Του Κωνσταντίνου Νούση στο Arxon.gr

Τα δύσκολα δεν πέρασαν ακόμη. Παρόλα αυτά, μπορούμε να αισθανθούμε κάπως ότι βρισκόμαστε προς το τέλος – ή την αρχή μιας νέας εποχής; – της πανδημίας που τάραξε την οικουμένη δυο χρόνια τώρα. Μέσα σε αυτές τις μέρες πολλά πάθαμε και μάθαμε γενικότερα, αλλά και ειδικότερα στον χώρο της Εκκλησίας. Το βασικό που θα θίξουμε εδώ είναι ο πειρασμός του ζηλωτισμού που φούντωσε την εποχή τούτη, άλλοτε κάπως δικαιολογημένα, κυριότατα δε αδικαιολόγητα και μη θεοπρεπώς, καθώς γνωρίζουμε ότι υπάρχει ο άγιος και ο μη κατ΄ επίγνωσιν ζηλωτισμός, ο οποίος απερίφραστα καταγγέλλεται στην Καινή Διαθήκη.

Υπάρχουν σίγουρα περιπτώσεις που δεν «συγχωρούνται», που δεν καταπίνονται εύκολα. Βλέπεις π.χ. κληρικούς, ακόμη και επισκόπους, να κοινωνούν τον κόσμο μασκοφορεμένοι! Αυτό δεν συνιστά βλασφημία κατά της πηγής της ζωής, η οποία είναι σωματικά παρούσα ενώπιόν τους εκείνη τη στιγμή; Κύριε, μη στήσης αυτοίς και ημίν τις αμαρτίες αυτές που διαπράξαμε και διαπράττουμε λόγω της πρωτόγνωρης πανδημίας είτε εν αγνοία είτε εκόντες…

Στις πλείστες όμως των περιπτώσεων ο κρυφός ζηλωτής που κρύβεται μέσα μας, βρήκε την ευκαιρία να αναστηθεί τούτες τις μέρες εξ αφορμής του κόβιντ 19.  Για παράδειγμα: η μεταφορά της ακολουθίας της Αναστάσεως στις 9 μμ. Σιγά το πράγμα δηλαδή! Και αυτό δεν το λέω με διάθεση βλάσφημης ειρωνείας, αλλά με επίγνωση της ελευθερίας της Εκκλησίας στη λειτουργική και εν γένει ζωή της. Επίσης, πολλοί συνεχίζουν να εκκλησιάζονται σε ναούς που δεν γίνονται παρατηρήσεις για προστατευτική μάσκα, καθώς θεωρούν βλασφημία την είσοδο και παραμονή σε αυτήν με τη χρήση της. Δεν θα διαφωνήσω ότι το γεγονός δείχνει την έκπτωση της χριστιανικής μας συνείδησης και το πνευματικό μας κατάντημα, αλλά όχι να φτάνουμε και σε ακρότητες. Ας συμβιβαστούμε στις επίσημες Συνοδικές αποφάσεις, που και αυτές δεν νομίζω πως είναι καρπός εκούσιας και ευχάριστης επιλογής. Και ο νοών νοείτω. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας τις φοράμε (τις μάσκες) χάριν της ασθένειας των αδελφών και προκειμένου να μην προκαλούμε ταραχή μέσα στον οίκο του Θεού. Μέσα μας πάντοτε, ωστόσο, θα οικτίρουμε εαυτούς δια το κατάντημά μας και θα συναισθανόμαστε το μερίδιο της αμαρτωλότητας που μας αναλογεί για το όλο κακό που παραχωρήθηκε εκ Κυρίου. Προς τα έξω, όμως, όχι αντιδράσεις και επιδείξεις ψευτοευσέβειας. Αυτό είναι ήδη μια ειδοποιός διαφορά και κριτήριο ανίχνευσης του υγιούς και δαιμονιώδους ζηλωτισμού.

Η κορύφωση του φαινομένου φάνηκε στο θέμα του εμβολιασμού. Πέρα από τη φυσική και πρώτη φοβική αντίδραση απέναντι σε κάτι άγνωστο και αδοκίμαστο, η δαιμονοποίηση της ιατρικής και η μεταφυσική εσχατολογική διάσταση που του αποδόθηκε με σενάρια για πιθανά χαράγματα και σφραγίσματα του αντιχρίστου, αυτό πια κατέδειξε εμφανέστατα το αρρωστημένο του πράγματος. Και φυσικά, όπως σε κάθε ψυχοπαθολογική κατάσταση – εν οις και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και ζηλωτισμός – η λογική δεν έχει χώρο. Αν, επί παραδείγματι, ρωτήσεις έναν «επί κορωνοϊού ζηλωτή» γιατί σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιεί άκριτα την παγκόσμια «μασονική» ιατρική ή και τρώει από προϊόντα με το γνωστό barcode επ’ αυτοίς, θα σου απαντήσει σίγουρα πάνω σε άλλες βάσεις και όχι φυσικά της χριστιανικής, αλλά ούτε και αυτής ακόμη της στοιχειώδους αριστοτελικής λογικής. Το τραγικό είναι να βλέπεις την εμμονή αυτή να συνεχίζεται με εθελοτυφλία απέναντι στον απτό ρεαλισμό, όπως αυτός διαγράφεται με εκατόμβες θυμάτων… Σίγουρα, μάλιστα, είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα «ζηλωτεύουν» άνθρωποι με χλιαρή πνευματική ζωή και αμαρτήματα στην πλάτη τους τόσο βαριά, ξεχνώντας φαίνεται τη θεία φιλανθρωπία και επιείκεια στη δική τους περίπτωση.

Ο υπογράφων δεν εξαιρέθηκε του πειρασμού τούτου. Έπεσε, και δη πολλάκις. Το φάρμακο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επιστροφή στη λογική και στην πραγματικότητα. Και τούτο δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με τη μετάνοια, την ταπείνωση εν Χριστώ και την υπακοή στην Εκκλησία Του. Η δε Ορθόδοξη Εκκλησία είναι και ορατή και επίσημα καθιερωμένη από τον ίδιο τον Κύριο. Τα υπόλοιπα είναι προτεσταντικά φαντασιοκοπήματα τουλάχιστον. Οι κοσμικοί πολλές φορές συμπεριφέρονται πιο έξυπνα από μας, όπως εν προκειμένω, ίσως και για να ταπεινωνόμαστε. Ο Κύριος, ωστόσο, μάς θέλει και έξυπνους με την καλή έννοια, όπως δηλαδή το φίδι, αλλά και ακέραιους, όπως το περιστέρι. Ο Ίδιος δεν μας το είπε;