Του Κωνσταντίνου Νούση – Θεολόγου
Έγινε λόγος αυτές τις μέρες για πρόταση αγιοκατάταξης του μακαριστού Λαρίσης Θεολόγου Πασχαλίδη από πλευράς Δράμας Παύλου, συνηγορούντος του νυν Λαρίσης Ιερωνύμου. Πολλοί μεν εξεπλάγησαν με την ανακοίνωση τούτη, πλείστοι δε πονηρεύτηκαν με τον χρόνο της πρότασης (τις μέρες που ο Ιερώνυμος νεκρανάσταινε τους «θεολογικούς» μέσω της κίνησής του περί εμβολιασμού έξω από τους ναούς).
Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο κυρός Θεολόγος ήταν άγιος άνθρωπος. Τον γνωρίσαμε από κοντά. Πράος, αφιλάργυρος, γλυκύτατος. Αν δεν ήταν εκείνος άγιος, τότε ποιος θα μπορούσε να είναι; Αλλά και ο διάδοχός του Λαρίσης κυρός Ιγνάτιος Λάππας μπορεί να χαρακτηρισθεί άγιος και δη ομολογητής. Το μαρτύριο της σωματικής και ψυχικής βίας που υπέστη εκ μέρους των οπαδών του Θεολόγου (θεολογικών ονομαζομένων) ήταν τωόντι αγιαστικόν και μάλιστα τον οδήγησε πιθανότατα και σε πρόωρο φυσικό θάνατο από καρκίνο.
Πέρα όμως από όλα αυτά: μπορεί να αγιοκαταταχθεί ο Θεολόγος Πασχαλίδης επίσημα από την Ελλαδική Εκκλησία; Κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι, πιο συγκεκριμένα δε για τους ακόλουθους λόγους: 1. Δεν έχουμε αξιόπιστα σημεία θαυμαστά προ και μετά την κοίμηση αυτού. Όχι ότι τούτο συνιστά αδήριτη προϋπόθεση αγιοκατατάξεως κάποιου, αλλά στην περίπτωση του λαρισινού σχίσματος επί Θεολόγου είναι σαν να προτρέπει η Εκκλησία σε οπαδισμό τα μέλη της. 2. Ο Θεολόγος, έστω και συρόμενος, ενεπλάκη στο εκκλησιαστικό σχίσμα που ταλάνισε και σκανδάλισε την Εκκλησία από τη Χούντα μέχρι και σήμερα, φτάνοντας στο ζενίθ του τη δεκαετία του 1990. Αυτό αμαύρωσε εξάπαντος την έξωθεν καλή μαρτυρία του εν λόγω Επισκόπου. 3. Ο κυρός Θεολόγος ήταν πνευματικός γόνος των Χριστιανικών Οργανώσεων που, επί Χούντας ιδιαίτερα, προσπάθησαν να «αλώσουν» διοικητικά την Εκκλησία – σημειωθήτω πως ο άγιος Πορφύριος στήριξε τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα στον αγώνα του κατά της «κατάληψης της Εκκλησίας υπό οργανωσιακών» και ειδικότερα στην αντιπαράθεσή του με τους οπαδούς του Λαρίσης Θεολόγου. Αν αυτό συνδυασθεί με τον ηθικισμό των συγκεκριμένων παρεκκλησιαστικών χώρων, τότε είναι ωσεί να προτάσσουμε την εξωτερική ηθική ως το βασικό χαρακτηριστικό της αγιότητος, σε συνάρτηση με την προβολή της πραότητος, της αφιλαργυρίας και της εν γένει ηθικής ακεραιότητας του συγκεκριμένου Ιεράρχη. Έτσι μάλλον τείνουμε προς τον Παπισμό, όπου οι «αγιοποιήσεις» γίνονται πολύ αυθαίρετα, βεβιασμένα και χωρίς την αναμονή της εξ ουρανού φωνής. 4. Ήδη ο παθών Γουμενίσσης Δημήτριος, ο από Λαρίσης, αντέστη σθεναρά στο άκουσμα της γενόμενης πρότασης, έχοντας ο ίδιος καταστεί θύμα αντιεκκλησιολογικών ενεργειών του κυρού Θεολόγου και των υποστηρικτών αυτού.
Εν ολίγοις, και να είναι άγιος για τον Θεό, δεν πρέπει να προταθεί ο συγκεκριμένος Ιεράρχης προς αγιοκατάταξη. Είναι και πολύ νωρίς, αλλά και δεν υφίσταται καμία επιτακτική ένδειξη προς την κατεύθυνση τούτη. Εκείνο, άλλωστε, που έχει σημασία είναι η οντολογία της αγιότητας κάποιου και όχι η επίσημη αναγνώρισή της. Σε μας μένει να προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του Θεολόγου και να ζητούμε τις εξ ουρανού ευχές του. Αμήν.
