Κατά το διήμερο 16 και 17 Ιανουαρίου πανηγύρισε ο ιερός Ναός Οσίου Αντωνίου του Νέου, Πολιούχου Βεροίας.

Όπως κάθε χρόνο με τον όσιο Αντώνιο συμπανηγύρισε και η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας Παντανάσσης από την Νάουσα. Στον πολυαρχιερατικό εσπερινό, που τελέστηκε το απόγευμα της Δευτέρας, χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαίος, συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου, Κηφισίας κ. Κυρίλλου, Ελασσώνος κ. Χαρίτωνος και Βεροίας κ. Παντελεήμονος.

Το πρωί της Τρίτης στον όρθρο χοροστάτησε ο Σεβ. Ελασσώνος κ. Χαρίτων ενώ στο πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Κοζάνης κ. Παύλος.

Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του μέχρι τούδε Αρχιδιακόνου π. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη, τον οποίον στο τέλος της θείας Λειτουργίας προχείρησε εις Αρχιμανρίτη.

Μετά τη θεία Λειτουργία εψάλησαν τα εγκώμια του Οσίου Αντωνίου ενώ ακολούθησε λιτανία των ιερών λειψάνων εντός του Ναού λόγω των κακών καιρικών συνθηκών.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

«Μόνον τοῦ Χριστοῦ τό κάλλος ἐπόθησας ἀπό νεότητος, καί αὐτοῦ τοῖς ἴχνεσιν ἀσχέτῳ πόθῳ κατηκολούθησας».

Μέ αὐτούς τούς λόγους, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, εὐλαβέστατε ἀρχιδιάκονε π. Πρόδρομε, λαέ τοῦ Κυρίου ἠγαπημένε, περιγράφει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τή ζωή τοῦ τιμωμένου σήμερα πολιούχου τῆς Βεροίας, ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ νέου.

Τό κάλλος τῆς θείας μορφῆς τοῦ Κυρίου εἶχε ἑλκύσει τήν ψυχή τοῦ ὁσίου ἀπό τή νεανική του ἡλικία. Σέ μία ἡλικία, κατά τήν ὁποία οἱ νέοι τέρπονται ἀπό τό κάλλος τῆς ἀνθρωπίνης μορφῆς καί ἑλκύονται ἀπό τά τερπνά καί ἡδέα τοῦ κόσμου, ἀπό τίς ἀπολαύσεις καί τίς χαρές τῆς ζωῆς, ξεχνώντας ὅτι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα» καί ὅτι «ὡς ἄνθος μαραίνεται καί ὡς ὄναρ παρέρχεται» ἡ χαρά τοῦ κόσμου καί ἡ σαρκική ὡραιότης, ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ἑλκύετο μόνο ἀπό τήν «ἀνέκφραστο ἡδονή» τῆς θέας τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Ἐτέρπετο ἀπό τήν αἴσθηση τῆς παρουσίας του. Ἐφλέγετο ἡ ψυχή του ἀπό τήν ἐπιθυμία νά τόν ἀκολουθεῖ «ὅπου ἄν ὑπάγῃ». Ἐπυρπολεῖτο ἡ ὕπαρξή του ἀπό τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό, καί αὐτή τόν ἔκανε νά ὑπομένει τό ψύχος καί τόν καύσωνα, τήν ἀγρυπνία καί τή νηστεία, τήν ἐγκράτεια καί τήν ἄσκηση, νά ἀντιμετωπίζει τούς πειρασμούς καί τίς παγίδες τοῦ διαβόλου μέ γενναιότητα, γιά νά κερδίσει τόν Χριστό.

Ὁ πόθος του γιά τόν Χριστό καί ἡ ἐπιθυμία του νά ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τόν ὁποῖο Ἐκεῖνος μᾶς ὑπέδειξε μέ τή ζωή του καί τίς ἐντολές του, τόν ὁδήγησε στόν οὐράνιο νυμφώνα, γιά νά εὐφραίνεται βλέποντας διά παντός τό ἄρρητο κάλλος τῆς μορφῆς τοῦ Κυρίου πού ἀγάπησε καί στόν ὁποῖο ἀπό νεότητος ἀφιερώθηκε, ἀλλά καί νά τιμᾶται καί νά γεραίρεται καί στή γῆ καί στόν οὐρανό.

Καί σήμερα, ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἐκκλησία τῆς Βεροίας πανηγυρίζει πανδήμως τή μνήμη τοῦ πολιούχου της, ἔχουσα ἐν τῷ μέσῳ τοῦ περικαλλοῦς αὐτοῦ ναοῦ τήν ἱερά λάρνακα τῶν τιμίων καί χαριτοβρύτων λειψάνων του, ἵστασαι καί σύ, ἀγαπητό μου παιδί, π. Πρόδρομε, ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, γιά νά λάβεις διά τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου σου τή θεία Χάρη, ἡ ὁποία θά σέ ἀναβιβάσει στόν δεύτερο βαθμό τῆς ἱερωσύνης καί θά σέ καταστήσει οἰκονόμο τῶν θείων μυστηρίων.

Γνωρίζω πολύ καλά ὅτι καί σύ, ὅπως ὁ πολιοῦχος μας ὅσιος Ἀντώνιος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἔφερες ὡς λαϊκός, «τοῦ Χριστοῦ τό κάλλος ἐπόθησας ἀπό νεότητος, καί αὐτοῦ τοῖς ἴχνεσιν ἀσχέτῳ πόθῳ κατηκολούθησας», ἀφιερώνοντας τόν ἑαυτό σου καί τή ζωή σου στή διακονία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του, εἰσερχόμενος στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Δοβρᾶ ἀπό τά μαθητικά σου χρόνια, ἀπό μαθητής τοῦ Γυμνασίου, ὅπου κάτω ἀπό τή σκέπη τῆς Παναγίας καί μέ τίς εὐχές τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, π. Παντελεήμονος, συνέχισες καί ὁλοκλήρωσες τίς σπουδές σου.

Καί διακόνησες τήν Ἐκκλησία καί τόν Ἐπίσκοπό σου μέ ἀφοσίωση, μέ πιστότητα, μέ ζῆλο καί μέ ἀγάπη. Πληροφόρησες τήν διακονία σου ἐν παντί καί ἤσουν πάντοτε προσεκτικός, συνεπής καί ὑπάκουος. Διακρινόσουν γιά τήν τάξη καί τήν εὐπρέπεια, μέ τήν ὁποία διακονοῦσες πάντοτε, ὥστε ὅλα νά γίνονται «εὐσχημόνως καί κατά τάξιν», ὅπως ἁρμόζει στόν Θεό καί στήν εὐσεβῆ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτελώντας συγχρόνως μέ τή στάση καί τή συμπεριφορά σου ὑπόδειγμα καί γιά τούς νεωτέρους μοναχούς καί διακόνους τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς καί τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως. Παράλληλα ἀγωνιζόσουν νά προάγεσαι πνευματικά διά τῶν σπουδῶν σου, ἰδιαιτέρως ὅμως διά τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀσκήσεως, ἀλλά καί διά τῆς καθαρότητος τῆς ζωῆς καί τῆς ψυχῆς σου, τήν ὁποία μετά ζήλου ἐπεδίωκες, γνωρίζοντας ὅτι ἡ πνευματική πρόοδος ἀποτελεῖ προϋπόθεση τῆς εὐαρέστου διακονίας.

Καί τώρα ἔφθασε ἡ στιγμή γιά νά ἀκούσεις καί σύ τή φωνή τοῦ Κυρίου «εὖ δοῦλε, ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω». Ἔφθασε ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία θά λάβεις διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος τόν δεύτερο βαθμό τῆς ἱερωσύνης. Θά λάβεις διά τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου σου τήν ἱερά παρακαταθήκη τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας γιά νά τήν φυλάξεις μέχρι τῆς τελευταίας σου ἀναπνοῆς, «ὅτε μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν».

Ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία σοῦ ἐμπιστεύονται ἀπό σήμερα μία ὑψηλότερη εὐθύνη καί μία ὑψηλότερη τιμή ἀπό αὐτήν τοῦ διακόνου πού εἶχες μέχρι σήμερα.

Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἔχεις ἀπόλυτη συναίσθηση καί τῆς τιμῆς καί τῆς εὐθύνης νά εἶσαι λειτουργός τοῦ Ὑψίστου. Νά μεταδίδεις τή χάρη τοῦ Θεοῦ διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Νά ποιμαίνεις τά λογικά πρόβατα, τά ὁποῖα θά σοῦ ἐμπιστευθεῖ ὁ Ἐπίσκοπός σου. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἔχεις ἀπόλυτη συναίσθηση ὅτι ἡ μεγαλύτερη τιμή καί εὐθύνη, πού λαμβάνεις καί ἀναλαμβάνεις σήμερα, ἀπαιτεῖ μεγαλύτερο ἀγώνα, μεγαλύτερη προσπάθεια, μεγαλύτερες θυσίες. Ἀπαιτεῖ περισσότερη ταπείνωση, περισσότερη αὐταπάρνηση, περισσότερη ἄσκηση, περισσότερη μελέτη, περισσότερη προσευχή, περισσότερη ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὥστε νά ἀνταποκριθεῖς στό ὑψηλό λειτούργημα πού ἀναλαμβάνεις καί τίς δυσκολίες πού θά ἀντιμετωπίσεις κατά τήν ἐπιτέλεσή του.

Μή λησμονεῖς ποτέ ὅτι ἡ δύναμη τοῦ κληρικοῦ, τοῦ ἱερέως, εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία λαμβάνει καί ἀνανεώνει διά τῆς λειτουργικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς. Τό ἱερό θυσιαστήριο ἄς ἀποτελεῖ καί γιά σένα τήν πηγή τῆς δυνάμεως καί τῆς παρηγορίας, τήν αἰτία τῆς χαρᾶς καί τῆς ψυχικῆς σου ἀναπαύσεως. «Μένε ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης» ἐπί δέκα ἔτη μέσα στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Δοβρᾶ καί πλησίον μου, καί πορεύου εἰς τή νέα σου διακονία ἀκολουθώντας αὐτή τήν ὁδό.

Μή λησμονεῖς, π. Πρόδρομε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία περιμένει ἀπό σένα πού εἶσαι ἕνας νέος κληρικός, νά ἀσχοληθεῖς ἰδιαίτερα μέ τούς νέους, πού ἔχουν τόσες πολλές ἀνάγκες, ἄλλωστε διαθέτεις τήν προσήνεια καί τήν ἁπλότητα πού χρειάζεται, ἀλλά πάντοτε μέ πολλή εὐαισθησία καί σεβασμό στήν προσωπικότητα τοῦ κάθε νέου ἀνθρώπου.

Οἱ εὐχές τῶν συλλειτουργούντων Ἁγίων Ἀρχιερέων καί οἱ δικές μου πατρικές εὐχές θά σέ συνοδεύουν πάντοτε, μαζί μέ τήν εὐχή τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου καί πνευματικοῦ σου πατρός, π. Παντελεήμονος, τίς εὐχές τῶν πατέρων καί τῶν οἰκείων σου, ἰδιαιτέρως τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς σου, καί ὅλων ὅσων συμπροσεύχονται σήμερα στή μοναδική αὐτή στιγμή τῆς ζωῆς σου.

Γνωρίζω ὅτι ἡ γιαγιά σου, ἡ Μαρίκα, στεναχωριέται πού δέν θά εἶσαι συνέχεια μαζί μου, ὅπως ἤσουν ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἀλλά θά εἶσαι κάτω ἀπό τή σκέπη τῆς Παναγίας καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀλλά καί τή δική μου πατρική ἀγάπη.

Καί εὔχομαι πατρικά νά εὐαρεστήσεις στόν Θεό καί διά τῆς ἱερατικῆς σου διακονίας, καί διά πρεσβειῶν τοῦ ἑορταζομένου πολιούχου μας ὁσίου Ἀντωνίου καί τοῦ προστάτου σου Τιμίου Προδρόμου, νά ἀξιωθεῖς τοῦ μισθοῦ τῶν φρονίμων καί πιστῶν οἰκονόμων τοῦ Κυρίου μας κατά τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου παρουσίας του καί τῆς θέας τοῦ ἀρρήτου κάλλους τῆς μορφῆς τοῦ Κυρίου, τόν ὁποῖον ἀπό νεότητος ἐπόθησας καί κατηκολούθησας.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ π. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΓΚΙΡΤΖΑΛΙΩΤΗ

Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα καί σεπτέ μου γέροντα,

Σεβασμία τῶν ἱεραρχῶν χορεία, Σεβαστοί πατέρες, Ἀδελφοί διάκονοι, Κατά σάρκα καί πνεῦμα συγγενεῖς ἐν τῇ πίστει ἀγαπητοί,

 

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς»

Στήν πολυστένακτη καί πολυώδυνη πορεία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού ἀλληλοδιαδέχεται ἡ εὐτυχία τήν λύπῃ καί ἐπεκρέμαται ὁ «ἄφυκτος θάνατος», ὅπως δραματουργικά ἀποτυπώνεται ἀπό τόν ἀρχαῖο ποιητή ἡ κοινή μοίρα τῶν ανθρώπων (Συμωνίδης ὁ Κίος), πόσο παρήγοροι, πόσο σωτήριοι, πόσο οὐσιαστικοί ἀκούγονται οἱ λόγοι του Λόγου. Ὅλοι πού κοπιάσατε καί εἶστε φορτωμένοι, ἐλάτε σέ μένα νά βρεῖτε ἀνάπαυση. Τί καί ἄν κατακλισμιαίες οἱ ἐξελίξεις μᾶς ξεπερνούν, τί καί ἄν οἱ δοκιμασίες μᾶς ῥαπίζουν  ἀλύπητα, τί καί ἄν οἱ ἀλγηδόνες τραυματίζουν σάν ἧλοι τήν σωματική μας ὕπαρξη καί ἀπειλοῦν τήν πνευματική μας ἀκεραιότητα; Ἐμεῖς, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε στηρίξει τίς βάσεις τῆς ἐλπίδας μας στόν ἀκρογωνιαῖο λίθο τοῦ Κυρίου, στό θεανδρικό σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία. Καί αὐτή ἡ ἐλπίδα μας δέν εἶναι μία  δυνητική ἤ οὐτοπική προσδοκία, εἶναι μία βεβαιότητα πού ἔχει λάβει σάρκα καί ὀστά μέσα μας ὡς ἐμπειρικό βίωμα τοῦ σαρκωθέντος Λόγου.

Ὅποιος δέν ἐμπιστεύεται στόν Κύριο, ζεῖ στή μιζέρια καί τήν ἀθλιότητα! Ὅσο ἀκραία κί ἄν ἀκούγεται ἡ ὡς ἄνω Αὐγουστίνεια σκέψη, πραγματώνεται λυσιτελῶς στήν περίπτωση κάθε ἀνθρώπου πού ἔχει βγάλει τό Θεό ἀπό τή ζωή του, ἀντικαθιστῶντας Τον μέ τήν ὑπερεκτιμημένη ἀνθρώπινη ἀδυναμία.

Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία ἀντιπροτείνει «γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος». Ἐλάτε σέ μένα ὅλης τῆς γῆς οἱ κουρασμένοι, ὅσοι σάν ἐλαφρύ ἐπωμάδιο σηκώνετε τήν βαριά καί αἱμάτινη κληρονομιά τοῦ Σταυροῦ, ἀγόγγυστα, ἡρωικά. Ἐλάτε, ὄχι νά σᾶς διδάξω, ὄχι νά σᾶς μεταδώσω τό φῶς τοῦ λόγου μου ἀλλά τόν ἴδιο μου τόν ἑαυτό. Γευθεῖτε με.

Αὐτές τίς θεῖες προσκλήσεις, ὑπομνηματίζοντας ἡ Βασιλειανή γραφίδα, ἀποσαφηνίζει ὅτι ἡ βρώση πού ἔγινε αἰτία νά χάσει ὁ ἄνθρωπος τήν παραδείσια μακαριότητα ἔγινε πλέον ὄργανο σωτήριο τοῦ Θείου Λόγου καθώς μέ τήν βρώση τοῦ σώματος καί αἵματός του ἀνοίγει καί πάλι ἡ περιπόθητη πύλη τῆς Θείας Βασιλείας, τῆς Βασιλείας πού γευόμαστε ἐδώ καί τώρα μέσα στήν Ἐκκλησία.

Πλημμυρισμένος λοιπόν κί ἐγώ ἀπό αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης, γιατί ἀξιώθηκα στά ἑπτά χρόνια τῆς διακονίας μου νά δῶ, ἔστω καί ἀμυδρῶς, τό Θεῖο φῶς. Νά ἀγγίξω, ἔστω καί ἀναξίως, τά κράσπεδα τοῦ αἱματόβρεκτου χιτῶνα τοῦ Κυρίου. Να ἀκούσω, ἄν καί ἀδαής, τόν καθαρό ἦχο τῶν ἐορταζόντων. Νά ὀσφρανθῶ, ἄν καί ἐλλιπῆς, τήν ὀσμή τοῦ Θείου Μύρου καί νά γευθῶ, ὁ ἀσθενής ἐγώ, τό νεκταρῶδες κράμα τοῦ θείου ἐλέους ἐν τῇ ἱερουργίᾳ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Σπεύδω σήμερα, μέ βηματισμό ἀργό, νά δρασκελίσω καί πάλι τούς ἀναβαθμούς τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ πανσέπτου αὐτού ναοῦ τοῦ πάτρωνος Ἁγίου τῶν Βεροιέων, τοῦ μάκαρος Ὁσίου Ἀντωνίου καί προστάτου μου, γιά νά μετάσχω στήν δεσποτική ξενία καί ἀθάνατο τράπεζα γευόμενος τήν πυρφόρο χάρη τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης. Ὅ, τι καί ἄν πῶ θά εἶναι λίγο, γιατί ὁ λόγος στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἔννοια οὖτε ἐνέργεια ἀλλά πρόσωπο καί μέσα μου, σάν ὕμνος εὐχαριστίας, σχηματίζεται ἡ ῥήση τοῦ ἐπιστηθίου φίλου καί ἠγαπημένου μαθητοῦ πού διατυπώνει λιτά ἀλλά τόσο οὐσιαστικά τήν ἐμπειρία τῆς μετοχῆς στόν Λόγο «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς· ….καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν». Καί ἐγώ ὁ ἐλάχιστος, καί ἑώρακα καί σήμερα μαρτυρῶ διπλά γιά τήν ἐμπειρία τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί τῆς πατρικῆς ἀγάπης τοῦ δεσπότου καί γέροντος μου πού γεύθηκα πολυμερῶς καί πολυτρόπως κατά τά χρόνια τῆς διακονίας μου.

Καί σάν τόν μέγα Ἀθανάσιο, αἰσθάνομαι νά συνταράσσομαι ἀπό κραδασμούς εὐγνωμοσύνης καί μόνον στήν θύμηση τοῦ διδασκάλου καί ποδηγέτου μου στην πνευματική ζωή «Κἀμοί γάρ μέγα κέρδος ὠφελείας ἐστί καί τό μόνον Ἀντωνίου μνημονεύειν». Χωρίς ἐπαίνους, χωρίς τυπικά λόγια εὐχαριστίας, χωρίς θεαματικές διατυπώσεις, αὐτή την ἱερή ὥρα εἶναι ὤφέλεια γιά μένα καί τό μόνον Παντελεήμονος μνημονεύειν. Καί ἄς μοῦ συγχωρεθεί ἡ παράφραση τοῦ πατερικοῦ λόγου ἕνεκεν τοῦ μεγέθους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἄνδρός.

Ὁ εἰς τύπον και τόπον Χριστοῦ ἱστάμενος ἐπίσκοπος, σκορπᾶ μυστηριακά τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέ τό λόγο καί τήν ἐπιτέλεση τῆς ἀναιμάκτου ἱερουργίας, παρέχοντας ἀσφαλῆ ἐγγύηση τῆς βεβαιότητας τοῦ κηρύγματός του τήν δική του θεοφιλῆ, χριστοειδῆ, ασκητική και πνευματική ζωή. Αὐτήν τήν ἀλήθεια ἑώρακα στό σεπτό πρόσωπό Σας Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα καθώς ἡ εἰς τύπον και τόπον Χριστοῦ τρισοκλεής ἀρχιεροσύνη Σας, Σᾶς κάνει κοινωνό ὑπερβατικά καί τοῦ μυστηρίου ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων στό ἕνα καί σεπτό πρόσωπό Σας. Καί μαρτυρῶ σήμερα, ἔχοντας ζήσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς, δεκατέσσερα χρόνια, ἑπτά ὡς δόκιμος καί μοναχός καί ἑπτά χρόνια ὡς ἱεροδιάκονος κοντά Σας, τό πῶς ἀβίαστα, ἀσύγχητα, ἀδιαίρετα καί πνευματικά συνταιριάζονται στή ζωή καί διακονία Σας, ἡ μοναχική Σας ἄσκηση καί ἡ ἀρχιερατική Σας ποιμαντορία.

Ζῶντας ὡς μοναχός στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Δοβρά, στό μοναστήρι μας, παρέχετε ἑαυτόν ὑπόδειγμα καί πρότυπο μοναχικῶν ἀγωνισμάτων. Ἡ μοναχική πράξη δέν καταργεῖ τό ἀρχιερατικό χάρισμα ἀλλά καί τό ἀρχιερατικό χάρισμα δέν περιορίζει τήν μοναχική πράξη. Ἀπόλυτα συνταιριασμένα, τό ἕνα συμπληρώνει τό ἄλλο καί ὁλοκληρώνει μέ τρόπο ἔνθεο τήν ἱερή ἀποστολή πού Σᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος. Αὐτό τό μυστήριο τῆς συνύπαρξης στό πρόσωπό Σας τῶν δύο δρόμων πού ἀπό μικρό παιδί ἔνιωθα ὅτι μέ καλεῖ ὁ Θεός νά ἀκολουθήσω, τοῦ μοναχού καί τοῦ ἱερέως,  ἦταν πραγματικά γιά μένα μία οὐράνια πρόσκληση νά θέσω τόν ἑαυτό μου κάτω ἀπό τήν δική σας καθοδήγηση, μόλις στήν ἡλικία τῶν δεκαέξι ἐτών. Καί παρά τίς ἀτέλειές μου, τίς ἀδυναμίες καί τά λάθη μου, μέ δεχθήκατε μέ ἀγάπη πατρική καθοδηγῶντας με στόν μοναχικό λειμῶνα τῆς ἀγγελικῆς πολιτείας καί δωρίζοντάς μου τόν πολύτιμο μαργαρίτη τῆς Ἱερωσύνης. Γιά μένα, ἀπό τα χρόνια ἀκόμη τοῦ ἐφηβικοῦ μου παλμοῦ μέχρι καί σήμερα ἡ ζωή καί διακονία Σας μεταστοιχειώνεται στό μυαλό καί στήν καρδιά μου σέ μία στεντόρεια φωνή «μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ».

Καί σήμερα πρό τῶν βαθμίδων τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου ἀναπολῶ μέ δέος ἱερό τά ἁγιοπνευματικά λειτουργικά βιώματα που ἀπέκτησα ἀπό τόν χριστοτερπή λειτουργό ἐπίσκοπο καί τά ἀσφαλῆ παραδείγματα ἱερατικής εὐθύνης ἀπό τόν στοργικό πνευματικό πατέρα, τόν νουνεχῆ διοικητή τῶν ἐκκλησιαστικών πραγμάτων, τόν διαπρύσιο κήρυκα τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, τόν ἀκούραστο κοινωνικό ἐργάτη, τόν δεσπότη καί πατέρα μου. Ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι ἕνα εὐχαριστῶ ἴσως καί ἀδικεῖ τά ὅσα πολύτιμα μοῦ προσφέρατε σήμερα, δέν ἐπιθυμῶ νά Σᾶς ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου ἀλλά νά δεσμευθῶ ὅτι μέχρις ἐσχάτης μου ἀναπνοής αὐτή ἡ υἱϊκή εὐγνωμοσύνη θά μετασχηματίζεται σέ ἔνθερμη προσευχή στό Θεό για Σᾶς.

Στρέφοντας πνευματικά τά ὄμματα τῆς ψυχῆς στόν τόπο τῆς μετανοίας μου, στήν πνευματική μάνδρα τῆς Παναγίας, τῆς μητέρας τοῦ Κυρίου, τῆς μητέρας τῶν μοναχῶν καί μητέρας μου, ἐπιθυμῶ νά εὐχαριστήσω τά χέρια τοῦ πνευματικοῦ μου πατρός καί καθηγουμένου μου ἀρχιμανδρίτου Παντελεήμονος Κορφιωτάκη, «Αἱ χείρες σου ἐποίησαν με καί ἔπλασάν με». Τήν ἡμέρα τῆς μοναχικῆς μου ἀφιερώσεως αὐτά τά χέρια μέ πρόσφεραν στόν Κύριο καί μέ ἀνέπλασαν πνευματικά, αὐτά τά ἴδια χέρια κάθε φορά πού τά βάρη τῆς ἁμαρτίας καί οἱ λογισμοί κατακερμάτιζαν τήν ψυχή μου γινόταν στηρίγματα καί ἱεροί ἀγωγοί τῆς ἀφεσίμου χάριτος καθώς μέ τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως μέ ἀναγέννησαν πολλές φορές πνευματικά. Τό μόνο πού μπορώ νά εὐχηθώ αὐτή τήν ἱερή στιγμή συμπεριλαμβάνοντας καί ὅλους τούς ἀδελφούς μου, τούς πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Δοβρά εἶναι να βρίσκεται πάντοτε πάνω ἀπό τήν ἀδελφότητά μας ἡ κραταιά χεῖρα τῆς φοβερᾶς προστασίας τῆς Θεομήτορος καί νά ἀξιωθοῦμε δι᾽ αὐτῆς καί σύν αὐτῇ νά βρισκόμαστε ὀμοθυμαδόν εἰς τήν ἄνω μονή τοῦ Υἱοῦ Της.

Ἐν τῷ προσώπω τοῦ πανοσιολογιωτάτου καί σεβαστοῦ πρωτοσυγκέλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως π. Ἀθηναγόρου Μπίρδα ἐπιθυμώ νά εὐχαριστήσω δημόσια ὅλους τούς πατέρες, εὐλαβείς ἱερεῖς καί διακόνους τής Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, μέ τούς ὁποίους τόσα χρόνια, σέ καθημερινή σχεδόν βάση, τελέσαμε ἀπό κοινοῦ τό μυστήριο τῆς ἀναιμάκτου ἱερουργίας κατά τίς ἀρχιερατικές παραστάσεις πού συνόδευα τόν σεπτό ποιμενάρχη μας στίς κατά τόπους ἐνορίες καί ἱερές μονές. Νοερά τούς μνημονεύω σήμερα κατ᾽ ὅνομα καί ζητῶ τίς προσευχές τους.

Υἱϊκά, εὐχαριστῶ τούς κατά σάρκα γεννήτορές μου, τόν πατέρα μου Γεώργιο καί τήν μητέρα μου Μεταξία γιά ὅσα μοῦ προσφέρανε.

Μέ συγκίνηση, αἰσθάνομαι χρέος ἱερό, νά ἀναφερθώ στόν παππού μου Ἀντώνιο καί τήν γιαγιά μου Μαρία, δύο ψυχές σμιλεμένες πνευματικά μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη καί τήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια. Ἄνθρωποι ἀκέραιοι, δοτικοί, ὑπομονετικοί, πραγματικά μεγάλοι στήν ταπείνωσή τους. Μέ σεβασμό σήμερα τούς ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνη μου γιά τά ὑλικά καί πνευματικά ἀγαθά πού μοῦ κληροδότησαν, τήν ἠθική καίπνευματική παρακαταθήκη τους, τίς συμβουλές, τίς προτροπές ἀλλά καί τίς ἐπιπλήξεις. Δέν στάθηκαν ἐμπόδιο στίς ἐπιλογές μου ἀλλά σαν ἄλλες θεοστήρικτες βακτηρίες, βρισκόταν πάντοτε δίπλα μου. Ἀς τούς ἀνταποδώσει ὁ παντογνώστης Κύριος κατ’ ἀξίαν τῶν κόπων τους.

Προχωρῶντας στήν κορύφωση τοῦ μυστηρίου στρέφω τά μάτια μου στό ἱερό θυσιαστήριο, ἐκεί ὅπου προτίθεται εἰς θυσίαν ὁ Ἀμνός καί Λόγος τοῦ Θεού. Ἀναμέσον Αὐτοῦ καί ἐμοῦ, βρίσκεστε Ἐσεῖς Σεβασμιώτατε καί γιά τό λόγο αὐτο, ἄν καί ἀνάξιος, λαμβάνω θάρρος καί δύναμη καί ἐλπίδα, καθώς ὕψιστη τιμή καί εὐλογία γιά μένα ὑπάρχει τό γεγονός ὅτι θα λάβω τό πλήρωμα τῆς ἱερατικῆς χάριτος, ἀπό Ἐσάς, Τόν πατέρα μου. Καί συγχωρῆστε με, ἀλλά ἔτσι αἰσθάνομαι.  Τόν πατέρα μου, που μέ ἀναγέννησε πνευματικά, μέ κατήρτισε θεολογικά, μέ σπούδασε, μοῦ στάθηκε. Τόν πατέρα μου στίς χαρές καί στίς δοκιμασίες, στίς ἀποτυχίες καί προσδοκίες μου. Τόν πατέρα πού σήκωνε πάντα μαζί με μένα τό σταυρό μου. Τόν πατέρα που μέ ἀξίωσε νά σταθῶ δίπλα του καί ὅσο μοῦ ἐπέτρεπαν οἱ ἐλάχιστες δυνάμεις μου νά τόν διακονήσω εἰλικρινά, υἱϊκά καί μέ αὐταπάρνηση. Τόν πατέρα πού ἐπιθυμῶ αὐτή τή στιγμή να διαβεβαιώσω ὅτι διακαής ἐπιθυμία καί εὐχή γιά τή νέα διακονία μου θά εἶναι, καθώς ἀνεβαίνω στό δεύτερο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης, νά συνδεθῶ ἀκόμη περισσότερο μαζί του, νά τόν διακονήσω πληρέστερα, καί ἡ σημερινή ἡμέρα νά ἀποτελεῖ  ὄχι τό τέλος ἀλλά τήν ἀρχή τῆς πιό ἄρτιας διακονίας μου, μέ σκοπό νά ἀντλῶ δύναμη καί χάρη ἀπό αὐτήν τήν πατρική σχέση πρός ὑπηρεσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Σεβασμιώτατε, ὅσο καί ἄν εἶναι δύσκολο στήν ἔρημο τῆς σύγχρονης πραγματικότητας νά ἀκουστεῖ ἡ φωνή τοῦ βοῶντος ὡς ἄλλου Προδρόμου ἱερέως καί ἐπαγγέλεται δοῦναι γνώσιν σωτηρίας τῷ λαῷ αῦτοῦ, ἐν ἀφέσει ἁμαρτιῶν αὐτῶν διά σπλάχνα ἐλέους Θεοῦ ἡμῶν, παρακαλῶ θερμά προσευχηθεῖτε ἐκτενῶς στόν Κύριο τοῦ δοῦναι μοι ἀφόβως λατρεύειν αὐτῷ ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ ἐνώπιον αὐτοῦ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Ἀμην.

Γένοιτο!!

 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

 

I. M. Bεροίας