Του Ιωάννου Μπουγά, Θεολόγου
Δύο καταστάσεις στηρίζουν την ευτυχία μας και τον πολιτισμό μας. Η τρυφερότητα της καρδιάς και το φως του νου. Κατά δε τη σύγχρονη κοσμική αντίληψη η ήρεμη ψυχική κατάσταση και η ορθή λειτουργία του νου. Να μαλακώσει η καρδιά μας, να φωτισθεί το μυαλό, να η χαρά μας. Η σκληρή ανθρώπινη καρδιά μπορεί να μαλακώσει όταν δει άνθρωπο αθώο να πάσχει για αυτήν. Στην συνέχεια η αγαθή αυτή πράξη του άλλου, που πάσχει για μας, αποτελεί πηγή της εμπνεύσεως του νου, την αιτία της ήρεμης φωτισμένης προσωπικότητας. Όλα αυτά είναι η συμπεριφορά μας προς τους ζωντανούς αδελφούς μας, προς τους νεκρούς όμως ποια είναι ;
Ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες γυναίκες ενταφιάζουν με ιδιαίτερη τρυφερότητα το σώμα του Χριστού. Άφθονα είναι τα δάκρυα που ρίπτουν επί του προσώπου του Κυρίου τους, το οποίο μέσα στην ήρεμη και γαληνεμένη ωχρότητα του θανάτου, ξαναπαίρνει την γλυκύτητα των χαρακτηριστικών του ζωντανού σώματος στα μάτια των μαθητών Του.
Στον τάφο παραμένουν η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία και αναρωτιούνται πώς να αποκυλίσουν την πέτρα του τάφου, η οποία τις εχώριζε από τον Ιησού. Στην απορία και στον προβληματισμό τους δίνει απάντηση το θαύμα της Ανάστασης του Χριστού.
Ο Χριστός είχε εχθρούς και φίλους, αμφότεροι τον σεβάστηκαν ως νεκρό. Ο Πιλάτος επιτρέπει να δοθεί το σώμα, οι φίλοι το ενταφιάζουν. Άρα από τότε υπήρχε σεβασμός των νεκρών. Σήμερα σεβασμός των νεκρών μας υπάρχει; Η περιποίηση του νεκρού μας είναι καθήκον. Η συνοδεία και η αξιοπρεπής κήδευση αυτού φανερώνει τον πολιτισμό μας. Η περιστολή για ένα χρονικό διάστημα κάθε επιδείξεως στον τρόπο ζωής μας δείχνει την τιμή στον νεκρό. Πολλοί συνάνθρωποί μας τηρούν διάφορα έθιμα όπως, καλύπτουν τους καθρέπτες των σπιτιών για να μην αντανακλαστεί η εικόνα του νεκρού με αυτή των ζωντανών και παρασύρει ο νεκρός και άλλον. Γυναίκες διημερεύουν στους τάφους των νεκρών των και κλαίνε μοιρολογώντας. Δεν εκκλησιάζονται γιατί θεωρούν την εκκλησία ως επίδειξη. Σε πολλά σημεία αυτών των εθίμων υπάρχει ειδωλολατρία. Ειδωλολατρία γιατί δεν δέχονται τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ότι ο νεκρός μεταβέβηκε στη ζωή.
Σεβασμός και των νεκρών εχθρών μας ή αυτούς που θεωρούμε εχθρούς μας. Είναι μεγάλο λάθος και μεγάλη συμφορά για την κοινωνία να μην σέβεται την ζωή, το σώμα του άλλου. Χειρότερο όμως είναι να μην σέβεσαι το θάνατο, το πτώμα του άλλου ακόμα και του εχθρού σου. Λάθος είναι να σκοτώνεις τον εχθρό σου, χειρότερο όμως να χαίρεσαι έπειτα από τον θάνατο του. Κακό είναι να αφαιρείς ένα αγαπημένο πρόσωπο του άλλου, γιατί έναν σκότωσες πολλούς πλήγωσες, χειρότερο όμως είναι να μην επιτρέπεις με τον τρόπο σου, να θάψει ό άλλος τον δικό του άνθρωπο, κάτι το οποίο σε λίγα χρόνια όπως φαίνεται από τα διάφορα νομοθετήματα, έχει σκοπό να κάνει η ελληνική κρατούσα πολιτεία χλευάζοντας και ειρωνεύοντας καθημερινά τους χριστιανούς που επιθυμούν το σεβασμό των νεκρών σωμάτων και την ταφή αυτών, διάφοροι πολιτικοί, οι οποίοι οδηγούν τους ανθρώπους στην καταστροφή του ανθρωπίνου σώματος με την καύση αυτού.
Μέγα λάθος λοιπόν των αρχόντων να βυθίζουν με τις πολιτικές τους στο πένθος μια οικογένεια, χειρότερο όμως είναι να μην επιτρέπουν να περιποιηθεί, να στολίσει, να θάψει, όπως θέλει αυτή, τον νεκρό της.
Ακόμη και οι Φαρισαίοι επέτρεψαν να παραληφθεί το σώμα του Χριστού από τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ για να ενταφιασθεί αν και η συνήθεια ήταν τότε, τα πτώματα των σταυρωμένων των δεχομένων δηλαδή ατιμωτικό θάνατο, να ρίπτονται σε βάραθρο.
Πρέπει και εμείς με την σειρά μας να μην δείχνουμε ασέβεια στους νεκρούς μας, αλλά να σεβόμαστε αυτούς και να τραγουδάμε με τις Μυροφόρες γυναίκες και με τους μαθητές Του, το Χριστός Ανέστη και για αυτό επειδή και εμείς θα αναστηθούμε δεν τους καίμε τους νεκρούς μας, όσο και αν το ισχύον κατεστημένο προσπαθεί να επιβάλλει την αποτρόπαια πράξη της καύσεως των νεκρών σωμάτων δεικνύοντας έτσι την έλλειψη σεβασμού προς τα νεκρά σώματα, φανερώνοντας την βαρβαρότητα του πολιτισμού που επαγγέλλονται διάφοροι ερχόμενοι και παρερχόμενοι διανοούμενοι και πολιτικάντηδες.
Τα μέλη της Εκκλησιαστικής Συνάξεως πάντοτε σεβόνταν και θα σέβονται τα σώματα των νεκρών αδελφών μας, όπως και Μυροφόρες σεβάστηκαν το σώμα του Χριστού.
