Του Νεκτάριου Σκουλάτου – Τελειώφοιτου της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών
Νιώθουμε συχνά πως η ζωή είναι άδικη. Οι δύσκολες στιγμές και οι σκληρές συνθήκες πυροδοτούν συχνά μέσα μας την απελπησία. Η Βίβλος όμως λέει ”Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις” (Ιακώβου 1, 2) Να χαίρεστε όταν δοκιμάζεστε από πολλούς και διάφορους λογισμούς αυτό είναι ένα μάθημα που μας δείχνει πως οι περισσότερες απ’ τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, μας δίνουν ευκαιρίες να ανακαλύψουμε ποιο είναι ο νόημα της υπάρξεως μας και ποιες από τις δωρεές που μας έγιναν μπορούμε να μοιραστούμε με τους άλλους, για να τους ωφελήσουμε.
Είμαστε εκ φύσεως κοινωνικοί, αλλά αν οι σχέσεις σου δεν είναι αυτό που θα ήθελες να είναι, ίσως να μην δαπανάς αρκετή σκέψη στο πως αλληλεπιδράς με τους άλλους, πως συμβάλεις στις σχέσεις σου και τι βγάζεις απ’ αυτές. Ένα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς να αποκτήσεις φίλους μιλώντας τους μόνο για τον εαυτό σου: για τους φόβους σου, για τις αιτίες που σε κάνουν να αγανακτήσεις ή να χαίρεσαι. Η αλήθεια είναι ότι εξασφαλίζεις φίλους μαθαίνοντας γι’ αυτούς και ανακαλύπτοντας κοινά ενδιαφέροντα που δημιουργούν δεσμούς.
Δεν είμαι ειδικός στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά έχω δει συνανθρώπους μου να αγωνίζονται μ’ αυτό το συγκεκριμένο σημείο. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτιόμουν:”εφόσον ο Θεός είναι αγάπη τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να έχουμε μια αρμονική σχέση και τα πάμε χάλια μεταξύ μας” Η αγάπη είναι υπευθυνότητα. Το να είσαι υπεύθυνος σημαίνει ότι γνωρίζεις καλά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σου. Έχεις φίλους;; πρέπει να είσαι εκεί δίπλα τους, πρέπει να τους βοηθάς όταν σε έχουν ανάγκη. Έτσι, χάνεις την εξωτερική σου ελευθερία. Αλλά με το να χάνει ο άνθρωπος την εξωτερική ελευθερία, ή μάλλον με το να την αρνείται αυτοθέλητα για χάρη της αληθινής ελευθερίας, αποκτά κάτι το ασυνήθιστο- την ελευθερία ν’ αγαπά, ν’ αγαπά ανάλαφρα και καθαρά! Και η χαρά απ’ αυτήν την ελευθερία σβήνει όλες τις δυσκολίες και τις στερήσεις, καθώς ο άνθρωπος γίνεται ευτυχισμένος.
Συνήθως μέσα στην οικογένεια συναντάμε αυτή την δυσκολία. Ανάμεσα στα παιδιά, στα αδέλφια μας ή και ακόμα και στους γονείς μας. Το να μετέχω στην αγάπη του Θεού και να ζω αρμονικά με τους άλλους έχουν μία σχέση, δεν είναι ανεξάρτητα γιατί όσο πιο καλά τα πάω με τον Θεό τόσο ποιο πολύ γλυκαίνει και μαλακώνει η ύπαρξη μου. Κάποιοι από μας ίσως το έχουμε νιώσει όταν γυρνάμε από μία ακολουθία από ένα κατηχητικό ή μετά από μία προσευχή.
Όταν νιώθουμε συγκίνηση και κατάνυξη πάμε σπίτι και τα πρώτα λεπτά καταφέρνουμε να είμαστε καλοί με τους άλλους. Ύστερα μόλις μας ξύσουν και μας νευριάσουν χάνουμε όλη αυτή την γλυκύτητα που νιώθαμε. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε και τα δύο, και την αγάπη του Θεού ως βίωμα μέσα στην καρδιά μας αλλά και την αγάπη των ανθρώπων.
