήν θύρα τῆς Ἐδέμ. Ὁ ἐγωϊσμός τοῦ Ἀδάμ, πού γέννησε τήν ἀνυπακοή στόν Θεό, μᾶς ἀπέκοψε ἀπό τό κλῆμα τῆς Ζωῆς• ἡ ὑπακοή τοῦ Δευτέρου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ μας, στόν Πατέρα Του, ὑπακοή μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἔστερξε νά φυτρώση λαμπρότερο καί σωστικό τό Κλῆμα τῆς Ζωῆς. Γέννησε τό ποτήριο τῆς Σωτηρίας μέ τοῦ Χριστοῦ τό Τίμιο Σῶμα καί τό Πανάσπιλο Αἷμα, προσφέροντας δυνητικά λύτρωση στό γήϊνο καί ἀφθαρσία καί ἀθανασία στό πρόσκαιρο. Γέννησε τήν ἀπαρχή μιᾶς νέας βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, σπέρνοντας ἀθανασία στά ξερά κόκκαλα τά θερισμένα ἀπ’ τό δρεπάνι τῆς οἴησης καί τήν ἔπαρση τοῦ ἀτομισμοῦ.
Τελείωσε δέ τήν ὁμιλία του μέ τοῦ Παύλου τό καίριο ἐρώτημα πρός κάθε ἐγωϊστή καί ὑπερήφανο: «Τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχάσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄ Κορ. δ΄, 7), «Θεοῦ τό δῶρον» (Ἐφεσ. β΄, 8): «Ποιό δέ χάρισμα ἔχεις, πού δέν τό ἔλαβες ἀπ’ τόν Θεό; Ἐάν δέ κάθε τί πού ἔχεις, τό ἔλαβες ἀπ’ τόν Θεό, γιατί καυχιέσαι σάν νά μήν ἔλαβες τίποτε;», «Τοῦ Θεοῦ εἶναι τό δῶρο»! Ἀξίζει, λοιπόν, νά εἶναι κανείς ἐπαρμένος καί ἐγωϊστής; Ἀξίζει ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ νά χάνουμε τόν Παράδεισο;
