Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας στο Arxon.gr
Είμαστε όλοι τέκνα της Εκκλησίας και εμβολιασμένοι και οι όχι ακόμα εμβολιασμένοι. Και όσο και αν η απουσία της ευαισθησίας είναι κάποτε προβληματική και άλλοτε εγκληματική, ποτέ δεν επιβάλλεται και σέβεται πολύ το έστω μικρό ποσοστό όσων αρνούνται να εμβολιαστούν έχοντας σοβαρή ιατρική αιτιολογία. Άλλο μέγεθος η δυσπιστία ως επιφύλαξη και άλλο η αμετάπειστη άρνηση που απεμπολεί την λογική. Και αν δεν έχουμε γίνει μάρτυρες του πολέμου που δόθηκε στις μονάδες εντατικής θεραπείας, το πόσοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί νοσηλεύθηκαν σε αυτές σε πλήρη μοναξιά, πόσοι έφυγαν σε τραγικές συνθήκες και ενταφιάζονται επίσης σε πιο τραγικές συνθήκες. Ο πιστός χριστιανός δεν σημαίνει ότι παραιτείται από την πραγματική πραγματικότητα της πανδημίας.Το ερώτημα όμως για τον δικαιωματισμό παραμένει: Πόσο «ιδιωτική» υπόθεση είναι ο μη εμβολιασμός όταν παραβιάζει την προστασία του κοινού καλού της συλλογικής υγείας που δεν διαιρείται σε κομμάτια αλλά προσφέρεται σε όλους; Χωρίς την συλλογική υγεία με ποιο τρόπο μπορεί να υφίσταται η ατομική μας υγεία;
Χριστιανικά το δικαίωμα συμβαδίζει με την ταπείνωση ενώπιον της συλλογικής υγείας, ως του πολυτιμότερου «κοινού»,με την ευθύνη για την προστασία της που ανήκει στον καθένα μας και συνοδεύεται από την αυθυπέρβαση ως πειθαρχία των ιδίων «αναγκών». Η «ελεύθερη» ελευθερία είναι σταυρική άρση ευθύνης και όχι υπερόρια ελευθεριότητα του θελήματός του πτωτικού εγώ – ανήκει σε όλους. Μεγάλος αριθμός εμβολίων και θεραπειών για πολλά χρόνια και δεκαετίες που έκαναν οι προηγούμενες γενιές και αυξήθηκε το προσδόκιμο όριο ζωής. Γιατί γίνονται τόσο περίπλοκα και ψυχοφθόρα τα πράγματα μόνο με το συγκεκριμένο εμβόλιο; Ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από την παραπληροφόρηση, και παρερμηνεία; Όταν ο Χριστιανός εμβολιάζεται, δεν το κάνει γιατί υποκύπτει στο φόβο, ούτε διότι είναι αρρωστοφοβικός, αλλά διότι αγαπά και επειδή είναι χρέος του αναντικατάστατο. Όταν αναφέρεται κάποιος στο εμβόλιο, αυτό δεν τον καθιστά αυτόματα dealer του; ούτε απολυτοποίησε κανείς το εμβόλιο ούτε και το θεοποίησε. Το αντίθετο μάλιστα σχετικοποιείται διότι δεν μας συντηρεί στη ζωή η τροφή, κάποιες βιταμίνες, θερμίδες και τα φάρμακα, αλλά ο Θεός που ενεργεί και μέσα απ’ όλα αυτά, αφού μέσα τους υπάρχει η ενέργεια Του. Η Χάρη Του όμωςδεν μπορεί είναι το άλλοθι για την ανάληψη της ανθρώπινης ευθύνης, αλλά η μεταμόρφωσή της ανθρώπινης μετοχής σε υλικό της Βασιλείας.
Οι Χριστιανοί δεν παραμένουν απαθείς: Αγκάλιασαν τα περιοριστικά μέτρα για τον περιορισμό της νόσου covid,κράτησαν τις αποστάσεις που θα μας φέρουν σε πνευματική εγγύτητα αργότερα,άντεξαν το προστατευτικό κάλυμμα του προσώπου-το οποίο κάποιοι γνωστοί άγνωστοι διατείνονταν ότι αλλοιώνει τάχα την εικόνα του Θεού – απαντούσαν ότι σκοπός είναι να προφυλάξουμε την ανθρώπινη εικόνα. Επειδή το σώμα μας υπόκειται στη θνητότητα γι’ αυτό όλοι έχουμε τους θεράποντες ιατρούς μας και υπακούμε στις οδηγίες τους. Με αυτόν τον απλό τρόπο οι περισσότεροι άνθρωποι λαμβάνουμε θεραπευτική αγωγή σε καθημερινή βάση και με απλότητα κάνουμε και τα εμβόλια, γιατί επιλέγουμε να είμαστε με το μέρος της ευλογημένης προόδου και να καμαρώνουμε όσους με σοβαρότητα και αυτοθυσία πάλεψαν νυχθημερόν για να ανακαλύψουν και με όσους θα το βελτιώνουν για τις επόμενες γενιές.
Απέναντι στα σκοτάδια καχυποψίας και προκατάληψης, εμπιστευόμαστε τους υπεύθυνους θεσμούς και υπηρεσίες και λέμε όχι στους ανεύθυνους και ημιμαθείς που παντού ανακαλύπτουν δαίμονες. Η ορθή πίστη ποτέ δεν προξενεί φόβο, υποψία, χωρισμό, αποστροφή, διάσταση, δυσφήμιση και βασανισμό. Και ως πιστοί επιλέγουμε την κοινωνία των προσώπων, εμπιστευόμαστε το φως της εξανθρωπισμένης επιστήμης, επιλέγουμε να πειθαρχούμε στην Εκκλησία παρά να διολισθαίνουμε σε θορυβώδεις μεμονωμένες εγωϊστικές φωνασκίες που συκοφαντούν την πίστη, δημιουργούν διλήμματα που κουράζουν. Αυτοαπομονώνονται εκείνοι θέλουν να επενδύουν με εκκλησιαστικό κύρος τον θρησκευτικό τους πρωτογονισμό που αρνείται την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το ότι είμαστε μέλη της Εκκλησίας μας θέτει απέναντι στηναμάθεια και στις προλήψεις που καλλιεργούνται και κηρύττονται από τάγματα ψευδοδιδασκάλων που διχάζουν και κατακερματίζουν το σώμα της κοινωνίας και δομούν τη ζωή πάνω στις συνωμοσίες, σε επικίνδυνες ιδεολογίες που ενσπείρουν σύγχυση και προχέουν σκότος.Ψευδοπροφήτες που βασανίζουν τον κόσμο[1] – κακά προλέγουν, κακά και μαντεύονται ανακαλύπτουν παντού εχθρούς και δεν βλέπουν τον άγγελο, τον «παρά το μνήμα καθήμενον» να αναγγέλει τη χαρά της Αναστάσεως, την αισιοδοξία των εσχάτων.
Το ότι είμαστε μέσα στην Εκκλησία σημαίνει ότι δεν ανήκουμε σε στρατόπεδα σκοταδιστών εκτός Εκκλησίας, οι οποίοι για αρκετούς λόγους (συμφέροντος ή ιδεοληπτικούς) κηρύσσουν στους οπαδούς τους τον μη εμβολιασμό, με αποτέλεσμα να τους οδηγούν στην μόλυνση με όλα τα επακόλουθά της.Το ότι ανήκουμε στο Σώμα της Εκκλησίας σημαίνει ότι δεν επηρεαζόμαστε από κάποια σωματεία που παρασιτούν στο Σώμα και το κομματιάζουν, από εξωεκκλησιαστικές και παρεκκλησιαστικές οργανώσεις (παλιοημερολογιτών, σχισματικών, ακραίων και πλανεμένων, συντονισμένων στη φοβία και στην κεφαλοποίηση της σύγχυσης) που δρουν ως αιρετίζοντες κληρικοί και λαϊκοί, φιλοδοξώντας η εγωϊστική τους άποψή να έχει τον έσχατο λόγο, παίζοντας παιχνίδια στην πλάτη των όντως πιστών. Οι ϊατρολογούντες, τρομολάγνοι, χριστιανοζηλωτές,φωτισμένοι που παριστάνουν τους εκλεκτούς– χρησιμοποιώντας – κατά το δοκούν ιστορίες Αγίων, εμπορευόμενοι λόγια Πατέρων, στο βαθμό που διψούν γιά διασημότητα, τόσο γίνονται φορείς και ταυτόχρονα εργαλεία αιρετικής θεολογίας – δεν έχουν κατακτήσει την έμπονη επιστημονική γνώση που με τόση ευκολία συκοφαντούν. Διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις και πανικοβάλλουν τον κόσμο, δίνουν τροφή και υλικό σε αρνητές χωρίς να υπολογίσουν στιγμή την ζημιά που προκαλούν στην κοινή προσπάθεια που καταβάλει η κοινωνία.Ως άτομα έχουν δικαίωμα για άρνηση προς τη ζωή, ο εκκλησιαστικός όμως τρόπος ύπαρξης υπαγορεύει το μέτρο και τα όρια.
Η τήρηση των ορίων μεταξύ εκκλησίας καί επιστήμης, λειτουργεί έντιμα και διακονεί την συνεργασία εκκλησίας καί επιστήμης για τη βοήθεια τοῦ ανθρώπου.Με τη στάση μας θα προσέξουμε να μην θυμίζουμε αυτόν που του έδειχναν το φεγγάρι και κοιτούσε το δάχτυλο.Είμαστε με λίγα λόγια εναντίον του ιού και όχι κατά της μόνης προστασίας που έχουμε. Το ότι ανήκουμε στην Εκκλησία σημαίνει ότι είμαστε επιφυλακτικοί σε ευφάνταστα σενάρια που μας κόστισαν αληθινές ανθρώπινες ζωές και η εκκλησία δεν είναι κρυψώνα φόβων, ζηλωτισμών,οπότε δεν νομιμοποιούμαστε να της χρεώνουμε τις ελλείψεις και τις ανασφάλειες μας. Σύντομα θα έρθει η ώρα της Εκκλησίας που θα οριοθετήσει απεριόριστους «γεροντάδες» που δεν πτοούνται ούτε από εκατόμβες νεκρών, νοσούντων, διασωληνωμένων, κρουσμάτων, ούτε σέβονται εξουθενωμένους υγειονομικούς που δίνουν πόλεμο στις γεμάτες ΜΕΘ και φυσικά να γίνουν μέρος της λύσης. Η βοήθεια της Εκκλησίας προς την συντεταγμένη Πολιτεία θα βοηθήσει και την ίδια για την επανανακάλυψη κριτηρίων εκκλησιαστικότητας ως ένσαρκης παρουσίας της φιλανθρωπίας Του και παράλληλα εμπνεόμενη από τήν υπεύθυνη ελευθερία κάθε ανθρώπου. Για να καθρεφτίζει το πρόσωπο Εκείνου που ταύτισε τον Ευατό Του με τον ασθενή, τον πλησίον.Πριν πει «αιωνία η μνήμη» και πριν μιλήσει για αιώνια ζωή, έχει διατρανώσει τον προστατευτικό της σεβασμό στη ζωή, ως ευλογία Θεού που δίνεται για να δοξάζεται ὁ Θεός, να σωθεί αιωνίως ο άνθρωπος εν Χριστώ, παραπέμποντας μας στο ήθος της ωριμότητας ως πνευματικότητας.
[1]Ο τότε μητροπολίτης Θηβών νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, περιγράφοντας το φαινόμενο αναφέρει τα ακόλουθα: Για να επιτύχουν τους στόχους τους (οι γέροντες) επιστρατεύουν τη δύναμη του φόβου. Γνωρίζουν να τρομοκρατούν, να αποκρύπτουν την αλήθεια, να παραπληροφορούν, …να πληγώνουν την ελευθερία είναι επικίνδυνοι άνθρωποι που ισοπεδώνουν τα πρόσωπα, υπάρχουν φωνές ελευθερίας αλλά πού να τολμήσουν να μιλήσουν!……Αυτόκλητοι σωτήρες της εκκλησίας… μικρονοϊκοί δικτατορίσκοι στον εκκλησιαστικό χώρο….. που επιβάλλουν δια του φόβου και της βίας προσωπικές απόψεις»
