Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνιολόγου

Θυμόμαστε  για μια ακόμη φορά την Κοίμησή της Θεοτόκου και τα μηνύματα που εκπέμπει η ζωή Της είναι πολλά και σημαντικά, ιδίως στους καιρούς μας. Τώρα που η μιζέρια  έχει καλύψει  τα πάντα και η δυστυχία φτάνει στην παραμικρή γωνιά της κοινωνίας μας. Τώρα που η φτώχεια  σε πρόσωπα και αξίες είναι ολοφάνερη  και  πλέον μόνο η Παναγία είναι η απαντοχή μας. Όταν οι άλλοι γύρω μας φαίνονται ανίκανοι για να μας σώσουν, ας κοιτάξουμε πάνω μας,  υπάρχει Εκείνη,  ποτέ όμως κάτω, είναι ηττοπάθεια. Η Κοίμησή Της γίνεται προάγγελος και εγγύηση κοινής Ανάστασης.

Φεύγει και δεν εγκαταλείπει, αναχωρεί και δεν ξεχνά. Αισθάνεται την ανάγκη και εκπληρώνει το αίτημα. Ακούει την δέηση και απαντά με δικαίωση. Βλέπει τον πόνο και λύνει το πρόβλημα. Αμέτρητα τα τάματα, αναρίθμητα τα θαύματα. Δυσμέτρητα τα ονόματα, άπειρα τα επίθετα, με διάφορες μορφές και ποικίλες αφορμές. Μυριόστομη η ευχαριστία μας, καρδιακή η ευγνωμοσύνη μας.

Δεν αφήνει τον κόσμο, αν και πεθαίνει ζει, αν και αναχωρεί υπάρχει, στους ύμνους και στις Εικόνες, στα Μοναστήρια και στους Ναούς. Είναι πάντα δίπλα μας για να επαινέσει την επιτυχία μας, για  να συμπονέσει στη δυστυχία μας. Στη χαρά μας θα σκιρτήσει, στη λύπη μας θα δακρύσει.  Και σε αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο  ας αντιληφθούμε την προστασία Της, ας αξιοποιήσουμε τη συντροφιά Της, ας δοξολογήσουμε την ευεργεσία Της.

Ελάχιστες  στιγμές είδαμε να παρεμβαίνει όσο ζούσε, άπειρες τώρα. Λίγα τα λόγια Της  όταν ήταν στην γη, αμέτρητα τώρα που είναι στον ουρανό.  Σιωπηρή η παρουσία Της  τότε και εδώ, προσευχητική τώρα και εκεί.  Πάντα διακριτική και το κυριότερο σωστική. Όπως είναι η μητρική θαλπωρή και αγκαλιά. Χωρίς μεταπτώσεις,  χωρίς μικροπρέπειες.  Αγαπά  όλους όσους  καταφεύγουν στην προστασία Της χωρίς να υπολογίζει το πότε και το γιατί, ανθρώπων μέτρα και σταθμά είναι αυτά.  Κοιτά την καρδιά μας και πονά η δική Της, παρακλητικές είναι  διαρκώς οι παρεμβάσεις Της.

Δεν βλέπουμε να σώζει η Γραφή πολλές κουβέντες Της, παρά μόνο λίγες και διδακτικές. Η σιωπή Της μεταβλήθηκε  σε ευαλία μετά την Κοίμηση Της που θα τιμάμε στις 15 Αυγούστου κάθε χρόνου. Μαζί με τον Χριστό  στην γη λίγα είπε, μαζί Του στα ουράνια σκηνώματα παρά πολλά λέει.  Ακούει τα βάσανα και τους καημούς  των παιδιών Της και οι ελπίδες τους γίνονται πραγματικότητα με δική Της παρέμβαση. Έτσι εξηγείται  η οικειότητά μαζί Της και το θάρρος,  ίδιο με αυτό παιδιού προς Μητέρα.

Στον φετινό εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου ας ανοίξουμε το θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας, εκεί που κρύβουμε επιμελώς τα σημαντικά και απόρρητα της ζωής μας.  Ας Της προσφέρουμε όχι τα εύκολα, λαμπάδες και τάματα,  αλλά τ’ απαραίτητα.  Ας καταθέσουμε στην ποδιά της Μεγαλόχαρης  την  απόφαση μας για αγώνα  να ταυτιστεί η ζωή μας με την δική Της  στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Τα λόγια Της να γίνουν λόγια μας και οι πράξεις Της πράξεις μας.

Σιγουριά και εμπιστοσύνη  έχουμε ότι μόνο Εκείνη,  που έχει πρώτη θέση μετά τον Θεό, είναι ικανή να μας  στηρίξει στα  επώδυνα  και στα δύσκολα του βίου μας και θα συγχαρεί  μαζί μας στα όμορφα και ευχάριστα της ζωής μας. Ας σύρουμε τα κουρασμένα βήματά μας για να προσευχηθούμε, κλίνοντας τα ταλαιπωρημένα γόνατά μας και παρακαλώντας με τα δακρυσμένα μάτια μας όχι για τον τύπο ή από συνήθεια, αλλά με βεβαιότητα ότι θα δικαιωθούμε και θα απολαύσουμε την συντροφιά Της. Την απογοήτευση που καταγράφουν οι καιροί μας,  την διαγράφει η πεποίθησή μας ότι τα καλύτερα θα έρθουν. Ο Χριστός, δια πρεσβειών της Μητέρας Του και Μάνας μας, θα ευλογήσει και το θαύμα θα γίνει. Εμείς θα νικήσουμε και με την χάρη Της θα πανηγυρίσουμε.