Του Αρχιμ. Επιφανίου Ζαχαράκη, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Αρκαλοχωρίου,
Καστελλίου & Βιάννου
«Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε• Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε».
Γεννιέται o Θεάνθρωπος Χριστὸς και κατεβαίνει στη γη, δοξαζόμενος από τους αγγέλους. Είναι έτοιμος να πατήσει στη γη… Ας τρέξουμε να Τὸν συναντήσουμε.
«Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε».
Τώρα το Θείο βρέφος βρίσκεται ήδη στη φάτνη σ’ ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση ας υψωθούμε με το πνεύμα και τον νου μας στους ουρανούς.
Η ορθόδοξη υμνολογία των Χριστουγέννων αναγγέλλει θριαμβευτικά αλλά και διαγράφει θεολογικά το μεγάλο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι η Μητρόπολη των εορτών είναι η γέννηση του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού Πατρός από την Παναγία Παρθένο. Σήμερα ἡ Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι’ αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους, αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Μὴ ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ὁ Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι. Εκείνος λοιπόν το θέλησε και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αυτόν το σκοπό. Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος. Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει.
Ο Θεός λοιπόν του παντός με την σωματική του παρουσία στην γη ήλθε για να αναπλάσει και να ανακαινίσει τον άνθρωπο και να ευλογήσει όλη την κτίση που απέσυρε επάνω της την κατάρα εξαιτίας του ανθρώπου. Η θεία βουλή αποφάσισε να καταστεί λυτρωτής ο Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Γι’ αυτό αμέσως μετά την πτώση άρχισε να υλοποιείται το θείο σχέδιο της σωτηρίας. Ο Χριστός ήρθε για να φέρει χαρά και αγαλλίαση, συγχρόνως όμως να προετοιμάσει το ανθρώπινο γένος, στην προτέρα παραδείσια είσοδό του στην αιωνιότητα.
Λέγει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ιδού ο προαιώνιος Λόγος και Υιός του Θεού και Πατρός κατεβαίνει από τον ουρανό για να μας λυτρώσει απ’ αυτή την πλάνη και να ξεριζώσει από τις καρδιές μας την καταραμένη ρίζα όλων των κακών, την φιλαργυρία, όπως την χαρακτηρίζει ό Απόστολος Παύλος «Ρίζα γαρ πάντων των κακών εστίν η φιλαργυρία» (Α’ Τιμ. 6,10). Πρόσεξε όμως σε τι είδους ταλαιπωρία κατάντησε από αγάπη για μας Εκείνος που διαμοιράζει τα πλούτη και τους θησαυρούς στην παρούσα και στη μέλλουσα ζωή «εμόν το αργύριον και εμόν το χρυσίον, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Αγγ. 2,8).
Στοχάσου….
Πού είναι το παλάτι που γεννήθηκε;
Πού είναι οι προετοιμασίες;
Πού οι μαίες;
Πού το βασιλικό στρώμα;
Πού τα βρεφικά λουσίματα;
Πού είναι η ακολουθία των δούλων;
Πού η θαλπωρή και η ανάπαυση;
Πού είναι η συμπαράσταση των συγγενών και φίλων;
Τι χαρά, τι ευλογία μεγάλη που έρχεται ο Χριστός στον κόσμο σήμερα και πάντα!!Γεννάται, σε χρόνο ενεστώτα, δηλαδή τώρα, σήμερα, όχι χθες και στο παρελθόν. Συνέβη βέβαια ιστορικά μία φορά, αλλά ισχύει για πάντα, ξεπερνά και διαπερνά τον χρόνο και αγκαλιάζει διαχρονικά όλη την δημιουργία από την αρχή του κόσμου έως το τέλος του κόσμου. Γεννάται ο Χριστός κάθε φορά στην καρδιά του ανθρώπου που βάζει στόχο την σωτηρία του κι’ αποφασίζει να αγωνιστεί γι’ αυτή. Γιατί η μόνη αξία στη ζωή για την οποία πρέπει με κάθε μέσο να παλεύει και να αγωνίζεται κάποιος, είναι η αγιότητα και η σωτηρία του. “Άγιοι γίνεσθε, καθώς και εγώ Άγιος ειμί” μας λέγει ο Κύριός μας.
Λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Από ταπείνωση ο Θεός έγινε άνθρωπος. Από την ταπείνωση Του η γη έγινε ουρανός. Δεν ανέβηκε ο άνθρωπος στον ουρανό. Κατέβηκε ο Θεός στην γη. Και έτσι μας έμαθε έμπρακτα, πως μπορεί η γη, από τόπος εξορίας να γίνει παράδεισος. Από ζούγκλα, να γίνει Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό και οι πρώτοι, που αξιώθηκαν να Τον προσκυνήσουν, ήταν οι ταπεινοί ποιμένες. Και οι γεμάτοι ταπεινό και ειλικρινές φρόνημα αναζήτησης της αλήθειας, «μάγοι εξ ανατολών».
Άραγε όμως, πόσο συνειδητοποιούμε οι άνθρωποι το εορταστικό κλίμα αυτών των αγίων ημερών και πόσο αντιλαμβανόμαστε τον συμβολισμό των γεγονότων; Μήπως μένουμε μόνο στο εξωτερικό γνώρισμα των μεγάλων εορτών του δωδεκαημέρου; Δηλαδή μόνο σε διασκεδάσεις, τραπέζια, στολισμούς, ταξίδια;
Όπως μας πληροφορεί ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης και η ψυχή θέλει φροντίδα και τροφή όχι μόνο το σώμα, «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. 4,4). Χρειάζεται λοιπόννα καταλάβει ο άνθρωπος πως πέρα από την αφοσίωσή του στις αναρίθμητες ασχολίες της ζωής, θα πρέπει να αφιερώσει επίσης φροντίδα για τον εσωτερικό του κόσμο.
Οι Άγιοι ζούσαν με λαχτάρα τις εορτές και μας το εξηγεί Άγιος Παΐσιος. Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε Άγιας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας το Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή.
Η περίοδος αυτή είναι χαρά και αγαλλίαση, συγχρόνως όμως είναι καιρός μετανοίας, και μετάνοια είναι η επανεξέταση, η επανεκτίμηση, το να βαθύνει κανείς και να φέρει τα πάνω κάτω. Μετάνοια είναι το επώδυνο ξεσκέπασμα του παραμελημένου, ξεχασμένου, μολυσμένου «εσωτερικού» ανθρώπου. Του σύγχρονου ανθρώπου που συνεχώς σκληραίνει, αποξενώνεται, φοβάται και απελπίζεται στην μοναξιά του και στον εγωκεντρισμό του. Αυτά όλα υπάρχουν γιατί του λείπει το νόημα και η ελπίδα του Χριστού. Προσπαθεί να βρει ανάπαυση σε αλλότριους διαλογισμούς, ειδωλοποιήσεις, ψυχικά φάρμακα, ψυχολόγους και κενές κοσμικές απολαύσεις. Ο πόλεμος, η δυστυχία και η φτώχεια είναι τα αποτελέσματα του σύγχρονου κόσμου. Αυτό που λείπει σήμερα είναι ο Χριστός.
Λέγει ο Άγιος Παΐσιος, η άρνηση του ανθρώπου να επικοινωνήσει με τον Θεό και να δεχτεί στην ζωή του, την παρουσία Του, φτάνει στο κλείσιμο του εαυτού του και στον εγωισμό του, με αποτέλεσμα να απουσιάζει η κοινωνικότητα και η αδελφοσύνη. Αυτό που κατόρθωσαν σήμερα οι άνθρωποι είναι ένα κενό πολιτισμό. Χρειάζεται όμως να πολιτεύεται και η ψυχή.
Η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Χριστό είναι το ζητούμενο. Η προσευχή, η αυτομεμψία, η νηστεία, η ελεημοσύνη και η συμπόνια προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, απομακρύνουν τον διάβολο και έτσι συγγενεύουμε με τον Χριστό.
Ο Άγιος Πορφύριος λέγει ότι ο Χριστός έρχεται στην γη, σαν φίλος και αδελφός, έτσι χρειάζεται να τον αισθανόμαστε. Είναι φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου …;» (Ιω. 15,14).Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του. Όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί.
Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό. Πως νομίζουμε ότι οι τελώνες και οι πόρνες έλαβαν την σωτηρία; Με την μετάνοια, για την οποία λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι είναι κατάσταση χάριτος.
Τα Χριστούγεννα μπορεί να τα βιώσει ο κάθε άνθρωπος μέσα στα μυστήρια της εκκλησίας, μαζί με τον Χριστό, όχι μόνοι μας,ούτε χωρίς Αυτόν. Κανένας να μην περάσει τα Χριστούγεννα χωρίς Θεό.
Με τον ερχομό Του στη γη, το αντίθετο μας μηνύει ο Χριστός. Ότι είναι εδώ, βρίσκεται κοντά μας, δίπλα μας, υπάρχει για όλους το ίδιο, φτάνει να τον αναζητήσουμε απλώνοντας το χέρι μας για να το πιάσει και ποτέ δεν θα το αφήσει Αυτός, εκτός κι’ αν το θελήσουμε εμείς. Ας προετοιμαστούμε κάνοντας λοιπόν φάτνη την ψυχή μας, την καρδιά μας, για να υποδεχτούμε τον Χριστό και σωτήρα μας.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΛΟ ΑΓΙΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ
