Αδερφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Ζούμε σε μια νέα έντονη νοοτροπία, που θέλει να επιβάλλει πολιτιστική ομοιομορφία σε όλα τα έθνη. Η Ελλάδα να μετατραπεί σε μια χώρα πολυφυλετική, πολυγλωσσική, πολυθρησκευτική, ώστε να χαθεί η ομοιογένεια η Εθνική, η θρησκευτική και η γλωσσική που υπάρχει.
Η Ελλάδα χάνει τον δρόμο της και τον προσανατολισμό της. Η απελπισία μας πνίγει και οι απορίες αναπάντητες!
Πού πάμε; Τί μας περιμένει αύριο;
Κάθε μέρα που έρχεται, κουβαλά ένα φορτίο, που γίνεται όλο και πιο ασήκοτο, σε στεναχώριες, ανασφάλειες, φόβους, αγωνίες.
Κάθε μέρα, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη διαφθορά και στη σαρκολατρεία. Πάθη ανομολόγητα. Νομιμοποίηση διαστροφών. Πόλεμος αμφιβολιών. Ο μέχρι χθές αχώριστος φίλος, σήμερα σε προδίδει. Και ο ευσεβής ακόμη βυθίζεται στη διαφθορά. Πικρή η διαπίστωση.
Το θηρίο της ζούγκλας θα αρπάξει ένα θήραμα και θα χορτάσει. Ο άνθρωπος δεν χορταίνει από αίμα ποτέ! Ποτέ άγριο ζώο δεν κατασπάραξε τα παιδιά και τη μάνα του. Ο άνθρωπος δεν έχει έλεος σε κανένα.
Ακούω το ερώτημα : Θεέ μου, που είσαι; Οργίστηκες για την πολλή μας κακία και μας εγκατέλειψες; Σε αρνηθήκαμε και μας άφησες; Σεβάστηκες την ελευθερία μας;
Όμως γνωρίζω, πως η οργή Σου δεν είναι σαν τη δική μας. Οργίζεσαι γιατί μας αγαπάς. Γιατί είσαι Πατέρας!
“Διά έλεον ηγάπησά σε” μας λες. Στον Σταυρό ανέβηκες για να μας σώσεις.
Ο Θεός διαρκώς ελεεί. Πάντοτε ελεεί.
Όλα τα λογικά δημιουργήματά Του, δημιούργησε όχι για να δυστυχούν, αλλά να είναι ευτυχισμένα κοντά Του. Δεν οργίζεται όπως εμείς οι άνθρωποι. Ούτε κινείται εκδικητικά όταν επιτρέπει συμφορές. Το κάνει για να συναισθανθεί ο άνθρωπος τις ενοχές του και να επιστρέψει κοντά Του. Ο Θεός θα ” ζωώσει ” και πάλιν τον Λαόν Του. Όταν κρίνει ότι η παραδειγματική τιμωρία που επέτρεψε, απέδωσε καρπούς μετανοίας.
Οι σκέψεις μου, αυτή την ώρα, στον Προφητάνακτα Δαβίδ, που αισθανόμενος τις ενοχές του απέναντι του Θεού, τον ρωτά με παράπονο: Κύριε μέχρι πότε θα αποστρέφεις το πρόσωπό Σου από μένα ; Γιατί Κύριε στέκεσαι μακρυά μας ; Γιατί Κύριε “υπνοίς”; Κοιμάσαι Κύριε ; (Ψαλμ. 43,24). Σκληρή αυτή η τελευταία ερώτηση προς τον Θεό του Δαβίδ! Κοιμάται ο Θεός; Παραβλέπει; Αδιαφορεί; Μπορούμε να ρίχνουμε στον Θεό ευθύνες για τα βάσανά μας;
Όμως στους γογγυσμούς του Δαβίδ υπάρχει ένα παράπονο ευλαβείας, που δείχνει πίστη και ελπίδα στον Θεό. Μην καθυστερείς Κύριε. Μην αναβάλεις. Δεν μπορώ μόνος, με τις δικές μου μόνο δυνάμεις, να τα καταφέρω. Στα δύσκολά μας, που νομίζουμε ότι ο Θεός απουσιάζει, μην αφήσουμε την πίστη μας να εξασθενίσει. Αυτές τις ώρες, να στρέψουμε όλο το είναι μας σ’ Εκείνον, με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Περισσότερη προσευχή. Πιο δυνατή πίστη και υπομονή. Θα μιλήσει ο Θεός. Πρέπει να επαναλαμβάνουμε το του Δαβίδ στους ψαλμούς : Θεέ μου ” πότε ήξεις προς με” Πότε θα έλθεις και πάλιν κοντά μου, όπως σε γνώρισα κάποτε και ένιωσα την παρουσία Σου στη ζωή μου; Δυστυχώς σήμερα ζούμε με την ανάμνηση εκείνη, χωρίς να αισθανόμεθα την παρουσία του Θεού.
Αδερφοί μου•
Μας αγαπά ο Θεός και μας συμπονά. Γι αυτό άλλωστε ανέλαβε το φορτίο των αμαρτιών μας και θυσιάστηκε επί του Σταυρού. “Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται “.Περιμένει όμως κάτι από μας. Να συγκινηθούμε. Να ανταποκριθούμε στην αγάπη Του. Να πονάμε τους πονεμένους αδερφούς. Να σφογγύζουμε τα δάκρυά τους. Να ανακουφίζουμε τους στεναγμούς τους, το δάκρυ τους.
Δάκρυσε ο Κύριος για τον θάνατο του Λαζάρου, του φίλου του. Δάκρυσε για το κατάντημα της Ιερουσαλήμ. Πόνεσε πολύ ο Θεός από τον θρήνο του Αδάμ, που λόγω των ενοχών του αυτοεξορίστηκε του Παραδείσου.
Ο ΒΡΥΟΥΛΩΝ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.
