Τήν Κυριακήν, 10αν / 23ην Ἀπριλίου 2017, Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς Κανᾶν τῆς Γαλιλαίας τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ.
Ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται κατά τήν ἑορτήν ταύτην ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος ἐνεφανίσθη εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ «οὔσης ὄψίας τῇ ἡμέρα ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ἤτοι τό ἀπόγευμα τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως, ὅτε ὁ Θωμᾶς δέν ἦτο μετ’ αὐτῶν καί δέν ἐπίστευσεν ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος, ὅτε δέ μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ καί πάλιν ἐνεφανίσθη ὁ Κύριος «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», ὁ Θωμᾶς ἦτο μετ’ αὐτῶν καί προεπράπη ὑπό τοῦ Κυρίου νά Τόν ἐγγίσῃ καί νά τόν ψηλαφήσῃ καί τότε ὁ Θωμᾶς ἀνεφώνησεν «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν.20, 24-29 ).
Τό γεγονός τοῦτο ἔχει ἐπικρατήσει νά ἑορτάζηται εἰς τήν Κανᾶν τῆς Γαλιλαίας τήν ὀγδόην ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν.
Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, γενόμενος δεκτός ἐν ἀρχῇ ὑπό τῶν Προσκόπων εἰς τήν ἀρχήν τῆς ὁδοῦ πού ὁδηγεῖ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Κανᾶ καί ἐν συνεχείᾳ ὑπό τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων πρό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κανᾶ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, διακονούντων εἰς τάς Ἱεράς Μονάς καί τάς ἐνορίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, ψαλλόντων τῶν Ἱεροψαλτῶν καί ψαλτριῶν τῆς ἐνορίας ταύτης ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί μετέχοντος εὐσεβοῦς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος τῆς Κανᾶ καί τῶν ὁμόρων πόλεων, καθώς καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Ρουμανίας.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾦ στερεούμεθα». Ἐλᾶτε νά πιοῦμε καινούργιο ποτό, πού δέν ἀναβλύζει θαυματουργικά ἀπό ἄγονο βράχο, ἀλλά ποτό πού εἶναι πηγή ἀφθαρσίας καί πού ἔκανε να πηγάσει ἀπό τόν τάφο ὁ Χριστός, πάνω στόν ὁποῖο εἴμαστε στερεωμένοι», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.
Ἡ λαμπροφόρος ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἡ ὁποία (Ἀνάστασις) διεβίβασεν ἡμᾶς ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς εἰς τήν αἰώνιον ζωήν, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἵνα εὐχαριστιακῶς, δηλαδή λειτουργικῶς πανηγυρίσωμεν τήν μνήμην τῆς ἀρχῆς τῶν σημείων, ἥν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καί ἐφανέρωσεν τήν δόξαν αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, (Ἰωάν. 2,11).
«Ἡ ἀρχή τῶν σημείων», δηλονότι τό πρῶτο θαῦμα, διά τοῦ ὁποίου ὁ Ἰησοῦς ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ εἶναι ἡ μεταβολή τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, «τό ὕδωρ οἶνον γεγενημένον» (Ἰωάν. 2,9) κατά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τόν γάμον τοῦ φίλου αὐτοῦ Σίμωνος τοῦ Κανανίτου.
Τό ὕδωρ ὡς γνωστόν ἀποτελεῖ ἀναγκαιότατον συστατικόν τῆς βιολογικῆς λειτουργίας τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ Προφήτης Μωϋσῆς, ὡς ἱστορεῖ τό βιβλίον τῆς Ἐξόδου ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ (Ἔξοδ. 17,1-7), ἐπάταξε τήν πέτραν ἐν Χωρήβ κατ’ ἐντολήν τοῦ Κυρίου καί ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς ὕδωρ καί ἔπιε ὁ λαός αὐτοῦ», (Ἔξ. 17,6). Τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον ἦτο φυσικόν, ἐξῆλθε θαυματουργικῶς μέν ἀλλά ἐκ πέτρας ἀγόνου, δηλαδή μή γονίμου καί μή παραγωγικῆς. Τοῦτο ἐξ ἄλλου εἶπεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα. «Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου, δηλαδή τοῦ φυσικοῦ, διψήσει πάλιν, ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4,14).
Μέ ἄλλα λόγια τό ὕδωρ, τό ὁποῖον δίδει ὁ Χριστός εἶναι τό Ἅγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, τό Ὁποῖον ἔδωκεν εἰς τούς μαθητάς καί ἀποστόλους Αὐτοῦ μετά τήν Ἀνάστασίν Του. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἐκ νεκρῶν τριήμερος Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μετέβαλε τόν τάφον τῆς φθορᾶς εἰς πηγήν ἀφθαρσίας, δηλονότι εἰς τάφον ζωῆς αἰωνίου. Ἰδού λοιπόν διά τί καλούμεθα νά «πίωμεν πόμα καινόν».
Τό δέ «πόμα καινόν» δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό τίμιον καί ζωηρόν αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί καί συμμέτοχοι. Τό «καινόν πόμα» εἶναι τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τό «αἷμα Αὐτοῦ τό τῆς Καινῆς Διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», (Ματθ. 26-28). Τό «καινόν πόμα» ἀφορᾷ εἰς τήν αἰώνιον ζωήν καί τήν ἡμετέραν Ἀνάστασιν κατά τήν ἐσχάτην ἡμέραν τῆς κρίσεως. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις καί τό αἷμα μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν 6, 54-56), λέγει Κύριος.
Τό ὄντως μέγα καί ἱερόν μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, τό γνωστόν ὡς «Ὁ τοῦ Κυρίου δεῖπνος» ἀποτελεῖ πρόγευσιν τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐφροσύνης τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. «Ταῦτά εἰσιν αὐτό τό σῶμά μου καί αὐτό τό αἷμά μου». Ὥσπερ γάρ ὑπερφυῶς ἐθέωσε τήν προσληφθεῖσαν σάρκα (Ὁ Χριστός), οὕτως ἀπορρήτως μεταποιεῖ καί ταῦτα εἰς αὐτό τό ζωοποιόν Αὐτοῦ Σῶμα καί εἰς αὐτό τό τίμιον Αὐτοῦ Αἷμα», διδάσκει ὁ Ζιγαβηνός.
Ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τῆς μητρός Αὐτοῦ ἐν τῷ γάμῳ τῆς εὐλογηθείσης πόλεως ὑμῶν Κανᾶ ὡς καί τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον καλόν, ἀφορᾷ καί εἰς τόν πνευματικόν γάμον τοῦ συνδέσμου, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας ὡς νύμφης καί τοῦ Χριστοῦ ὡς νυμφίου.
Εἰς τόν πνευματικόν τοῦτον γάμον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ Πατρός ὁ μονογενῆς αὐτοῦ Υἱός καί Λόγος θά πίῃ ἐκ τοῦ καινοῦ πλέον «γεννήματος τῆς ἀμπέλου», δηλαδή τοῦ νέου καί καλοῦ οἴνου μετά τῶν φίλων αὐτοῦ: «λέγω δέ ὑμῖν ὅτι οὐ μή πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ’ ὑμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός μου», (Ματθ. 26,29).
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ λαμπροφόρος αὐτοῦ Ἀνάστασις ἀποτελοῦν τό στερεόν θεμέλιον τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Κατά τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τήν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφός ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δέ ἐποικοδομεῖ. Ἕκαστος βλεπέτω πῶς οἰκοδομεῖ. Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός», ( Α’ Κορ. 3, 10-11). Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιοῖ καί μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος εἶπεν εἰς τούς συμμαθητάς αὐτοῦ:
«ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τήν χεῖρά μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω. Καί μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταί αὐτοῦ καί Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν· ἔρχεται ὁ ᾿Ιησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καί ἔστη εἰς τό μέσον καί εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν· εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός. καί ἀπεκρίθη Θωμᾶς καί εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν. 20,26-28)
Ναί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός εἶναι «ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, Ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες», (Α’ Πέτρ. 2,6). «Ὁ δέ πιστεύων ἐπ’ Αὐτῷ οὐ μή καταισχυνθῇ», (Α’ Πέτρ. 2,6). Ὁ Χριστός, κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος, «ἐλθών εἰς τόν κόσμον εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς», (Ἐφ. 2,17).
Τήν εἰρήνην ταύτην τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ οὐδείς δύναται νά κατανοήσῃ «ἐάν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, δηλονότι ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος. Καί τοῦτο διότι «τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι καί τό γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου Πνεῦμά ἐστιν», ( Ἰωάν. 3,6), λέγει Κύριος.
Μέγα ὄντως τό μυστήριον τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας. Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς ἀδελφοί προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ Ἁγίαν Ἀνάστασιν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὡς ἐν μέσω τῶν μαθητῶν Σου παρεγένου Σωτήρ τήν εἰρήνην διδούς αὐτοῖς, ἐλθέ καί μεθ’ ἡμῶν καί σῶσον ἡμᾶς καί εἰρήνευσον τήν περιοχήν ἡμῶν καί τόν κόσμον σου ἅπαντα», Χριστός Ἀνέστη.
Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, τήν λιτανείαν δέ ἠκολούθησεν ἐκδήλωσις τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἀναστάσιμος τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.
Εἰς τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς. Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καί οὕτω βοήσωμεν. Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»
Ἐντιμότατε Κύριε Δήμαρχε,
Ἀξιότιμοι Κύριοι Ἐπίτροποι τῆς Ἐκκλησίας,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί κ.τ.λ.
Ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, δηλονότι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀφορᾷ σύμπαντα τόν κόσμον, μάλιστα δέ εἰς τήν σύγχρονον ἡμῶν ἐποχήν, ὁπότε ἡ ἀνθρωπότης ζαλισμένη ἀπό τήν ραγδαίαν ἐξέλιξιν τῆς τεχνολογίας, ἀλλά καί ἀπεγνωσμένη ἀπό τήν περιρρέουσαν ἀκαταστασίαν, τούς ἀδελφοκτόνους πολέμους καί τήν τρομοκρατίαν, τελεῖ ὑπό σύγχυσιν καί φόβον.
Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τούς κατοίκους τῆς Ἁγίας Γῆς. Καί τοῦτο διότι ἀπό τήν Ἁγίαν Γῆν καί δή ἀπό τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ ἐξέλαμψε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τό φῶς τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς συνδιαλλαγῆς.
Ἐν προκειμένῳ ἡ πόλις ἡμῶν ἡ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας ἀποτελεῖ ζωντανήν μαρτυρίαν τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἁρμονικῆς συνυπάρξεως μεταξύ τῶν Μουσουλμάνων καί τῶν Χριστιανῶν κατοίκων αὐτῆς.
Ἡ διά μέσου τῶν αἰώνων ἀδιάκοπος παρουσία τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ἑλληνορθοδόξου ( Rum Orthodox) τῶν Ἱεροσολύμων μετά τῶν πιστῶν μελῶν αὐτῶν τῶν Χριστιανῶν ἐν Κανᾷ ἀποτελεῖ ἀδιάψεστον ἀπόδειξιν ὅτι πράγματι ἐδῶ ἐν τῷ ἱερῷ καί Ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐποίησε τήν ἀρχήν τῶν σημείων καί ἐφανέρωσε τήν δόξαν αὐτοῦ .
Ἡ δέ φανερωθεῖσα δόξα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἄπειρον ἀγάπην καί φιλανθρωπίαν Αὐτοῦ. «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπᾷ τόν Θεόν καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστι. Ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν ὅν ἑώρακε, τόν Θεόν ὅν οὐκ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α’ Ἰωάν. 4,20).
Ἡμεῖς κατά τήν ταπεινήν διακονίαν ἡμῶν ὡς ἡγουμένου τοῦ Ἱεροῦ τούτου προσκυνήματος, τοῦ γνωστοῦ «Τοῦ ἐν Κανᾷ γάμου», ἀλλά καί ὡς πνευματικοῦ ποιμένος ἐγενόμεθα κοινωνοί τῆς ἁρμονικῆς καί ἀγαπητικῆς ταύτης ἐμπειρίας μεταξύ τῶν πολιτῶν τῆς Κανᾶ.
Σήμερον, ἡμέρα κυριώνυμος καί ἑόρτιος τῆς εὐλογηθείσης πόλεως ὑμῶν Κανᾶ, Ἡμεῖς καί ἡ τιμία συνοδεία ἡμῶν μετά Ἱεραρχῶν καί Ἱερέων ἠξιώθημεν τῆς συμμετοχῆς εἰς τήν χαράν καί εὐφροσύνην Αὐτῆς.
Ὅπως ὑμεῖς οἱ κάτοικοι τῆς Κανᾶ καυχᾶσθε ἐν Κυρίῳ διά τόν ἱερόν τοῦτον τόπον ὑμῶν, οὕτω καί ἡμεῖς ὡς Πνευματική ἡγεσία καυχώμεθα ἐν Χριστῷ δι’ ὑμᾶς καί διά τήν πόλιν ὑμῶν.
Λέγομεν δέ τοῦτο διότι τό Ἱερόν προσκύνημα «τοῦ ἐν Κανᾶ γάμου», ὡς καί τοῦ γενομένου θαύματος τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον καλόν ἀποτελεῖ τόπον παραμυθίας πνευματικῆς ἀναψυχῆς, ἀλλά καί θείας ἐνισχύσεως διά πάντας τούς προσερχομένους ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου ἐπισκέπτας καί εὐλαβεῖς προσκυνητάς.
Ἐπί δέ τούτοις θερμάς ἐκφράζοντες εὐχαριστίας εἰς πάντας ὑμᾶς, ἰδιαιτέρως εἰς τόν λίαν ἡμῖν ἀγαπητόν ἐκπρόσωπον ἡμῶν καί ἡγούμενον Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Χρυσόστομον καί τούς ἀξιοσεβάστους συνεργάτας αὐτοῦ τόν κύριον Χουσάμ Ἀμπντελνούρ, Ἀντνάν Μάταρ καί Ἀΐσσα Τζαράϊσε κ.ἄ. κατακλείομεν διά τῶν προτρεπτικῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Ἀδελφοί, στήκετε και κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν. Αὐτός δέ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός καί Πατήρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καί δούς παράκλησιν αἰωνίαν καί ἐλπίδα ἀγαθήν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τάς καρδίας καί στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντί λόγῳ καί ἔργῳ ἀγαθῷ», ( Β’ Θεσ. 2, 15-17).
Χριστός Ἀνέστη.
Τούτων τελειωθέντων ὁ Μακαριώτατος ἐπραγματοποίησε ποιμαντικάς ἐπισκέψεις εἰς Κανᾶ καί εὐθύς ἀμέσως ἀνεχώρησε δι’ Ἱερουσαλήμ.
Εκ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
