«Η αγάπη σώζει. Όλα τα άλλα οδηγούν στο σκοτάδι και στη φθορά». Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Μακαρίου, κατά τον νουθετήριο λόγο του προς τον νέο Επίσκοπο Κερασούντος, Θεοφιλέστατο κ. Ευμένιο, η χειροτονία του οποίου τελέστηκε το πρωί του Σαββάτου, 20 Νοεμβρίου, στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου, στο προάστιο Marrickville του Σύδνεϋ. Ο Αρχιεπίσκοπος προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας και τέλεσε τη χειροτονίαπλαισιούμενος από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δέρβης κ. Ιεζεκιήλ και από τους Θεφιλεστάτους Επισκόπους Μιλητουπόλεως κ. Ιάκωβο, Μελόης κ. Αιμιλιανό, Κυανέων κ. Ελπίδιο, Σινώπης κ. Σιλουανό, Σωζοπόλεως κ. Κυριακό και Μαγνησίας κ. Χριστόδουλο.
Το χαρμόσυνο αυτό γεγονός για την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αυστραλίας τίμησε με την παρουσία του ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος του Σύδνεϋ κ. Anthony Fisher, τον οποίο ο Σεβασμιώτατος κ.κ. Μακάριος ευχαρίστησε θερμά στο τέλος της Θείας Λειτουργίας και του ευχήθηκε να έχει δύναμη και έμπνευση από το Άγιο Πνεύμα, ώστε να συνεχίσει να επιτελεί καρποφόρατο ποιμαντικό του έργο, για το κοινό καλό της αυστραλιανής κοινωνίας. Ανάμεσα στο εκκλησίασμα βρέθηκαν, επίσης, ο Ύπατη Αρμοστής της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αυστραλία, κ. Μάρθα Μαυρομμάτη, οι Γεν. Πρόξενοι της Ελλάδος στο Σύδνεϋ και τη Μελβούρνη, κ.κ. Χρήστος Καρράς και Εμμανουήλ Κακαβελάκης, και ο κατά σάρκα αδελφός του Οικουμενικού Πατριάρχου, κ. Νικόλαος Αρχοντώνης, με τη σύζυγό του Αικατερίνη.
Στην προσφώνησή του, ο χειροτονηθείς Επίσκοπος, αφού ευχαρίστησε τον Παναγιώτατο κ.κ. Βαρθολομαίο και τους Συνοδικούς Αρχιερείς για την προαγωγή του, αναφέρθηκε εκτενώς στα πρόσωπα που, ως διδάσκαλοι και καθοδηγητές στη ζωή του, τού ενστάλαξαν στην καρδιά την αγάπη για τον Χριστό. Μνημόνευσε πρώτα-πρώτα τους σεβαστούς γονείς του, Ιωάννη και Βασιλική, οι οποίοι, όπως αναγνώρισε έμπλεος συγκίνησης, θυσίασαν τα πάντα για να προσφέρουν στον ίδιο και στα αδέρφια του μια ζεστή χριστιανική οικογένεια.
Ακολούθως, ο Θεοφιλέστατος κ. Ευμένιος μνημόνευσε τον πρώτο πνευματικό του πατέρα, τον αείμνηστο π. Νικόλαο Μουτάφη, ο οποίος τον συμβούλευε και τον καθοδηγούσε όταν έκανε τα πρώτα εκκλησιαστικά του βήματα στην Ενορία τωνΑγίων Αναργύρων, στο Oakleighτης Μελβούρνης. Στην ίδια Ενορία αξιώθηκε ναγνωρίσει τον τότε Βοηθό Επίσκοπο και νυν Μητροπολίτη Δέρβης κ. Ιεζεκιήλ, ο οποίος τον ενέπνευσε με τη ζωή και το παράδειγμά του, και τον παρότρυνε να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή του Αποστόλου Ανδρέου, στο Σύδνεϋ, και κατόπιν να εισέλθει στην ιερωσύνη. Ο νέος Επίσκοπος Κερασούντος εξέφρασε, επίσης, ευχαριστίες προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σεβαστείας κ. Σεραφείμ, προς τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Μιλητουπόλεως κ. Ιάκωβο και προς όλους τους συνεπισκόπους του, ενώ έκανε εκτενή μνεία στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κυρό Στυλιανό, ο οποίος, ως Ποιμενάρχης και ως Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Αποστόλου Ανδρέου, συνέβαλε στο να πορευθεί προς αναζήτηση του σωστού ορθοδόξου εκκλησιαστικού φρονήματος. «Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η πίστη δεν βρίσκεται στα μακροσκελή και τεκμηριωμένα θεολογικά δοκίμια ή στην απόκτηση γνώσεων πατερικών κειμένων, αλλά σε κάτι βαθύτερο που ανακαλύπτεται μέσα από το δεδοκιμασμένο εκκλησιαστικό φρόνημα», σημείωσε ο Θεοφιλέστατοςκαι συνέχισε:«Πολύ γρήγορα ανακάλυψα αυτήν την αλήθεια μέσα από τη δική του καθημερινή ζωή και διδασκαλία. Δηλαδή, το να γίνεσαι δέκτης των αποκαλυπτικών μηνυμάτων του Ευαγγελίου δίχως να καινοτομείς, δίχως να επιδιώκεις την αναγνώριση των άλλων.Θα είμαι εφ’ όρου ζωής υπόχρεος στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό για ό,τι με εδίδαξε και κυρίως που με χειροτόνησε στον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης».
Από την ομιλία του νεοχειροτονηθέντος Επισκόπου δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η αναφορά στην ενορία όπου διακόνησε για 12 συναπτά έτη, την Ενορίατης Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο Thomastownτης Μελβούρνης. Εξέφρασε αισθήματα αγάπης προς όλους τους ανθρώπους της Ενορίας, ενώ ενθυμήθηκε με συγκίνηση πως εκεί πρωτογνώρισε και τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Μακάριο. «Έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου», διηγήθηκε, «εκείνο το εσπέρας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, όταν, μετά τον Εσπερινό, βαδίζαμε μαζί και συνομιλούσαμε ωσάν πατέρας με υιό. Μια εικόνα που σκιαγραφούσε στα μάτια μου την εικόνα της πορείας του Παύλου προς τη Δαμασκό. Εκθαμβωτική μεν, αλλά ταυτόχρονα αλλοιωτική». «Έκτοτε η παρουσία σας αποτελεί πηγή έμπνευσης και προσανατολισμού για την αναξιότητά μου», σημείωσε απευθυνόμενος με υιική αγάπη και σεβασμό προς τον Ποιμενάρχη του, ενώ τον διαβεβαίωσε πως «θα προσπαθώ πάντοτε να μιμούμαι το παράδειγμά σας και να το ενστερνίζομαι στη νέα μου διακονία και αποστολή». Ολοκλήρωσε δε την προσφώνησή του με την υπόσχεση «να υπηρετήσω με όλες τις δυνάμεις μου το όραμα που έχετε στην καρδιά σας για την τοπική μας Εκκλησία».
«Ἡμέρα χαρμόσυνος καίεὐφροσύνηςἀνάπλεωςπεφανέρωται σήμερον», γιάμιάἀκόμη φορά, στήνἹεράἈρχιεπισκοπήΑὐστραλίας, κατά τάἐπίσημα προεόρτιατῆςεἰσόδουτῆς Παναγίας μας εἰςτάἍγιατῶνἉγίων,διότι μετά τήνἐντολήτῆςΚωνσταντινοπολίτιδοςἘκκλησίας, ἡ ὁποίαἐξεφράσθη διά τῆςπερί προαγωγῆς σου εἰσηγήσεώς μου, τῆςπατρικῆςπροβολῆςτοῦ προσώπου σου ὑπότῆς Α.Θ.Π. τοῦΟἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καίτῆςτιμίας ψήφου τῶνἁγίωνΣυνοδικῶνἈρχιερέων,καλεῖσαιἐνώπιοντῆςἉγίας Τραπέζης νά λάβεις «τήντοῦ Παρακλήτου φωσφόρον χάριν»καίνάἐνταχθεῖςστή σεπτή Ἱεραρχίατῆς Μητρός,ἉγίαςτοῦΧριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Δοξάζομε τόνἌναρχοκαίἈτελεύτητο Θεό γιάτά παράδοξα τῆςοἰκονομίας Του νά χαρίσει στήνἹεράἈρχιεπισκοπή μας τέσσερις νέους, ἀξίουςκαί πεπαιδευμένους Ἐπισκόπους,εἷςἐκτῶνὁποίωνεἶσαι κι ἐσύ.
Ὅπως γνωρίζεις,τόἐπισκοπικόἀξίωμαεἶναιεὐλογίακαί χάρις, διότι, παρά τίς ἀνθρώπινες διεργασίες πού μπορεῖνά γίνονται, ὁ Θεός δίνει σέ πολύ λίγους τήνἀρχιερατικήἐξουσία, γιάτήνὁποία ὁ ἍγιοςἸσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης σημειώνει ὅτι«εἶναιἀνώτερηκαίἀπόαὐτήτοῦ Βασιλέως. Διότι ὁ μένπρῶτοςκυβερνᾶ τίς θεῖεςὑποθέσεις, ὁ δέ δεύτερος τίς ἀνθρώπινες»[1]. Παρόμοια καί ὁἍγιοςἸωάννης ὁ Χρυσόστομος,τοῦὁποίουτή Θεία Λειτουργία, χάριτιΘεοῦ,τελοῦμε σήμερα, σημειώνει ὅτι«ὕπαρχοικαίτοπάρχαιοὐκἀπολαύουσι τοιαύτης τιμῆς»[2].Ὡστόσο, τόὑψηλότοῦτοὑπούργημα, πέρα ἀπότήν τιμή πού περιβάλλεται, συνοδεύεται καίἀπόπολλές εὐθῦνεςκαίὑποχρεώσειςἔναντιτοῦΘεοῦκαίτῶνἀνθρώπων.
Σύμφωνα μέτήνεὐχαριστιακήἐκκλησιολογία, ἡ ταυτότητα τοῦἐπισκόπουεἶναιἀρρήκτως συνυφασμένη μέτήνἰδιότητά του ὡςπροεστῶτοςτῆςεὐχαριστιακῆς συνάξεως, ἡ ὁποίαἀποτελεῖτόνπυρῆνατῆςἐκκλησιαστικῆςμας ζωῆς. Τό ποιμαντικό, τό διδακτικό καίτό διοικητικό ἔργοτοῦἐπισκόπουἀποτελεῖ προέκταση τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὡς λειτουργία μετά τή Λειτουργία.Τόμεῖζον,ὅμως,στήνὈρθόδοξη Παράδοσηεἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, στήνὁποία μετέχοντες, καθιστάμεθα «εὐχαριστιακοί συνδαιτυμόνες» τοῦΧριστοῦστόἐσχατολογικόΔεῖπνοκαί γινόμαστε «κοινωνοί τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης»[3]. ΓιάτήνἘκκλησία μαςἡ Θεία Εὐχαριστίαεἶναιἕνα παγκόσμιο γεγονός,στόὁποῖομετέχουμεὅλοι μαζί, κλῆροςκαί λαός. Κι ὅτανμιλοῦμεγιά συνδαιτυμόνες στόἐσχατολογικόΔεῖπνοτοῦΧριστοῦ,ἀναφερόμαστε σέ ἕνα πλούσιο δεῖπνομέ πολλούς παρόντες, κατ᾽ ἀκρίβειανμέ συνδαιτυμόνες ὅλο πλήρωμα τῆςἘκκλησίας. Ἑπομένως,στή ζωή τῆςἘκκλησίας,καίεἰδικῶςστή ζωή τοῦἐπισκόπου, πού εἶναι ὁ προεστώςτῆςεὐχαριστιακῆς Συνάξεως, δένὑπάρχειἀπομόνωσηκαίἐσωστρέφεια, δένὑπάρχειἰδιωτικόδεῖπνοἀλλά κοινό γιάὅλους, δένὑπάρχει«ἐγώ»ἀλλά«ἐμεῖς».Εἶναιἐντυπωσιακότό γεγονός ὅτιστήνΚυριακή προσευχή πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, τό γνωστό σέ ὅλους μας «πάτερ ἡμῶν», ἡ λέξη «ἡμῶν» ἐμφανίζεται τέσσερις φορές, οἱ λέξεις «ἡμῖν» καί«ἡμᾶς»δύο φορές καί ἡ λέξη «ἡμεῖς» μία, ἀλλά πουθενά δένὑπάρχειἡ λέξη «ἐγώ».
Ζοῦμε,ἀγαπητέ μου Εὐμένιε, σέ μιάεὐλογημένηχώρα, ἡ ὁποίακαυχᾶταιγιάτήναὐτάρκειατῶνὑλικῶνἀγαθῶνκαίτή δυνατότητα αὐτοσυντηρήσεώς της.Ἐνῶ,ὅμως,γιάτάὑλικάἀγαθά ἡ αὐτάρκειαεἶναιεὐλογία, γιάτά πνευματικά εἶναι κατάρα. Σήμερα στόν θεολογικό καίἐκκλησιαστικό κόσμο δένἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ αὐτάρκειαεἶναι μειονέκτημα, πού μᾶς περιορίζει στήνἐσωτερική μας ἀποκλειστικότητακαίμᾶςμεταποιεῖσέ πνευματικά ὄντα δίχως ὁραματισμόκαί προοπτική. Αὐτάρκειαστήν πνευματική καίἐκκλησιαστική ζωή σημαίνει ἐπανάπαυσηκαί στροφή πρόςτόνἑαυτόμας, ἄγνοιατῆς παρουσίας τοῦ πλησίον, ἀπόρριψητῆς διαφορετικότητας, ἄρνησητοῦ«ἐμεῖς» καίἐμμονικήἀποδοχήτοῦ «ἐγώ».
Βασική καί πρωταρχική εὐθύνη, λοιπόν,τοῦ κάθε ἐπισκόπουεἶναινάὑπηρετήσειτόν κόσμο τοῦ«ἐμεῖς». Πιό σωστά, ὁ Ἐπίσκοποςκαλεῖταινάὑπηρετήσειτόἔργοτῆςἀγάπης.Ὄχιμέἕνατρόπο ὑποκειμενικό ἤ μέ μία τέχνη τήνὁποία μαθαίνει διαβάζοντας ἕνα διδακτικό ἐγχειρίδιο. Τόἔργοτῆςἀγάπηςτόδιακονοῦμεμέτή θυσία καίτήν κένωση τοῦἑαυτοῦμας. Ἐξάλλου,ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἦρθεστόν κόσμο γιάνά προφητεύσει, νάἁγιάσεικαί, φυσικά,νάἀγαπήσεικαίὄχιγιάνά κρίνει τόνκόσμον.«Οὐ γάρ ἦλθονἵνα κρίνω τόνκόσμονἀλλ᾽ ἵνα σώσω τόνκόσμον»[4],εἶναιτά λόγια τοῦ Κυρίου μας πού σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστήςτῆςἀγάπης. Ἡ ἐξουσίατοῦΧριστοῦδένἦτανἐξουσία δυνάμεως, ὑπεροχῆς ἤ προβολῆς. Ἀντιθέτως,ἦτανἀπολύτως κενωτική.Ἄρχισεμέτή φωτιστική Του διδασκαλία στόν κόσμο,ἐπεκτάθηκεστή θεραπεία τῶνσωματικῶνκαίπνευματικῶνἀδυναμιῶντοῦἀνθρώπουκαίκορυφώθηκεστήνἑκούσια θυσία Του ἐπίτοῦΣταυροῦ.
Μέαὐτές τίς σκέψεις, σέ παρακαλῶνά ξεκινήσεις τό νέο σου πνευματικό ταξίδι συντροφιά μέτόν Χριστό, ἀκολουθῶνταςτό δικό Του ἀγαπητικόπρότυπο καίὄχιτάἀνθρώπινα πρότυπα.Νά ξέρεις ὅτιδένθάσωθεῖς,ἐπειδήἔκανες κάποια σπουδαῖα πράγματα. Θάσωθεῖς,ἐάνἀγαπήσειςκαίἀγαπηθεῖς. Ἡ ἀγάπη σώζει. Ὅλατάἄλλαὁδηγοῦνστό σκοτάδι καίστή φθορά. Ἀπευθυνόμενος, κατά τήνἐπίσημη τούτη στιγμή, τόσο σέ σένα ὅσοκαί σέ ὅλους τούς ἀδελφούςἘπισκόπους, ἀπευθυνόμενος, ὅμως,καίστόνἑαυτό μου, λέγω ὅτι μέσα στόν καθημερινό μας ἀγῶναθά πρέπει νάἀποδεχθοῦμεὅτιδένεἴμαστε μόνο φῶςἀλλάκαί σκιά. Δένἔχουμε μόνο χαρίσματα ἀλλάκαίἐλαττώματα. Ὁ κόσμος μπορεῖνάμᾶς θέλει τέλειους,ἀλλά ἡ Ἐκκλησίαμᾶς θέλει ἀγωνιζομένουςἐνἀγάπῃ. Μήνἀπογοητευθεῖς, λοιπόν,καίμήνκλονιστεῖςὅταν κάνεις λάθος. Μή χάσεις τό κουράγιο σου. Τό λάθος θά σέ ὁδηγήσειστό σωστό καί ἡ πτώση στή μετάνοια. Μέσα ἀπότά λάθη μας θά μάθουμε ὅτιὑπάρχει ὁ Χριστός πού μᾶςἀγαπᾶὑπερβολικά, πού δέν θυμώνει μέ τίς ἀστοχίες μας καί πού δένμᾶςτιμωρεῖγιάτά λάθη μας.Ἐμεῖςἁπλῶς βαδίζουμε τό δρόμο μας καίβασιζόμαστε στήν«ἀδικία»τοῦΘεοῦ, πού εἶναι ἡ ἀμέτρητηἀγάπη Του πρόςἐμᾶς.
Ἡ εὐχή μου καί ἡ προτροπή μου εἶναινά γίνεις ἐπίσκοποςὅλοςφῶς, ὅλοςἀγάπη, ὅλος στοργή, ὅλοςεὐσπλαχνία, ὅλος ταπείνωση. Ἔχειςτά πνευματικά ἐφόδιακαί τίς προϋποθέσεις νά προοδεύσεις καίνάφανεῖςἀντάξιοςτῶνπροσδοκιῶντῆςἘκκλησίας μας. Προσωπικῶςἐπικροτῶκαίἐκτιμῶτήνἐργατικότητά σου, τήνἀφοσίωσή σου στόΟἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, τήνἀγάπηκαίτόν σεβασμό σου στόνΠαναγιώτατο Πατριάρχη μας, τήνὀργανωτικότητά σου, τή θεολογική σου συγκρότηση,τον σεβασμό καίτήνὑπακοήπρόςτόνἈρχιεπίσκοποκαί Γέροντά σου. Κράτησες τήνὈρθόδοξηἘκκλησία ψηλά κατά τήν περίοδο τῆς πανδημίας, βοήθησες ἀποτελεσματικάστήνἀποκατάστασητοῦ σχολείου τοῦἉγίουἸωάννουκαί, κυρίως,ἀνταποκρίθηκες πλήρως στίς προσδοκίες μου,ἀπότή στιγμή πού σέ διόρισα Πρόεδρο τῆςΒασιλειάδοςστή Μελβούρνη, σέ μιά δύσκολη περίοδο,τήνὁποίαἀκόμηπροσπαθοῦμενάὑπερβοῦμε.Ὅλατά χαρίσματα τάὁποῖαἔχεις λάβει πλούσια ἀπότόν Θεό καίτάὁποῖαἔχεις καλλιεργήσει καί πολλαπλασιάσει, προοιωνίζουνμιά λαμπρή πορεία γιάτή δόξα τοῦΧριστοῦκαίτῆςἉγίας Του Ἐκκλησίας.
Μέτήνἐκλογήκαί χειροτονία σου λαμβάνεις ἕναἱστορικό τίτλο παλαιᾶςκαίδοξασμένης Ἐπισκοπῆςτοῦμαρτυρικοῦ μας Πόντου. Ἡ Κερασοῦνταεἶναιἱστορική πόλη στά νότια τῆς Μαύρης Θάλασσας. Ἱδρύθηκετόν 6ο μ.Χ. αἰῶνα,ὡςἀποικίατῆς Σινώπης. Στόν«Συνέκδημο τοῦἹεροκλέους» ἡ Κερασοῦνταἀναφέρεταιὡς ἡ 4η πόλη τῆςἘπαρχίας Πόντου Πολεμωνιακοῦ. Θεωρεῖται ἡ παλαιότερη Ἐπισκοπήστήν περιοχή τοῦ Πόντου,ὑπαγομένηστό Μητροπολίτη Νεοκαισαρείας. Ἡ ἘπισκοπήΚερασοῦντος κατά καιρούς ὑπῆρξεκαίὡς ξεχωριστή Πατριαρχική Ἐξαρχία. Προήχθη σέ Μητρόπολη τόν 12ο αἰῶνακαί παρέμεινε Μητρόπολη μέχρι τόν 17ο αἰῶνα, κατέχουσα τήν 65η θέση στόΣυνταγμάτιοτῶνΜητροπολιτικῶν Θρόνων τοῦΟἰκουμενικοῦμας Πατριαρχείου. Ἔκτοτε συγχωνεύθηκε μέτή Μητρόπολη Τραπεζοῦντος. Τό 1913 ἡ Κερασοῦνταπαραχωρήθηκεστή Μητρόπολη Χαλδίας,στήνὁποία μάλιστα ὁ Μητροπολίτης Λαυρέντιος, παραμονές τοῦ Α´ Παγκοσμίου Πολέμου, μετέφερε τήνἕδρατῆς Μητροπόλεως,λόγῳτῆςπαρακμῆςτῆςμέχρι τότε ἕδραςτου. Λαμπροί Ἱεράρχες κόσμησαν τήνἘπισκοπήΚερασοῦντος,μεταξύ αὐτῶνὁ Πέτρος καί ὁ Ἀμβρόσιος,τῶνὁποίωνοἱεὐχέςεὔχομαινά σέ συνοδεύουν. Στό πρόσωπό σου, Θεοφιλέστατε, ἀναγεννᾶταιμιά παλαιά ἐπισκοπήκαί, παράλληλα,τιμᾶται διά τοῦΟἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμόςκαίοἱ θυσίες ὅλωναὐτῶν πού ἔδωσαντόαἷμα τους γιάτήν πίστη καίτό Γένος.Ἀντιλαμβάνεσαιὅτιἀναλαμβάνεις μεγάλο χρέος καί μεγάλες εὐθῦνεςἀπό σήμερα. Ἔχε πίστη στό Θεό καίἀγάπηπρόςτόνἄνθρωπο.Μήνξεχνᾶςὅτι συμπορευόμαστε, ὅτιδένεἶσαι μόνος καί ποτέ δένθάεἶσαι. Πάντα θάἔχειςτήν προστασία καίτόνἐπιστηριγμό μου καίτήν πατρική μου ἀγάπη.
Κατακλείονταςτίς παραπάνω πατρικές καίἀγαπητικές μου σκέψεις μέἀφορμήτό σημερινό γεγονός τῆςπροσωπικῆς σου Πεντηκοστῆς,ἐρανίζομαιἕνα λόγο τοῦἈποστόλου Παύλου. Ὁ λόγος αὐτός, μεστός πνευματικοῦ νοήματος, ἀποτελεῖτή σύνοψη ὅλωνὅσαπροαναφέρθηκαν γιάτήνἐπισκοπικήδιακονία. Σημειώνει ὁ Ἀπόστολος: «Τοῖςἀγαπῶσιτόν Θεόν πάντα συνεργεῖεἰςἀγαθόν»[5]. Ὁ λόγος αὐτόςεἶναι σαφής. Γιάὅλουςὅσοιἀγαποῦντόν Θεό, ὅλα, τά πάντα καίὄχι μερικά ἤ κάποια, ἀλλάτά πάντα ἀποβαίνουν σέ ἀγαθό‧ τά πάντα ὁδηγοῦν σέ ἀγαθήἔκβασητῆςπροσωπικῆςκαίἐκκλησιαστικῆςτουςζωῆς, αὐταπόδεικταδέκαί σέ ἀγαθό της ἀμώμητηςὈρθοδοξίας μας. Εἴσελθε, λοιπόν, ἀγαπητό μου παιδί, Εὐμένιε, εἰςτήνχαράντοῦ Κυρίου σου, γιάνάλάβῃςἀπότόπανσθενουργό ΠαράκλητοΠνεῦματή χάρηκαίτό χάρισμα τοῦἘπισκόπου, παραδίδοντας τόνἑαυτό σου ὁλοκληρωτικάστήνἀγάπητοῦἀγαπῶντοςἡμᾶςἸησοῦΧριστοῦ.
[1]ἸσιδώρουτοῦΠηλουσιώτου, ΠρόςΤιμόθεονΑ´ΕἰςτόΕἴτιςἐπισκοπῆςὀρέγεται, PG Migne 78, 893-901.
[2] PG Migne 60, 41.
[3]πρβλ. Α´Πετρ. 5, 1.
[4]Ἰωάν. 12, 47.
[5]Ρωμ. 8, 28.
