Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου – Θεολόγου, Κοινωνιολόγου στο Arxon.gr
Ο Γολγοθάς δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως ένας ευλογημένος λόφος και αγιασμένος τόπος της Αγίας Γης, ικανός μόνο να ανασύρει την θλίψη μας για όσα εκεί θα συμβούν και να βοηθήσει τα δακρύσουν τα μάτια μας για όσα εκεί θα δούμε. Ούτε είναι μέρος ενός θρησκευτικού μελοδράματος με πρωταγωνιστή τον Χριστό. Είναι διδασκαλείο για τον καθένα που επιθυμεί και αγωνίζεται να ξεφύγει από την ακρόαση και θα φτάσει στην απόφαση.
Πολλά και ανάμικτα τα συναισθήματα θα γεννηθούν στον έσω κόσμο μας για όσα συμβαίνουν στον έξω. Θα πικραθούμε βλέποντας τον Πλάστη και να σταυρώνεται, να χλευάζεται, να αμφισβητείται από το πλάσμα Του. Θα συναντηθούμε με την συγχώρεση του Θεανθρώπου παρέχοντας στους όχλους το άλλοθι της άγνοιας. Σίγουρα θα ικανοποιηθούμε όταν αναθέσει την ευθύνη της μητέρας Του στον Ευαγγελιστή Ιωάννη και επιστήθιο φίλο Του. Θα απογοητευτούμε όμως όταν διαπιστώσουμε ότι Τον εγκαταλείπουν εκείνοι που Τον ακολουθούσαν, όσοι ωφελήθηκαν από τα κηρύγματά Του, ακόμα και αυτοί που θεραπεύτηκαν από χρόνια προβλήματα και νοσήματα.
Κάποια στιγμή θα ακούσουμε να απαιτεί το φανατισμένο πλήθος να κατέβει από τον Σταυρό προκειμένου να αποδείξει την θεότητα Του. “Κατάβηθι” είναι η λέξη-κλειδί (Ματθ. κζ, 40 και Μαρκ. ιε, 30), ενώ και οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς το ίδιο σκέπτονται και μονολογούν. Θα το θεωρούσαμε ως έναν πειρασμό, όπως οι τρείς που είχαν προηγηθεί από τον διάβολο (Ματθ. δ, 3,6,9). Αμφισβητούσαν άμεσα την θεότητα, την σκοπιμότητα, την αποτελεσματικότητά Του. Η υποδοχή έγινε σταύρωση και η επευφημία καταδίκη. Δεν είχαν καταλάβει ότι εκούσια δέχθηκε το μαρτύριο και τη Σταύρωση ο Ιησούς.
Όλοι εμείς πλέον οι χριστιανοί του σήμερα με λόγια και έργα επαναλαμβάνουμε την προτροπή όσων περνούσαν κάτω από τον Σταυρό. Ήταν η μυριόστομη απαίτηση που έκρυβε ειρωνεία, πονηριά, υποτίμηση. Κατέβηκε όποτε και όπως ήθελε Εκείνος άπνους και άλαλος και πήγε στα κατάβαθα του Άδη, για να τον φωτίσει και να εξέλθει Αναστημένος νικητής. Ζητάει η ανθρωπότητα με τον δικό της τρόπο και τώρα να κατέβει από τον Σταυρό, γιατί όμως;
Δεν το κάνουμε από οίκτο για “τα πάθη τα φρικτά”, ούτε επειδή Τον αναγνωρίζουμε ως το θύμα μεγάλης δικαστικής πλάνης, ούτε καν γιατί είμαστε πεπεισμένοι περί της αδικίας. Άλλος είναι ο λόγος. Ο Τίμιος Σταυρός ήταν και είναι έλεγχος συνειδήσεων, μέτρο σύγκρισης, τόπος προσφοράς. Θυμίζει την θυσία Ενός για πολλούς. Χωρίς να φταίει προδίδεται και τιμωρείται. Σήμερα εμείς δύσκολα θα πράτταμε το ίδιο, θα πηγαίναμε στην θέση Του, θα δεχόμασταν την ετυμηγορία, θα αναλαμβάναμε την ευθύνη.
Επιπλέον επιθυμούμε κενό τον Σταυρό για να σταυρώσουμε εμείς όποιον θέλουμε με την συκοφαντία, με την αδικία, με την εκμετάλλευση, με την απαξίωση, με τον διωγμό. Πάντα προκειμένου να εξυπηρετήσουμε προσωπικά συμφέροντα, ατομικές φιλοδοξίες, ψυχολογικές μειονεξίες. Πρόσφατα δε είδαμε Ορθόδοξοι ηγέτες (πολιτικοί και εκκλησιαστικοί) να σταυρώνουν ομόδοξο γειτονικό τους λαό. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, με την εισβολή της Ρωσίας, μετατρέπει κάθε γωνιά μιας ανεξάρτητης χώρας και αυτοκέφαλης Εκκλησίας σε Κρανίου τόπο. Εκατομμύρια Ουκρανών καθημερινά -εδώ και δύο μήνες σχεδόν- σταυρώνονται στα νοσοκομεία, στα χαρακώματα, στα καταφύγια, στην προσφυγιά, στα ερείπια.
Η καρδιά μας είναι μικρογραφία του Γολγοθά. Το ένα φυλλοκάρδι αναπαραγάγει ευκαίρως-ακαίρως την ιαχή “ωσαννά” και το άλλο επιτρέπει συχνά-πυκνά την κραυγή “σταυρωθήτω”. Κατά πόσο ικανοποιούνται οι απαιτήσεις μας και εξυπηρετούνται τα συμφέροντα μας, είναι και η αντίδραση. Ως διέξοδο έχουμε την σταύρωσή Του και ως εκτόνωση το μαρτύριο των συνανθρώπων μας. Η αλήθεια είναι μία, η βεβαίωση οριστική, η δικαίωση αμετάκλητη. Δεν είναι ένας ρομαντικός επαναστάτης, αλλά νικητής δια του θανάτου Του του θανάτου. Ας το δεχθούμε με ρεαλισμό και ας το χαρούμε με ειλικρίνεια.
