Τήν Κυριακή 15η μηνός Μαΐου τ.ἒ., τή λεγομένη τοῦ Παραλύτου, τέταρτη ἀπό τό Ἃγιο Πάσχα, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ἀκολουθούμενος ἀπό τούς Διακόνους του π. Ἀμφιλόχιο Χάϊτα καί π. Νικόλαο Τσεπίση ἐπεσκέφθη τή μικρή Ἐνορία Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου τῆς Κοινότητος Ἁγίου Χαραλάμπους, δίπλα στή Σαρακήνα.
Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθησαν σύμπας ὁ Λαός τῆς Ἐνορίας μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἐφημέριό του, Αἰδ. Οἰκ. π. Χρῆστο Μήτσιου, καί τόν Πρόεδρο τῆς Κοινότητος κ. Ἀλέξανδρο Ποντίκη. Νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἐνορία αὐτή μετρᾶ περί τούς εἴκοσι ἐνορῖτες! Καί ὅμως, ὁ δραστήριος καί λίαν ἀγαπητός σέ ὅλους π. Χρῆστος, μέ τά πνευματικά του παιδιά νά τόν ἀκολουθοῦν, κατάφερε νά ἀναγεννήση ἐκ τῆς τέφρας τόσο τόν Ἅγιο Χαράλαμπο, ὅσο καί τή Σαρακήνα καί νά τά καταστήση πνευματικό ἀλλά καί κτιριακό ἐργοτάξιο. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔφερε εἰς πέρας τήν ἁγιογράφηση στόν Ἱερό Ναό Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σαρακήνας καί περιποιήθηκε ἀναλόγως τόν Ναό, τώρα ξεκίνησε μέ τούς ἐνορῖτες καί τά πνευματικά του παιδιά τήν ἱστόρηση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου καί τήν ἔχει ὁδηγήσει σχεδόν εἰς τό μέσον, τοποθέτησε μαρμάρινη ἐπίστρωση στό δάπεδο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ὑπέροχο Δικέφαλο στό κέντρο του, περιέβαλε τόν αὔλειο χῶρο μέ παραδοσιακή πέτρα καί ἐπένδυσε πάλι μέ παραδοσιακή πέτρα τόν ὡς ἄνω Ἱερό Ναό ἐξωτερικῶς. Μιλᾶμε γιά ἕνα θαῦμα ἀναγέννησης πού ἐπιτελεῖται στόν χῶρο αὐτό, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο συγχαίρουμε τήν Ἐνορία, τόν δραστήριο Ἐφημέριό της π. Χρῆστο, ὡς καί τά πνευματικά του παιδιά. Τά ἀναλόγια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἐκόσμησαν ὁ Πρωτοψάλτης κ. Ἀντώνιος Φρατζίδης καί ὁ Λαμπαδάριός του κ. Χαράλαμπος Σκρέκας.
Στό κήρυγμά του ὀ Σεβασμιώτατος, προβάλλοντας ὡς κυρία του πρόταση τή φράση τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδά «Κύριε, ἂνθρωπον οὐκ ἒχω…» ( Ἰωαν. ε΄ 7), μίλησε γιά τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ὡς μοναδικοῦ θεόπλαστου δημιουργήματος πού ἔλαβε τά προσόντα καί τήν ἐντολή νά γίνη θεός. Νά ὁδηγηθῆ μέ ἄλλα λόγια στήν τελείωση καί τόν ἁγιασμό, μετέχοντας στήν Ἁγιοτριαδική Ζωή.
Ἡ Ἐκκλησία, εἶπε ὁ Δεσπότης, βλέπει τόν ἂνθρωπο σάν «τό μέγα καί πρᾶγμα καί ὂνομα, τό τῆς θείας φύσεως ἀπεικόνισμα», καθώς μᾶς διδάσκει ὁ Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, καί τόν τιμᾶ ὡς ἀπεικόνισμα τῆς θείας φύσεως. Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, λοιπόν, βρίσκεται στό ὃτι εἶναι ἓνας μικρόκοσμος καί μικρόθεος, στό ὃτι εἶναι ἓνα πρόσωπο μοναδικά ζωοποιημένο ἀπό τήν πνοή τοῦ Θεοῦ, πρόσωπο πού ἒλαβε ἐντολή νά ὑπερβῆ τό σύμπαν, νά τοῦ πῆ τό νόημά του, νά τό καταστήση κοινωνό τῆς Θείας Χάριτος, ὣστε νά κληθῆ καί τό σύμπαν δι’ αὐτοῦ τοῦ χαριτωμένου ὂντος νά γίνη « εἰκών εἰκόνος» ( Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης ).
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Ἂν ὑπάρχη, λοιπόν, ὁ ἂνθρωπος εἶναι γιατί ὑπάρχει ὀ Θεός. Ἡ καταγωγή μας εἶναι ἀπό τόν Θεό, εἲμαστε θεόπλαστοι, γιά τοῦτο καί τό εἶναι μας ἐξαρτᾶται ἐξολοκλήρου ἀπό Ἐκεῖνον. Πλαστήκαμε νά εἲμαστε, νά γίνουμε Παράδεισος, γιά τοῦτο ἡ ψυχή στά ἐσώτατα ἂδυτά της εἶναι χριστονοσταλγική καί θεονοσταλγική! Κι ὃμως, χτίσαμε τήν πτώση καί χάσαμε τόν Θεό, χάνοντας μαζί καί τόν ἀνθρωπο. Ἐπιχειρήσαμε τή μεταπήδηση ἀπό τή θεοκεντρικότητα στήν ἀνθρωποκεντρικότητα, φτάνοντας ἀπό τόν Θεάνθρωπο στόν ἀνθρωποθεό, στό κατάντημα τῆς αὐτοφυλακίσεώς μας σέ μιά ψευδοαυτάρκεια πού συνοδεύεται ἀπό τούς καπνούς τῆς αὐτοθεοποιήσεώς μας καί τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοσωτηρίας μας. Γιά νά διαπιστώσουμε δυστυχῶς ὃτι μείναμε μόνοι καί “οὐαί αὐτῷ τῷ ἑνί ὃταν πέσῃ καί μή ᾖ δεύτερος ἐγεῖραι αὐτόν” (: ἀλίμονο σ’αὐτόν τόν ἓνα, ὃταν πέση καί δέν θά εἶναι κανείς ἂλλος νά τόν σηκώση!) ( Ἐκκλησ. δ΄10)».
Δέν ἔκρυψε ὁ Σεβασμιώτατος τή χαρά του γι’ αὐτή τή μεγάλη πνευματική πρόοδο καί τῶν δύο Ἐνοριῶν, τῆς Σαρακήνας καί τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, πού μεταβαίνουν ἀπό χαρᾶς εἰς χαράν καί ἀπό χάριτος εἰς χάριν! Ὅλα αὐτά ὀφείλονται στόν π. Χρῆστο Μήτσιου καί στό πνευματικό ὑλικό τό ὁποῖο βρῆκε στίς Ἐνορίες αὐτές.
