Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς… [1]
Θησαυρός. Μια λέξη που προκαλεί ξάφνιασμα και περιέργεια, Όταν ακούσει κάποιος τη λέξη θησαυρός αμέσως το μυαλό του τρέχει και σκέφτεται το κέρδος, το μυστήριο, την αγωνία. Η απαγόρευση όμως που προβάλλει ο Κύριος με το χαρακτηριστικό “Μή” ίσως να προκαλεί αντίδραση και απορία. Μα γιατί να απαγορεύεται να θησαυρίσουμε κάποια πράγματα μεγάλης αξίας και αναγκαία;;; Έχουμε ακούσει πολλές φορές κάποιους να αποταμιεύουν χρήματα και να προετοιμάζονται για “μια ώρα ανάγκης”, όπως συνήθως λένε, ή για τα γεράματά τους. Και φυσικά η σκέψη αυτή είναι μερικώς σωστή, αφού για μια δύσκολη περίσταση πάντα χρειάζεται να είμαστε προετοιμασμένοι. Τίθεται λοιπόν ο πρώτος λόγος που προβάλλεται ως δικαιολογία της συλλογής χρημάτων και της αποθησαύρισής τους η ασφάλεια. Όμως ο Κύριος δίνει την απάντηση. Εδώ στη γη, μας λέει, την ασφάλεια δεν την προσφέρουν αυτά που αποθησαυρίζετε. Εδώ υπάρχει “σὴς καὶ βρῶσις”[2] .
Σίγουρα όμως τα οικονομικά δεδομένα από την εποχή του Χριστού μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει. Ο άνθρωπος πλέον είναι γνώστης αυτών των δεδομένων και έτσι πάντοτε αναζητεί το πλέον συμφέρον και αξιοποιήσιμο για την εξασφάλιση των αναγκαίων αγαθών του και όχι μόνο. Σήμερα ο άνθρωπος της τεχνολογίας, της επιστήμης και της γνώσης έχει δυνατότητες να εξασφαλίσει τα χρήματά του και να τα κεφαλαιοποιήσει ώστε να μην απωλέσουν την αξία τους.
Παρ’ όλα αυτά όμως και σήμερα διακρίνουμε μια άλλου είδους διάβρωση και ένας άλλου είδους σκόρος κατατρώγει τον ίδιο τον άνθρωπο. Τα ποικίλα πάθη, οι σάπιες σχέσεις, το σαράκι της ζήλειας. Όλα αυτά μπορεί να μην πειράζουν τους υλικούς θησαυρούς μας , όμως καταστρέφουν τον θησαυρό της ψυχής μας. Κι έτσι δεν μπορούμε να συζητάμε για ασφάλεια και γαλήνη.
Έπειτα είναι τόσα τα προβλήματα και οι καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος άνθρωπος, που τελικά η ανασφάλεια και ο τρόμος είναι πλέον τα κύρια χαρακτηριστικά της ζωής του. Παράδειγμα μέγιστο η οικονομική κρίση που την τελευταία δεκαετία εξαθλίωσε τους συμπολίτες μας και την πατρίδα μας. Άνθρωποι που ήταν χαρούμενοι και αισιόδοξοι έχασαν το χαμόγελό τους. Ξέχασαν πως είναι να είσαι χαρούμενος. Τα γεμάτα λάμψη και ελπίδα μάτια τους γέμισαν δάκρυα και κατοίκησε μόνιμα μέσα τους μια θολούρα και μεταλλάχθηκαν σε ένα απλανές βλέμμα, που πλέον δεν βλέπει στον ορίζοντα του μέλλοντος. Περιουσίες και χρήματα εξανεμίστηκαν με νόμους και αποφάσεις. Η απλή λέξη “κούρεμα” που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος ως ένδειξη καλλωπισμού και εξωραϊσμού έγινε λέξη οικονομικού τρόμου και τραπεζικής συναλλαγής. Να λοιπόν που τελικά ότι θησαύρισαν, όσοι είχαν αυτή τη δυνατότητα στο παρελθόν, τελικά δεν κατέστη δυνατόν να τα χαρούν, αλλά αντιθέτως έγιναν βάρος και αντικείμενο θλίψης. Και το χειρότερο όλων είναι το γεγονός πως σε μια τέτοια περίπτωση, όπως η οικονομική κρίση, τα χρήματα και οι θησαυροί όχι μόνο δεν βοήθησαν τον άνθρωπο να ορθοποδήσει αλλά τον έριξαν ακόμη χαμηλότερα και του δημιούργησαν ακόμη περισσότερα προβλήματα, από όσα θα αντιμετώπιζε αν δεν είχε χρήματα.
Βέβαια διαβάζοντας ή ακούγοντας την περικοπή της Κυριακής της Τυρινής, νομίζουμε πως όλα αυτά δεν αγγίζουν όλους τους ανθρώπους, αλλά ότι αναφέρονται μόνο στους πλουσίους και στους έχοντες και κατέχοντες. Μέγα λάθος! Όλα αυτά αναφέρονται στον κάθε άνθρωπο που κυριεύεται από το σαράκι της πλεονεξίας και του θησαυρισμού. Ο Κύριος δεν μίλησε σε σαλόνια πλουσίων – άλλωστε αυτοί δεν αντέχουν το Λόγο Του- μίλησε στους ανθρώπους της καθημερινότητας, της βιοπάλης και του μόχθου. Και μέσα από αυτή την προσέγγισή Του προς τον κάθε άνθρωπο ήρθε να επισημάνει όχι το μέγεθος του θησαυρού αλλά το είδος του. Το πρόβλημα δεν έγκειται στο αν ο θησαυρός μας είναι μεγάλος ή μικρός, αλλά στο τι τελικά θεωρούμε ως θησαυρό μας. Διότι αναμφίβολα υπάρχουν φτωχοί οι οποίοι φθείρονται ψυχικά κυνηγώντας με πάθος υλικά αγαθά, πιστεύοντας πως στα υλικά αγαθά κρύβεται η ευτυχία. Κι όταν δεν καταφέρνουν τίποτα, τότε η απογοήτευση είναι το χειρότερο σαράκι και ο πιο κακός σκόρος που τρώει την ψυχή τους και έτσι χάνουν κάθε ελπίδα και προσδοκία. Κι έτσι ο άνθρωπος που είναι προσκολλημένος στους θησαυρούς της γης κάθε φορά χάνει κάτι νιώθει να χάνεται κι αυτός μαζί του.
Γι’ αυτό μας καλεί ο Χριστός να αναθεωρήσουμε αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα σε αυτή τη ζωή και να κοιτάξουμε πιο πέρα. Να αποκολληθούμε από το χώμα της γης και να γίνουμε ένα με τον Ουρανό. Εκεί θα βρούμε την ασφάλεια, τη γαλήνη, την ηρεμία και ότι μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε πλούσιοι, όχι σε υλικά αγαθά αλλά σε πνευματικά. Δεν μας ζητάει ο Κύριος να γίνουμε φτωχοί και κακόμοιροι. Επιθυμεί να μας οδηγήσει στο σωστό θησαυρό, να μας υποδείξει ποιο είναι το αληθινό και ποιο το κίβδηλο χρυσάφι. Ποιο νόμισμα έχει διαχρονική και ποιο βραχυπρόθεσμη αξία.
[1] Ματθ. 6,19
[2] Ματθ. 6,19
