Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ι. Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
Εκείνος που σώζει όλους με την ασύλληπτη εσταυρωμένη αγάπη, μέσα από την θυσία του θύτη που γίνεται θύμα. Η αγωνία Του στον κήπο της Γεσθημανή ανακεφαλαιώνει την αγωνία όλης της ανθρωπότητας έναντι των μεγάλων γεγονότων της ιστορίας, μας φτάνει στην ελπίδα για ανάπλαση του κτιστού κόσμου και την ανύψωσή του στο θρόνο του Θεού.
Η συνθήκη της πανδημίας στην ιστορία του 21ου αιώνα ήταν ένα ισχυρό ταρακούνημα των αντοχών της κτιστής μας φύσης. Στην Σαρακοστὴ των δοκιμασιών της ζωής, ήρθαν στην επιφάνεια παθογένειες, ευφάνταστες θεωρίες και σενάρια που μας κόστισαν αληθινές ζωές.Εισήλθαμε στη χώρα και τη σκιά του θανάτου και νιώσαμε το σκοτάδι να μας τυλίγει, στην οριακή αναμέτρηση με τον αόρατο εχθρό. Πέρα από τα τραύματα, μας δόθηκε η δυνατότητα να ατενίσουμε το έσω τοπίο,στον ουρανό των καρδιών και χωρίς εξοπλισμούς πεποιθήσεων να κατανοήσουμε τη ζωή μας διαφορετικά.
Αν η απώλεια μαστίζει το είναι του πολιτισμού μας, εκείνοι που προστρέχουν στην «εν ημίν ελπίδα» γνωρίζουν πως δεν θα διαψευστούν διότι η «ζωή πολιτεύεται» και ο «ωραίος κάλλει» παρά πάντας βροτούς» έχει τον τελευταίο λόγο.«Ειρήνη υμίν» είπε ο Αναστημένος Χριστός στους μαθητές του. Οι οδύνες παραμένουν αλλά αποκτούν και μια διαφορετική ανάγνωση, μια «άλλη» θέαση: Την εμπειρία της πραγματικότητας, της δύναμης και του μυστηρίου της Ανάστασης. Οι δοκιμασίες συλλειτουργούν με την αγαλλίαση, οι θλίψεις με την παράκληση, αλλά στην Εκκλησία «έαρ μυρίζει και καινή κτίσις χορεύει» καθώς προσκαλεί τους «πεφυτευμένους εν οίκω Κυρίου» στην εκκλησιοποίηση της ζωής που λογίζεται αναστημένους όσους κεκοιμημένους πέρασαν στην αντίπερα όχθη και τους ζωντανούς, αφού η Εκκλησία δεν εύχεται αλλά είναι η Ανάστασή τους.
Δείξαμε ευθύνη και γίναμε πλησίον για τους αδελφούς μας, με την παράκληση του Πνεύματος,που τρέφεται απὸ τὴ συντριβὴ της καρδιάς, με ότι μας δυσκόλεψε στο κάθε σήμερα και έγινε το «σήμερον της σωτηρίας».Για τη ζωή περάσαμε από το θάνατο και μάθαμε καλά τι σημαίνει να προσδοκούμε άγρυπνα την Ανάσταση Εκείνου που πόνεσε και έδωσε στον πόνο νόημα, του Εσταυρωμένου Νυμφίου της καρδιάς μας που υπάρχει προσωπικά για τον καθένα μας και μεταμορφώνει το κάθε τέλος,σε νέα αρχή χαρίζοντας διὰ τοῦ Σταυρού χαρὰ σε όλο τὸν κόσμο.
Αναμένουμε την «μιά των Σαββάτων», την ώρα της Εκκλησίας,ώρα διάκρισης, ευθύνης και πίστης που υποκύπτει στην άμετρη αγάπη Του, εκεί που σαββατίζει όλη η ανθρωπότητα.
Στην ευλογημένη μας έξοδο από την οδυνηρή όσο και πολύτιμη εμπειρία,εμπιστευόμαστε Αυτόν που αποτελεί«το ανέσπερο φως της ζωής», τον «κατάστικτο τοις μώλωψι» και «πανσθενουργό» Θεό που ξαναδίνει τον παλμό της ζωής, καθώς η εορτή επιμένει να ξεπερνά την αργία και χαράζει τον δρόμο σε όσους προσανατολίζονται στην ευφροσύνη του καθημερινού Πάσχα. Βιώσαμε με ωριμότητα το μεγαλείο των ημερών και ο Άγγελος ο «παρά το μνήμα καθήμενος»αναγγέλλει και προσκαλεί στο θαυμασμό της χαράς της Αναστάσεως, μετά και μέσα από τις δοκιμασίες:Στην χαρά που δεν καλύπτεται από οποιαδήποτε αδικία ή κακό,στην ελευθερία από το θάνατο που καταργήθηκε. Μην χάνουμε την ευκαιρία να ανοίγουμε τα μάτια μας ενώπιον του φωτός Του που αποκαλύπτει τοπάντα νέο μήνυμα του Ευαγγελίου,τον συνεχή ύμνο της θείας λατρείας! Καλή Ανάσταση!
