Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπολυου – Θεολόγου, Κοινωνιολόγου
Σαν θεία εαρινή ευωδία αναδύεται λυτρωτικά μέσα από το κενό Μνημείο του Ιησού το πανανθρώπινο μήνυμα της αγάπης. Έρχεται να θυμίσει στον σημερινό άνθρωπο την πραγματική έννοια της θυσίας του Θεανθρώπου, Εκείνον που βάδισε ήρεμος, αναμάρτητος και ανυπέρβλητος στο εκούσιο Πάθος Του. Εκείνου που δέχθηκε τον χλευασμό του όχλου, την λογχισμό του στρατιώτη, τα ραπίσματα των δημίων του, όλα απόρροια της ανθρώπινης μικρότητας, παραφροσύνης και αχαριστίας.
«Δεύτε λάβετε Φως» θα ακούσουμε τον ιερό υμνωδό και οι αναμμένες λαμπάδες θα είναι έτοιμες για να μεταλαμπαδεύσουν το φως της αληθινής αγάπης στους πάντες, γιατί τότε και μόνο αξία. Θα καλέσουν για να το χαρίσουν και σ’ εκείνους που παραπαίουν ανάμεσα στην πίστη και την αμφιβολία, μεταξύ της αβύσσου και της άγνοιας. Όχι για να αποδείξουν τα αυτονόητα για έναν Θεό, αλλά για να υπογραμμίσει ότι αφού ένας Θεός δικάστηκε και καταδικάστηκε άδικα, αλλά και αναστήθηκε, το ίδιο και οι δικές μας ταλαιπωρίες αργά η γρήγορα θα βρουν την δικαίωση τους, η ζωή μας τον βηματισμό της και η ψυχή μας την γαλήνη της.
Η του Χριστού Ανάσταση δεν είναι έθιμο αλλά βίωμα, δεν είναι τύπος αλλά ουσία, είναι το ανθρωποσωτήριο γεγονός που γεμίζει τα μάτια δάκρυα χαράς και την ψυχή αισθήματα ευφροσύνης. Ο κουρασμένος, άνθρωπος κάθε φορά που παρακολουθεί το θείο δράμα, προσβλέπει στον καταλύτη του θανάτου με ανανεωμένη την ελπίδα. Όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες γύρω από το πρόσωπο του γλυκύτατου Ναζωραίου είναι απόδειξη της εκούσιας θυσιαστικής θεϊκής προσφοράς και ταυτόχρονα λυτρωτική εξιλέωση του προσώπου.
Η συμβολική αυτή ιερουργία γίνεται στην πιο όμορφη ώρα της φύσης, τότε που το μυρίπνοο άρωμα των λουλουδιών της αναμιγνύεται με το αληθινό, πάναγνο μέρος της αγάπης. Χρώματα και αρώματα γίνονται ένα προκειμένου να δοξολογήσουν τον Πλάστη και να ευφράνουν το πλάσμα. Ποιητής, προσφέρων και προσφερόμενος ο ίδιος ο Ιησούς. Όταν μάλιστα τούτες οι ομορφιές συνδυαστούν με το θυμίαμα, αντιλαμβανόμαστε ότι όλα μιλούν για τον Θεό, Εκείνον δοξολογούν και ευγνωμονούν για ότι έπραξε και χάρισε τότε και εκεί στους ανθρώπους και όσα προσφέρει σήμερα και εδώ στην οικουμένη.
Το κενό μνημείο χαρίζει το καινό μήνυμα της ψυχοσωματικής ανανέωσης και της απελευθέρωσης από τα δεσμά του θανάτου. Οι περισσότεροι όμως μένουν περιχαρακωμένοι στα πλαίσια ενός παράφορου εγωϊσμού και της απροσχημάτιστης απληστίας τους, εθελούσια δούλοι μιας ρευστής και προκλητικά συμβιβασμένης με την κάθε λογής κοινωνικής νέκρωσης. Δεν είναι διαπιστώσεις για να μας απελπίσουν, αλλά καταστάσεις για να μας αφυπνίσουν.
Το παράδειγμα του Κυρίου μας είναι όντως μοναδικό και ανεπανάληπτο. Η για τρείς ημέρες «φιλοξενία» Του στον Άδη και στη συνέχεια η Έγερσή Του δεν είναι απλά ιστορικά γεγονόταα, ούτε επετειακές αναμνήσεις, ή ευκαιρίες να ανανεώσουμε την χριστιανορθόδοξη ταυτότητά μας. Είναι έναυσμα να απασφαλίσουμε την διπλοκλειδωμένη καρδιά μας και να εξασφαλίσουμε την δυνατότητα να αντικρύσουμε την Ιερουσαλήμ και τα όσα έλαβαν χώρα προ δύο χιλιάδες χρόνια σχεδόν. Εκεί είναι η πηγή του ανέσπερου φωτός, εκείνο που διαχέεται στον κόσμο μας όλο, με σκοπό να φωτίσει τα σκοτάδια μας, τις πρωτοβουλίες μας, τα έργα μας και στόχο να βαδίζουμε με σταθερότητα, με λογική, με ειρήνη.
Το μνήμα του Ιησού καθρεπτίζει την ζωή μας. Η είσοδός Του σε αυτήν την καθιστά καινή, η απουσία Του μας από αυτήν την αφήνει κενή. Η ευθύνη των επιλογών και των αποφάσεων ανήκει σε εμάς.
