«Πολλοί οι ιησοί, πολλοί χριστοί αλλά εις ο Εσταυρωμένος»

Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας

Στην άκρα ταπείνωση του Χριστού δοξαζόμαστε όλοι, στον Σταυρό Του  δημιουργείται η Εκκλησία, ο χώρος «χριστοποίησης» που οδηγεί τον κόσμο στην πορεία προς τον Πατέρα. Στο νόημα του Σταυρού, ο θάνατος γίνεται μελλοθάνατος, δεν εξευμενίζεται ο θεός δυνάστης – τιμωρός αλλά αποκαλύπτεται η βαθιά, μεταμορφωτική δύναμη της Αγάπης, η οποία σημαίνει και προσλαμβάνει τον χαρακτήρα του δώρου, από τον ίδιο το Θεό Λόγο. Ο θάνατος πέθανε όταν σταυρώθηκε η Ζωή, ο Χριστός. «Θανάτω θάνατον ώλεσεν», όπου σωτηρίαδεν είναι «ακτιβιστικό» έργο, αλλά η αρχοντική Του γενναιοδωρία, που κατέλυσε τη δύναμη της διαίρεσης, έσκισε το χειρόγραφο της έχθρας ανάμεσα στην ανθρωπότητα και στο Θεό και όλη η βία των ανθρώπων νικήθηκε μέσα από την αγάπη του Σταυρού. Όταν έστρεψε προς τον Εαυτό Του τη βίαστο Γολγοθά, που βρίσκεται το τέλος του νόμου, η πληρότητατης Αγάπηςπου θεμελιώνειτην εν Χριστώ ζωή, η κλίμακα ενότητας που μας συνδέει με τον Παράδεισο που είναι ο Χριστός. Η αγωνία για τον κόσμο παρατείνεται ως το τέλος του κόσμου όμως μαζί μας έχουμε τοθαυμαστότερη από όλες τις θαυματουργίες, τον Τίμιο Σταυρό.

Στο τέλος που γίνεται αρχή, ο Χριστός παραμένει μόνος στο Σταυρό, προβλέπει όσα πρόκειται να ακολουθήσουν: «Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν» (Ιωαν. 15,20), «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιωαν. 16, 33). Άραγε μπορούμε να αξιώνουμε υποσχέσεις ευζωϊας,από Εκείνον που δεν εγκατέλειψε το Σταυρό και κατέβηκε νεκρός, από Αυτόν που δεν χρησιμοποιεί θαυματοπλασίες για να αποδράσει, όταν κάποιοι πίστεψαν από αυτό τό γεγονός και άλλοι χλεύαζαν τον Εσταυρωμένο ζητώντας θαύμα : «..Άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι• ει βασιλεύς Ισραήλ εστί, καταβάτω νυν από του σταυρού και πιστεύσομεν επ’ αυτώ» (Ματθ. 27,42). Το Σταυρικό βίωμα δεν μαθαίνεται από βιβλία αλλά έξω από μεγαλοϊδεατισμούς, ο ρεαλισμός του Σταυρούδίνειτο μέτρο σύμφωνα με το οποίο κανένας δεν σώζει παρά μόνο ο Θεός. Καμία θυσία του ανθρώπου δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη θυσία του Θεού για τον άνθρωπο καιμόνοη σκιά του Σταυρού – χωρίς να είναι βαριά –αποκαλύπτει την αγαθότητα του Θεού αντί για τη δικαιοσύνη Του. Είναι μυστήριο η δύναμη της αήττητης αδυναμίας, που ανατρέπει τη ζωή και «ἀπὸ τὸ πάθος πήγασε απάθεια, απὸ τον θάνατο αθανασία, απὸτὴ νέκρωση ζωή, ἀπὸ τὴν πληγὴ ίαση, απὸ τὴν πτώση ανάσταση, απὸ τὴν κάθοδο ἀνάβαση». Η δυνατότητα μεταβολής της αρρώστιας σε υγεία, του οίνου σε αίμα και του ψωμιού σε σώμα- απαιτεί παράδοση στη σχέση με τον πάσχοντα Θεό, όπως η συναρπαγή τουληστή, συναρπάζει κάθεληστή και εσταυρωμένο, δεξιὰ και ἀριστερὰ του Εσταυρωμένου Χριστού. Η ανάβαση στην κλίμακα του Σταύρου, οδηγεί στη ανάσταση της ελπίδας, στο δρόμο του Γολγοθά, όπου Εκείνος φορτώθηκε τον πόνο μαςκαι μας έσωσε από το βασίλειο του κακού. Ατενίζοντας τον Σταυρό Του, αν προσδοκούμε απαλλαγή δοκιμασιών ή παράκαμψη δυσκολιών, ας έχουμε ενώπιόν μας την σοφία του Σταυρού ως «μωρία Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον δε Έλλησι» (Α΄Κορ. 1,23) και ας προσευχόμαστε να μην εγκαταλειφθούμε από τον Ιησού, να γινόμαστε Σώμα Του, στο ΣταυρικόΤου μαρτυρίου, που μέσα σ’ αυτό βαπτίσθηκε ο ίδιος ο Χριστός», κατά τη φράση του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού (Λόγος 39, 17) και αναβαπτίζεται ολόκληρη την Εκκλησία, που «..Εξαγόρασε τω Τιμίω Αυτού Αίματι».

Ο Σταυρός δεν επιβάλλει πεποιθήσεις, προσωπολατρίες ή φατρίες όπου θριαμβεύει, αλλά μας μαθαίνει τὶς ἀπαρνήσεις και τις υπερβάσεις. Παραμένει Σταυρός Χριστού όταν δεν στερεί τόν ἄνθρωπο από τήν ελευθερία του, δεν έχει ανάγκη οπαδών, ασκώντας ἐξαναγκασμό: “ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων…” θανάτου δέ σταυροῦ… (Φιλιπ. 2, 6-8).Γνωρίζουμε ότι το κακό εξακολουθεί,θα υπάρχει η αρρώστια, ο θάνατος και η δυστυχία μέχρι τα έσχατα, το όραμα ότι τελικά θα ζήσει ο δίκαιος «Αμνός»· όχι μονάχα χάριν της «αμαρτωλής ανθρωπότητος», αλλά για χάρη της Εκκλησίας, να την καθαγιάση, να την καταστήσει ένδοξη και άσπιλη (Εφεσ. 5, 25). Η δύναμη της σταυρικής θυσίας είναι ότι ο Σταυρός είναι η οδός της δόξας, η αυθεντικότητα της ζωής στο Σταυρό ο υιός του ανθρώπου δοξάζεται και ο Θεός δοξάζεται εν αυτώ (Ιωάν. 13, 31). Η Εκκλησία μας καλεί σε ακολουθία κάθε βήματος του Χριστού, όπου προχωρά η αγάπη Του προς το πάθοςκαι το θάνατομέσα από τη σταυρική πορεία που αναιρεί το θυσιαστικό γεγονός. Ο Θεάνθρωπος Κύριος επιλέγει την αυτοθυσία που κλείνει τον φαύλο κύκλο της βίας, με την ταύτιση του αθώου θύματος με τον θύτη, στηφαινομενική ήτταγια να φθάσουμε να ενωθούμε μαζί του στη χαρά της Ανάστασης,που θα κερδίσει στο τέλος. Σταυρὸς καὶ Ανάσταση είναι η καρδιὰ του μυστηρίου και χωρὶς Σταυρὸ καὶ Ανάσταση, ἡ πίστη ἐκφυλίζεται σὲ θρησκευτικὴ ἰδεολογία.

Ο χριστιανός αν και «υπήκοος θανάτου» (φιλιπ. 2, 8-9)επενδύει στηνΑνάσταση, μέσα από το ΣταυρόΤου καθώς δεν υπάρχει Σταυρός του Χριστού που να μηνπαραπέμπει στη χαρά ούτε τάφος που εγκλωβίζει στο μαρτύριο, που δεν είναι μαρτυρία, στην μεγάλη παρασκευή πουδεν παραπέμπει στη Ζωή και δενκορυφώνεται την Κυριακή του Πάσχα, ως μέγα Πάσχα και μέγα θαύμα της αγαθότητας που υπερβαίνει κάθε δικαιοσύνη.Η θυσία αγκαλιάζει το θάνατο, ηαγάπη καλύπτει το μίσος και ο Γολγοθάς από ιστορικό επεισόδιο, γίνεται οντολογικό γεγονός-αποκορύφωμα της θεανθρώπινης ζωής – που δεν εξαντλεί το Θείο Πάθος,μα φανερώνει την αγάπη ως όλητη σταυρική ζωή του Κυρίου:Η ενσαρκωμένη Αγάπη, η πηγή της ζωής και του Φωτός, δεν ανέχθηκε να πεθάνει, μην παρεμποδίζοντας τους δολοφόνους Του, αλλά ευδόκησε με ανοιχτά τα μάτια να πέσει στον θάνατο, οπότε ο Σταυρός δεν είναιαποτέλεσμα κάποιας ανθρώπινης επιταγής (του Ιούδα, του Άννα και του Καϊάφα) που πέτυχαν να σταυρώσουν τον Ίδιο τον Θεό.

«Πράγματι θα πιείτε απ΄το δικό μου ποτήρι και θα βαπτισθείτε στο δικό μου βάπτισμα» (Μάρκ. 10, 39).«Πολλοί οι ιησοί, πολλοί χριστοί αλλά εις ο Εσταυρωμένος» κατά τονΑμβρόσιο Μεδιολάνων. Από το γνώριμο Γολγοθά ούτε δραπετεύουμε από την άρση του σταυρού,ούτε σταματάμε στο θρήνο. Η ώρα της Σταύρωσης, ερμηνεύει το νόημα της ιστορίας και φωτίζει την αξία του ανθρώπινου προσώπου και εμείς ιερουργούμε την αναβάπτισή μας στο βίωμα της σταυρωμένης Εκκλησίας, όταν αναζητούμε τους καρπούς και τις συνέπειες της Ανάστασης για την όντως Ζωή, ότανκαλούμαστε στην καρδιά του μυστηρίου της σωτηρίας, όπου η Χριστιανική ζωή δεν είναι ευσεβιστική ιδέα και η νοητή κλίμακα του Σταυρού, παραπέμπει στην παραίτηση από την αυτο ζωή για να κατορθωθεί η θυσιαστική αναφορά της ζωής στο θέλημα του Πατρός.

Διαβάστε ακόμα