Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου
Τους τελευταίους χρόνους, εκτός από τις από έτη πολλά πριν, αλλοτριώσεις του εκκλησιαστικού σώματος, όπως είναι η μετατροπή της Εκκλησίας σε ιδεολογία (π.χ. εθνικιστικό κήρυγμα), η μονομερής κηρυκτική και ιεραποστολική δράση πολλών κληρικών και λαϊκών (π.χ. θρησκευτικές ομάδες), η ταύτιση της Εκκλησίας με την ηθική (στην πραγματικότητα ηθικιστική) τελειότητα, ενέσκηψε και στον ελλαδικό χώρο μια άλλη μορφή αλλοτριώσεως του εσχατολογικού ευχαριστιακού εκκλησιαστικού γεγονότος, αυτή της ταυτίσεως της Εκκλησίας με Νοσοκομείο- θεραπευτήριο ψυχών και σωμάτων. Στο πλαίσιο αυτής της παθογένειας, η κακώς ονομαζομένη ως Εκκλησία, πολλές φορες αντικαθιστά την επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής και σε ακραίες εκφράσεις και σύνολη την επιστήμη της ιατρικής. Η νόσος αυτή έχει επηρεάσει και πολλούς πιστούς, οι οποίοι προστρέχουν σε διαφόρους πνευματικούς- θεραπευτές.
Κύριοι εκφραστές αυτής της λαθεμένης πρακτικής είναι και Επίσκοποι, οι οποίοι έκαναν τη διδασκαλία της Εκκλησίας περί σωτηρίας και θεώσεως «θεραπευτικό ιδεολόγημα» και δημιούργησαν οπαδούς, που θεωρούν την Εκκλησία ως οργανισμό με σκοπό την ιατρεία. Ακολουθούν Ιερείς, Ιερομόναχοι και Μοναχοί διαφόρων Μονών, κυρίως εκ του Αγίου Όρους προερχόμενοι και μάλιστα οι ευρισκόμενοι σε απομεμακρυσμένες σκήτες και καλύβες, οι οποίοι και έχουν μεγαλύτερη πνευματικότητα και άρα περισσότερο θεραπευτικὸ χάρισμα! Πολλά δε, λεγόμενα πνευματικά τους παιδιά, δημιουργούν ομάδες σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, στις οποίες προβάλουν το έργο του γέροντα-καθοδηγητή τους και αναζητούν με τον τρόπο αυτό νέους οπαδούς .
Αυτοί οι γκουρο-Ιερείς ποιούν θαύματα, θεραπεύουν κάθε νόσο, όπως πάσχοντες από καρκίνο, τυφλούς κωφούς και κάθε κατηγορία νόσησης, αρκεί ο πονεμένος πιστός να προσέλθει στο χώρο (ακόμη και διαδικτυακό), όπου ευρίσκεται ο γκουρού-πνευματικός και ανάψει το κεράκι του, περιηγηθεί στους δίκην εμπορικού κέντρου διαμορφωμένους προσκυνηματικούς χώρους του θεραπευτηρίου, καθοδηγηθεί όπως και όπου πρέπει από τους υπαλλήλους της γιάφκας και βεβαίως δεχθεί να προσφέρει και λίγο διαφήμιση στο θαυματοποιό Ιερέα. Πολλοί από τους θεραπευτές αυτούς αλλάζουν και την τυπική διάταξη της Θείας Λειτουργίας, της σύναξης που εικονίζει τη Βασιλεία του Χριστού. Φορούν επίτηδες ατημέλητα άμφια και δηλώνουν ότι δεν έχουν δεύτερο άμφιο αγνοώντας ότι στη Βασιλεία του Θεού όλα πρέπει να είναι λαμπρά και τα καλύτερα, όπως τα άμφια των λειτουργών, ο ναός, τα πάντα. Η Θεία Ευχαριστία είναι η Βασιλεία της χαράς, η ενότητα όλων κληρικών και λαϊκών με καθορισμένο ρόλο και σε καθορισμένο χρόνο και δεν υπάρχουν αυθαιρεσίες, όπως η διακοπή του μυστηρίου για ένα εγωιστικού παραληρηματικού τύπο κηρύγματος προς άγραν πελατών. Το γελοίο του πράγματος φαίνεται από την επίπλαστη συγκίνηση, που δηλώνουν ότι έχουν, τα δάκρυα και άλλες αστειότητες όπως π.χ. την επιστράτευση και του πεθαμένου παππού τους και της γιαγιάς τους για να πείσουν αφελείς για το προορατικό και θεραπευτικό χαρισμά τους. Ακόμη καυχώνται συνεχώς ότι σε άλλους ναούς δεν προσέρχεται αρκετός κόσμος ενώ στο δικό τους χώρο πηγαίνει πλήθος προσκυνητών.
Καμία σημασία δεν έχει η ποσότητα για την Εκκλησία, η οποία δεν αντλεί την ύπαρξή της από τον αριθμό των πιστών αλλά από τον Χριστό και την εικόνα Του σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, τον Επίσκοπο. Ο Επίσκοπος δίνει στον κάθε πρεσβύτερο της ενορίας (τα προσκυνήματα δεν είναι ενορίες) τη δυνατότητα να τελεί το κύριο έργο του τη Θεία Ευχαριστία. Ο Πρεσβύτερος δεν είναι αυτόνομος και αυτόφωτος και δεν είναι το διακόνημα του να τελεί θαύματα, πόσο μάλλον να τελεί ψευτοθαύματα, αμαυρώνοντας έτσι το ρόλο του και το ρόλο του Επισκόπου του. Αν ο γκουρο-Ιερεύς τελεί «θαύματα» δίχα γνώμης Επισκόπου τότε συμφώνως με τους κανόνες πρέπει να καθαιρεθεί. Αν τα τελεί με την άδεια του Επισκόπου του τότε ο Επίσκοπος φέρει την ευθύνη και είναι αυτός που δυστυχώς αλλοτριώνει την εκκλησιαστική πράξη, κάτι το οποίο επιλύεται με συνοδική απόφαση.
Αυτοί οι τσαρλατάνοι μάγοι είναι εκτός Εκκλησίας και είναι εκτός Εκκλησίας γιατί αγνοούν (εκτός αν γνωρίζουν και υποκρίνονται), ότι δεν έχουν κανένα χάρισμα, ειμή μόνο αυτό που ο Επίσκοπος τους παραχώρησε, για όσο χρόνο εκείνος κρίνει, δηλαδή τη δυνατότητα της τελέσεως του μυστηρίου της αφέσεως των αμαρτιών. Καμία θεραπεία στην Εκκλησία δεν είναι ατομική, ακόμη και αν κάποιος ιάται αυτή την ίαση την προσφέρει ταπεινά ως αντίδωρο στον ιατρό Χριστό μετέχοντας στη Θεία Ευχαριστία και κοινωνώντας Τον χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Η Εκκλησία δεν είναι κανενός είδους θεραπευτήριο αλλά η Βασιλεία των Ουρανών, που γίνεται πραγματικότητα στην σύναξη υπό τον Επίσκοπο δηλαδή στην Θεία Ευχαριστία. Αν αυτοί οι γκουρο-Ιερείς επιθυμούν την ταύτιση της Εκκλησίας με θεραπευτικό ίδρυμα, για λόγους προφανείς, τότε μάλλον καλό είναι να απαλλάξουν την εκκλησιαστική κοινότητα από την αιρετική παρουσία τους και το συμφεροντολογικό έργο τους και να ιδρύσουν κάποια θρησκευτικού τύπου χριστιανική ομάδα, όπως συμβαίνει στο χώρο των ΗΠΑ από όπου προέρχονται και όλες αυτές οι μαγικές απόψεις. Αφού εξέλθουν της Εκκλησίας μπορούν να πάρουν τους οπαδούς τους και να ποιούν όσα μαγικά παραμύθια επιθυμούν άλλα τότε η ιστορία αποδεικνύει θα γευθούν την «κονάνειον» τύχη. Μπορεί όμως και να μετανοήσουν αποσυρόμενοι σε κάποια Μονή αφού δηλώνουν ότι είναι ακτήμονες και ότι διάγουν άγαμο βίο, αν και έγγαμοι ή πρώην έγγαμοι.
Επειδή όμως η Εκκλησία δεν είναι ούτε ιδεολογία, μήτε ψυχολογικό θεραπευτήριο αλλά η Βασιλεία του Θεού, η λαμπρότητα του Χριστού και των πιστών, όσο και αν προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν κάποιοι ψευτο-Ιερείς σύντομα και αυτή την αλλοτρίωση η Εκκλησία θα την εμέσσει.
