Του Ιωάννου Π. Μπουγά – θεολόγου

Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα και ως συμβαίνει κάθε έτος κορυφώνεται η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος.

   Με διάθεση προβληματισμού προς αγαπητούς αδελφούς:

   Επειδή τον τελευταίο καιρό διάφορα έθιμα παλαιά και καινοφανή τείνουν να αντικαταστήσουν την Ορθόδοξη πίστη, επειδή οι θεατρινισμοί προς άγραν χρημάτων, επειδή ιερείς και ιεροψάλτες νομίζουν ότι τραγουδούν στην σκάλα του Μιλάνου, επειδή το λαδάκι του Ευχελαίου της Μ. Τετάρτης μεταφέρεται ανά τας οδούς κάθε πόλεως προς θεραπείαν των φίλων και συγγενών, επειδή το κουβούκλιο (επιτάφιος) γίνεται αντικείμενο καλοπληρωμένου στολισμού, επειδή τα κεριά του Εσταυρωμένου γίνονται εργαλεία μαγείας και πωλούνται από ιερείς, επειδή οι φολκλορικές παραστάσεις έχουν ως δικαιολογία την ευσέβεια, επειδή η Θρησκεία αντικαθιστά την Εκκλησία, επειδή η Θεολογία γίνεται «εργαλείο» στην υπηρεσία της Λαογραφίας, ας δούμε τι γράφει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ και όποιος εξ υμών τηρητής λαογραφικών εθίμων στο εκκλησιαστικό χώρο έχει άλλη άποψη, ας του απαντήσει με όποιο τρόπο θέλει.

   Γράφει λοιπόν: «Ή όλη άπατη του θρησκευτικού “λαϊκισμού” φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι ή συντριβή της καρδιάς ποτέ δεν μπορεί να είναι μιά “οργανική” διαδικασία, αν και αποκαθιστά ή αρχίζει την πνευματική ολοκλήρωση της ψυχής. Γιατί ή μετάνοια είναι πάντα μιά κρίση, δηλαδή μιά καταδίκη.

   Ό μόνος τρόπος για να προσέλθη κανείς αληθινά στην Εκκλησία είναι ένας αυστηρός ασκητισμός και όχι μιά επιστροφή στο λαό, στα πρώτα βήματα και στην απλή ενότητα των πηγών. Όχι το Folklore, οι λαϊκές παραδόσεις της καθημερινής ζωής, άλλ’ ή νηστεία και ή μετάνοια…

   Δεν υπάρχει καμμιά επάνοδος στον απλό πρωτογονισμό, άλλα πρέπει κανείς να μπή μέσα στην ιστορία δια της αφομοιώσεως των οικουμενικών και καθολικών παραδόσεων».

(Θέματα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Θεσσαλονίκη 1979, σ. 220).