Του Ιερομ. Ιωακείμ Οικονομίκου, Ιεροκήρυκα Ι. Μ. Κίτρους
Πρίν από δύο χρόνια, η κατά Ανατολάς Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού, ζούσε σ’ ένα αναβρασμό. Η καρδιά της Ορθοδοξίας χτυπούσε στο ηρωϊκό νησί της Κρήτης. Εκεί είχαν καταφτἀσει ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κύριος Βαρθολομαίος, ο και Πρόεδρος της Συνόδου, Πατριάρχες και οι Πρόεδροι των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Βέβαια από την χαρά αυτήν, από την εορτή αυτήν, από την μοναδική στιγμή της Εκκλησίας, απουσίαζαν τέσσερις Εκκλησίες, για τους δικούς τους γνωστούς λόγους, παρά τις υπογραφές πού είχαν βάλει στα προσυνοδικά κείμενα και τις συζητήσεις στις οποίες συμμετείχαν μέχρι και την τελευταία στιγμή. Παρόλα αυτά όμως, η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, παρά τα προβλήματα, τις απουσίες, την πολεμική πού δέχτηκε, είναι μια πραγματικότητα. Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος έγινε και πέρασε στην ιστορία της Εκκλησίας μας.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της κατά Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας, έχει μια μεγάλη πορεία και ζωή. Ύστερα από αρκετά χρόνια απομονώσεως και αποξενώσεως, η Εκκλησία αποφασίζει την σύγκληση μιας Συνόδου, πρώτον για να δείξει την ενότητά της, και δεύτερον να λύσει θέματα και να απαντήσει σε ερωτήματα πού την απασχολούσαν.
Η πρώτη σκέψη για την σύγκληση έπεσε στο τραπέζι το 1930 στο Προπύργιο της Ορθοδοξίας το Άγιον Όρος, με Πρόεδρο τον Μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο. Εκεί αποφασίζεται η Εκκλησία να συγκληθεί σε Σώμα για την επίλυση θεμάτων. Βέβαια τα γεγονότα πού ακολούθησαν έβαλαν φρένο στην όλη προσπάθεια. Μεσοπόλεμος, Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος, Σετπεμβριανά, και άλλα ανέστειλαν την σύγκλησή της.
Το 1960, η Εκκλησία περνά σε μια νέα περίοδο. Με συντονιστή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αρχίζει τις Πανορθόδοξες Διασκέψεις αρχής γενομένης από την Ρόδο, για να ακολουθήσουν και άλλες. Σε όλες αυτές τις Πανορθόδοξες συναντήσεις μια σκέψη επικρατούσε. Το πότε θα γίνει η Σύνοδος. Ο χρόνος περνούσε και η Εκκλησία δεν αποφάσιζε να κάνει την Σύνοδο. Οργάνωνε όμως σε τακτά χρονικά διαστήματα τις Πανορθόδοξες Διασκέψεις, είτε στην Ρόδο, είτε στην Ελβετία, για να οριστικοποιήσει τα θέματα και να ορίσει την ημερομηνία ενάρξεως.
Τελικά το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και η Πανορθόδοξη Διάσκεψη και Σύνοδος πού συνεκλήθει στο Φανάρι την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2014, με την συμμετοχή όλων των Πατριαρχών και των Προέδρων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όρισε αυτήν για την Πεντηκοστή του 2016.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, αναβίωσε τον πατροπαράδοτο και αποστολοπαράδοτο αυτόν Θεσμό των Μεγάλων Συνόδων, μέσα από τις οποίες οριστικοποιήθηκε το Δόγμα και το Διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας.
Μέσα από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, κατέδειξε την αποστολικότητα, την μοναδικότητα, την κανονικότητα και την αδιάκοπο συνέχειά της μέσα στην ιστορία.
Η Εκκλησία του Χριστού, διαπίστωσε μέσα από τις εργασίες και τις Προσυνοδικές Διασκέψεις την αναγκαιότητα της Συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, πρώτον, για να συσφίξει τις σχέσεις μεταξύ των κατά τόπους Εκκλησιών, να συνεργάζονται εν Συνόδω στενότερα για Διορθόδοξα και Διεκκλησιαστικά ζητήματα, έτσι ώστε ενωμένη να παρέχει επιβλητική την μαρτυρία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο. Ένα κόσμο πού σπαράσσεται από πολέμους, τρομοκρατία, δουλεμπόριο, μεταναστευτικό, προσφυγικό και άλλα.
Η Σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου πριν δύο χρόνια, έβαλε τις βάσεις για την επαναλειτουργία αυτού σημαντικού Θεσμού της Εκκλησίας επάνω σε νέες βάσεις πού απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί, γι’ αυτό και η σύγκλησή της ήταν απαραίτητη, πρώτον, διότι “η Εκκλησία συστήματος και συνόδου εστίν όνομα και ενώσεως εστι και συμφωνίας και ομονοίας όνομα” κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο Επίσκοπο και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (Ομιλία: Εις τον Ψαλμόν 149, 1 και εις Α’ Κορ. 1,1). Δεύτερον διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, είναι Μία και αδιαίρετος και η ενότητά της εκφράζεται μέσα από τις μεγάλες συνόδους.
Αυτήν την απόλυτη ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξέφρασε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, παρά τις τέσσερις απουσίες. Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, διέψευσε τις “Κασσάνδρες” πού ήθελαν την αναβολή ή και την ματαίωσή της. Με την Χάρη του Θεού όμως, η Ορθόδοξος Εκκλησία πού εν τω κόσμω ζή και “αύξει την αύξησιν του Θεού” (Κολ. 2, 19) δεν μπορεί να μένει αμέτοχη στα σύγχρονα προβλήματα και αποκομμένη από το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Εκκλησία σκοπό έχει να εκπληρώσει την σωτηριώδη αποστολή της πού είναι η σωτηρία του ανθρώπου, η καταλλαγή, ο διάλογος. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, κρατούσα τον πολύτιμο ακένωτο θησαυρό της πίστεως και της παραδόσεως, σκοπό έχει να τον μεταδώσει “και εις τας δύο άλλας μεγάλας εκκλησίας της Δύσεως, εν μέσω των οποίων ακριβώς ίσταται, αποτελούσα την γέφυρα Εκκλησίαν”. (Ιωάννου Καρμίρη. Από την προσφώνησή του στο γεύμα της Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Ρόδου τον Οκτώβριο του 1961). “η Αγια και Μεγάλη Σύνοδος άνοιξε τον ορίζοντά μας,στην σύγχρονη πολύμορφη οικουμένη. Τόνισε την ευθύνη μας μέσα στον χώρο και τον χρόνο, πάντοτε με προοπτική την αιωνιότητα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, διατηρώντας αλώβητο το Μυστηριακό και Σωτηριολογικό χαρακτήρα, είναι ευαίσθητη στον πόνο, στις αγωνίες, και στην κραυγή για δικαιοσύνη και ειρήνη των λαών. ευαγγελίζεται “ημέραν εξ ημέρας το σωτήριον αυτού, αναγγέλουσα εν τοις έθνεσι την δόξαν αυτού, εν πάσι τοις λαοίς τα θαυμάσια αυτού” (Ψαλμ. 95).
Ας δεηθούμε “ο Θεός πάσης χάριτος, ο καλέσας υμάς εις την αιώνιον δόξαν εν Χριστώ Ιησού ολίγον παθόντας, αυτός καταρτίσει υμάς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. αμήν” (Α’ Πετρ. 5: 10, 11). (Από μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου).
“Επί πάσι τούτοις, πρός τον Τελειωτήν της πίστεως Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν αφορώντες, εκφράζομεν την ελπίδα, ότι Ούτος θα τηρήση ημάς και τον κόσμον Αυτού άπαντα εν τη αγάπη Αυτού και τη χάριτι Αυτού, δεόμεθα δε, όπως ο Άρχων της Ειρήνης Χριστός διατηρήση αδιατάρακτον την “επί Γής Ειρήνην και την εν ανθρώποις Ευδοκίαν”. “Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον”. Κύριος ο Θεός σώζοι την Εκκλησίαν αυτού. Είη μεθ’ ημών, αδελφοί, έλεος, χάρις, ειρήνη από Θεού Πατρός και του Υιού Αυτού Ιησού Χριστού εν αληθεία και αγάπη. Αμήν”.(Από το Μήνυμα της εν Ρὀδω Πανορθοδόξου Διασκέψεως 1961).
