Του Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου, Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, (κατά κόσμον Σέργιος Σεμιόνοβιτς Σαχάρωφ), γεννήθηκε στίς 22 Σεπτεμβρίου 1896 στήν Μόσχα τῆς τότε Ρωσσικῆς Αὐτοκρατορίας καί ἦταν μέλος 9μελοῦς οἰκογένειας. Θεωρεῖται ὡς μία ἀπό τίς πλέον χαρισματικές μορφές τοῦ μοναχισμοῦ κατά τόν 20ό αἰῶνα.
Ὁ Ὅσιος ἀπό μικρή ἡλικία ἔδειχνε ἰδιαίτερη θεολογική κλίση. Στήν ἀρχή ἀσχολήθηκε μέ τήν ζωγραφική, ἐνῶ ἀσχολήθηκε καί μέ τόν βουδισμό καί τόν ίνδουϊσμό. Ὅταν ἀπογοητεύθηκε ἀπό τήν φιλοσοφία τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, στράφηκε πρός τόν Χριστιανισμό καί πιό συγκεκριμένα τήν Ὀρθοδοξία. Σέ ἡλικία 25 ἐτῶν μετακινήθηκε στήν Γαλλία προσπαθώντας νά βρεῖ ἐργασία ὡς ζωγράφος. Στήν Γαλλία κατάφερε νά γίνει δεκτός στούς εἰκαστικούς κύκλους, ὅμως τελικά οὔτε αὐτό τόν γέμιζε, ὅπως ὁ ἴδιος ἀργότερα ὁμολόγησε: «Ἤμουν στό Παρίσι, τά εἶχα ὅλα, ζοῦσα μέ τόν καλλιτεχνικό κόσμο τοῦ Παρισιοῦ καί συμμετεῖχα σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις. Ὅμως τίποτα δέν μοῦ ἔδινε χαρά καί ἀνακούφιση. Μετά ἀπό κάθε ἐκδήλωση τοῦ καλλιτεχνικοῦ κόσμου, εἶχα μέσα μου κενό καί ἀγωνία. Ὁ λογισμός μου, μοῦ ἔλεγε πώς κάτι πρέπει νά κάμω, γιά νά φύγω ἀπό τό ἀδιέξοδο, πού μέ συνεῖχε. Ὅμως δέν ἔβρισκα λύση. Ἕνα βράδυ, μετά ἀπό μία διασκέδαση, ἀνέβαινα στό σπίτι μου μέ σκυμμένο τό κεφάλι καί ἀργό βῆμα. Ἔλεγα πώς αὐτή ἡ ζωή εἶναι βάναυση, εἶναι ἀνιαρή. Τότε σκέφθηκα νά γίνω μοναχός, ὅμως ποῦ καί πῶς δέν εἶχα ἰδέα. Ἤμουν Ρῶσσος ἐμιγκρέ πρόσφυγας στήν Γαλλία. Ἐκεῖ ὑπῆρχαν πολλοί Ρῶσσοι, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν τό Θεο-λογικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου…Στό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου ὅλοι μιλοῦσαν γιά Θεό, ἀλλά Θεό δέν εἶδα, ἐνῶ ὅταν πῆγα στό Ἅγιον Ὄρος, κανείς δέν μιλοῦσε γιά Θεό καί ὅλα ἔδειχναν τόν Θεό».
Σέ ἡλικία 29 ἐτῶν εἰσήχθη στό Ὀρθόδοξο Θεολογικό Ἰνστιτοῦτο στό Παρίσι. Μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν του ἔλαβε τήν ἀπό-φαση νά μονάσει. Ἔτσι ἐγκαταστάθηκε στήν Ρωρσική μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος στό Ἅγιον Ὄρος, τό 1925. Τέσσερα ἔτη ἀρ-γότερα γνώρισε τόν Ἅγιο Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁ πνευματικός καθοδηγητής του. Στήν συνέχεια ἀναχώρησε γιά τά Καρούλια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό 1938, γιά πιό μεγάλη ἄσκηση. Τό 1948, ἔφυγε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά χειρουργηθεῖ στήν Γαλλία ἐνῶ ἐξέδωσε σέ βιβλίο τόν βίο τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ, πού στό μεταξύ εἶχε κοιμηθεῖ. Τήν ἴδια ἐποχή ἐπισκέφθηκε καί τήν Μόσχα μετά ἀπό πολλά χρόνια καί ἔκτοτε εἶχε πιό στενούς δεσμούς μέ τήν πατρίδα του. Τό 1963, ἀναχώρησε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί ἵδρυσε μία ἀδελφότητα, κτίζοντας παράλληλα καί τό μοναστήρι πού ἦταν ἀφιερωμένο στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Εκεῖ ἔζησε μέ προσευχή καί ἄσκηση μέχρι τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του σέ ἡλικία 97 ἐτῶν, τό 1993.
Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ Ὅσιος: «Δέ γνωρίζω Χριστό Ἕλλη-να, Ρῶσο, Ἄγγλο, Ἄραβα … Ὁ Χριστός εἶναι γιά μένα τό πᾶν, τό ὑπερκόσμιο Εἶναι. Μόλις περιορίσουμε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μόλις τό κατεβάσουμε στό ἐπίπεδο τῶν Ἐθνοτήτων, χάνουμε τό πᾶν καί βυθιζόμαστε στό σκοτάδι. Τότε ἀνοίγει ὁ δρόμος πρός τό μῖσος ἀνάμεσα στά ἔθνη, πρός τήν ἔχθρα μεταξύ τῶν κοινωνικῶν ὁμά-δων…Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἄπειρος Θεός. Δέν σταυρώθηκε μόνο γιά τούς πιστούς, ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους»[1].
Τά θεολογικά του ἔργα εἶναι:
– Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Αθωνίτης.
– Ἡ Ζωή Του ζωή μου.
– Ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστι.
– Περί προσευχῆς.
– Περί Πνεύματος καί Ζωῆς.
– Ἄσκησις καί θεωρία.
– Ἀγώνας θεογνωσίας.
– Γράμματα στήν Ρωσσία.
– Τό μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
– Οἰκοδομώντας τόν ναό τοῦ Θεού μέσα μας καί στούς ἀδελφούς μας.
[1] Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος καί Ζωῆς, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1995, σελ. 26-28.
