Του Ελευθερίου Βάσσου, θεολόγου – φιλολόγου

Κάθε στιγμή κρύβει αγιότητα και κάθε άγιος κρύβει στιγμές αιώνιες. Νέος άγιος ενδεχόμενα νέα συνορεύει. Η αυτάρκεια να ξεμακραίνει, καθώς η παραίσθηση του “εκλεκτού” μικραίνει. Στο ξέφωτο η Εκκλησιά, τα κυανά άμφια της Ορθοδοξίας. 2 Δεκέμβρη, του αγίου Πορφυρίου ανήμερα υπόκλιση τρυφερή. Και της εκκλησιολογίας μέγας ο Πορφύριος καθοδηγεί: “Να μπούμε στην επίγειο Άκτιστη εκκλησία Του, γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε”. Κάθε βακτηρία εξω-εκκλησιολογική κενό γράμμα.

Ξεφυλλίζεις κι αφήνεσαι και ξετυλίγεσαι. Ένα μυστήριο, όπως η σκιά της σελήνης, ενώ ο χρόνος δεν ορφανεύει, εκκλησιάζεται! Ο Πορφύριος πλέον σύντροφος αποψινός, φίλος κατοπινός. Γραφίδα αποφατική, ν’ αφουγκραστώ την ποίηση μιας νύχτας, άσχετο με δύσκαμπτες ψυχές στην Οδό των εκπλήξεων. Ο Κώστας Νούσης όχι όψιμος της εκκλησιολογίας, μα έμπονος για έτη αναζητητής. Τον ευχαριστούμε για την αγωνιώδη ελευθερία του για κάθε υπαρκτό. Για το πόνημα ζωής, ζωής περίσσιας, τη “θεολογία και εκκλησιολογία τού οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου: #με τρόπο “ορθόδοξο, βαθύ, άγιο”, όπως το έμαθε από μικρό παιδί στο Άγιον Όρος “παθών και μαθών” διότι για εκείνον, όπως και σύμπασα την κτίση, “ο Χριστός είναι το παν”.