Δεν πρέπει να μάς διαφεύγει η προφητεία του πρεσβύτη Συμεών στο πρόσωπο του Κυρίου, ότι “κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον” (Λουκ. β΄, 34). Το πρόσωπό Του αποκαλύπτεται μόνο, όταν και όπου γνωρίζει η ανεξιχνίαστη βουλή Του.

Ο “άφαντος” Κύριος, για να χρησιμοποιήσω τη μοναδική Ομηρική φράση στο Ευαγγέλιο του Λουκά,  έχει σχέση με την αναζήτηση του Θεού από μέρους του ανθρώπου.

Πριν από την ευλογημένη αυτή συνάντηση, που οδηγεί τον άνθρωπο σε πνευματική πληρότητα και ευδαιμονία, η καρδιά του γεμίζει ασφυκτικά από πλήθος ερωτημάτων, που παραμένουν για καιρό αναπάντητα κι αυξάνουν το κενό που αισθάνεται οάνθρωπος δίχως Θεό.

Ένα κενό,μια ανακύκληση και μία δίνη, χωρίς ελπίδα διαφυγής, γιατί έλκεται από την κεντρομόλο δύναμη του εγώ και των συμφερόντων του.

Η δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο προς την έξοδοαπό τη δίνη καιτον οδηγεί στην ευλογημένη συνάντηση με τον Ιησού είναι η ελεύθερη βούληση, την οποία έλκει ο Χριστός προς τον εαυτό Του,αποκαλυπτόμενος, και φωτίζων το σκότος τηςανθρώπινης άγνοιας και περιπλάνησης.

Η συνάντηση με το Θεό δεν περιορίζεται χρονικά σε μια στιγμή, αλλά αποτελεί μια διαρκή διάθεση για συμπόρευση και μια δυναμική φανέρωση των μυστηρίων του Θεού,μέσα σε μια ατελεύτητη μετάβαση της ανθρώπινης ύπαρξης“ἀπό δόξης εἰςδόξαν” (Β΄ Κορ. 3,18), δηλαδή θέωση.

Σε μια τέτοια ευλογημένη και λίαν αποκαλυπτική συνάντηση αναφέρεται ο ιερός Ευαγγελιστής, την πέμπτη Κυριακή από του Πάσχα.

Ο Ιερός Χρυσόστομος μας ομιλεί για τη συνάντηση της Αγίας Ισαποστόλου Φωτεινής με το Χριστό. Ας θαυμάσουμε αποσπάσματα του λόγου του, ο οποίος επαξίως τον ανέδειξε χρυσορρήμονα. Ο Θείος Πατήρ απαντά πρωτίστως στο ερώτημα, για ποιο λόγο ο Ευαγγελιστής αναφέρεται στον τόπο της συνάντησής τους. “Ἐπειδὴτόπνευματικὸ θήραμα πῆγεστὸ μέρος αὐτό, γιὰνὰτὸσυλλάβη. Σὰντοὺς ψαράδες ποὺ διαλέγουν τὸν τόπο καὶ ψαρεύουν, ἔτσι κι ὁ Χριστὸςἦρθεστὸ μέρος, ὅπουμποροῦσενὰσυλλάβητὴΣαμαρείτισσακαὶχρησιμοποιῶντας την, νὰἐπιτύχη πλούσιο ψάρεμα ἀπὸἀνθρώπους.”

Και συνεχίζει: “Δὲν φανέρωσε σ’ αὐτὴνἀπὸτὴνἀρχὴτὴνὀμορφιὰτῆςθεότητος, αλλὰἄναψετὴνἐπιθυμίατῆςψυχῆς της, λέγοντάς της: καθένας ποὺ πίνει ἀπ’ αὐτὸτὸ νερό, θὰδιψάση πάλι· ὅποιοςὅμωςπιῆἀπ’ τὸνερὸποὺθὰ δώσω ἐγὼ, δὲθὰδιψάσηστὸναἰῶνα. Ἀλλὰτὸδικόμουνερὸθὰγίνη πηγὴ ποὺσκιρτᾶ πρὸςτὴνἀθανασία. Ἄφησετὴν πάλη τῶν προσώπων καὶἦρθεστὴνἀφθονίατῶν χαρισμάτων.

Κι ἡ γυναίκα τοῦ λέει: Κύριε, δῶσε μου αὐτὸτὸ νερό, νὰμὴδιψῶ, οὔτενὰἔρχωμαινὰ βγάζω ἀπὸτὸπήγαδι. Τῆς  ξύπνησε λίγο-λίγο τὴνἐπιθυμίαγιὰτὰπνευματικὰ νάματα. Πίστεψε πώς ἦταννερὸποὺτὸἔπινεςκαὶδὲνξαναδιψοῦσες.”

Στη συνέχεια, ο Ιεράρχης αναφέρεται στα όσα ο Κύριος αποκαλύπτει στη Σαμαρείτιδα: “Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Πήγαινε, φώναξε τὸνἄνδρα σου κι ἔλα. Ἄνἔχης σύντροφο τῆςζωῆς σου, ἄςγίνηκαὶστὴν πίστη σου σύντροφος. Μὴνπαίρνης μόνη σου τὴδωρεὰτῶνπνευματικῶν χαρισμάτων. Τότε λέει ἡ γυναίκα: Δὲνἔχωἄνδρα. Ἄρχισε ἡ γυναίκα νὰξεσκεπάζητὶςἁμαρτίες της. Ἄρχισενὰἐξομολογῆται.”

Ακολουθεί ο διάλογος περί της αληθινής λατρείας του Θεού: “Ἡ πόρνη ἀνοίγει συζήτηση δογματικὴ κι ἀφοῦ νόμισε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι προφήτης. Τὸν παραδέχεται ὡς Κύριο καὶδὲνζητᾶ τίποτα παραπάνω ἀπὸτὴνἐπιβεβαίωσητῆςπρογονικῆς πίστης. Κι ὁ Κύριος ἀπαντᾶμὲτὴνἀντάξια σοφία του. ἘπειδὴαὐτὴτὸνθεωροῦσεἸουδαῖο κι ἐκείνηἦτανΣαμαρείτισσα, δὲν θέλησε ν’ ἀπαντήσηστὴνἐρώτησή της, γιὰνὰμὴδιαψεύση τὸ λόγο της καὶνὰμὴντήνπεισμώση, γιατὶἢθελενὰτήνὁδηγήσηστὸ δρόμο τῆς σωτηρίας.

Προσέξετε πὼςοἰκοδομεῖτὴν πίστη τῆς γυναίκας καιπὼς, λίγο-λίγο, ἀνεβάζειἀνάλαφρατὴνφυσή της στὸνοὐρανό. Δὲν περιορίζεται σὲ λόγια ἡ λατρεία τοῦΘεοῦ, ἀλλὰἁπλώνεταιπαντοῦ ἡ ἐπίγνωσητῆς Θείας Χάρης. ΔὲνοἰκειοποιοῦνταιπιὰἸουδαῖοικαὶΣαμαρεῖτεςτὸ σύμβολο τοῦ νόμου. ΓιατὶαὐτοὶποὺπροσκυνοῦντὸΘεὸ, πρέπει νὰ προσφέρουν λατρεία πνευματική καὶἀληθινή. Ὄχι λατρεία μὲὁλοκαυτώματα. Ὄχιπιὰ τήρηση τοῦ Σαββάτου. Ὅλαἐκεῖνα, σὰσκιὰἔχουν περάσει, ὅλα τώρα ἔγιναν καινούργια. Τὰδῶρατῆς σωτηρίας θέλω νὰτὰἐπεκτείνω σ’ ὅλητὴνοἰκουμένη.”

Στη συνέχεια, ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει τα του διαλόγου περί της Μεσσιανικής ιδιότητος του Κυρίου: “Τοῦ λέει ἡ γυναίκα· Ξέρω ὅτιἔρχεται ὁ Μεσσίας ποὺ λέγεται Χριστός. Ὅταν ἔρθηἐκεῖνος, θὰμᾶςτὰ φανερώσηὅλα. Ἡ πόρνηφιλοσοφεῖζητήματα πνευματικά, φέρνειστὸστόμα τηςτὶςΘεῖεςΓραφές.  Κιἄντὸσῶμα τηςἔχη βουτυχθῆστὴνἀκαθαρσία τῆς πορνείας, ἡ ψυχήτηςἔχει καθαρισθῆμὲτὴνἀναφορὰ καὶ τὴνἀνάγνωσητῶνΘείωνΓραφῶν. Ξέρωὅτιἔρχεται ὁ Μεσσίας. 

Ἰδοὺπνευματικὴπροκοπή, ἰδοὺπόρνηποὺτὰγνωρίζειὅλα. Προσέξετεπῶςἀπὸτὰβάθητῆςγῆςπέταξεστοὺςοὐρανούς. ΤῆςλέειὁἸησοῦς, ἐγὼποὺσοῦμιλῶεἶμαι. Αὐτὸποὺσὲπολλοὺςἀποστόλουςἔκρυψε, στὴνπόρνηἀποκαλύπτειφανερά.”

Ο Χρυσορρήμων ολοκληρώνει την ομιλία του, επαινώντας την ιεραποστολική κλίση της Αγίας Φωτεινής: “Ἐκείνηὅμωςἄφησετὴ στάμνα της καὶμπῆκεστὴν πόλη καὶ φώναξε στοὺςπολῖτες: Ἐλᾶτενὰδῆτε κάποιον ποὺμοῦεἶπεὅλαὅσαἔκανα.  Μήπως εἶναιαὐτὸς ὁ Χριστός; Τοὺςξυπνᾶτὴνἐπιθυμία, νὰβγοῦνκαὶνὰπιαστοῦν. Ὅπως πιάστηκε στὸ δίχτυ, θέλει νὰπιάση.

Πόρνη μὲ συνείδηση ἀποστόλου, ποὺἔγινεἀπὸτοὺςἀποστόλουςπιὸ δυνατή. Γιατὶοἱἀπόστολοι περίμεναν νὰσυμπληρωθῆὁλόκληρη ἡ Θεία Οἰκονομίακαὶ τότε ἄρχισαν τ’ ἀποστολικά τους κηρύγματα. Ἡ πόρνη ὅμως, πρὶνἀπὸτὴνἈνάσταση, εὐαγγελίζεταιτὸ Χριστό. Διαλαλῶτὰἁμαρτήματά μου, γιὰνὰὁδηγήσωσᾶς. ΓιὰνὰδῆτεσεῖςτὸΘεὸποὺἔφτασεστὸν κόσμο, πομπεύω τὰ σφάλματά μου.”

Στην αποκαλυπτική συνάντησή μας με το Χριστό, η όλη ύπαρξή μας, ως ζωντανό κύτταρο του σώματος του Χριστού, μεταμορφώνεται, από ξερή και άγονη έρημο, σε “πηγή ὕδατοςἀλλομένουεἰςζωήναἰώνιον”.Το ζωντανό νερό, δηλαδή ο λόγος του Θεού, που αναβλύζει μέσα στην Εκκλησία,ζωογονεί τη νεκρωμένηαπό την αμαρτία ύπαρξή μας.

Άλλωστε, η αμαρτία είχε αποξηράνει και τη ζωή της Σαμαρείτιδος, γι’ αυτό και προσπαθούσε, να ξεδιψάσει από τα νερά των τότε κοσμικών απολαύσεων.

Η συνάντησή της με το Χριστό μετέβαλε τη ζωή της. Την ενθουσίασε, τη φώτισε και την κατέστησε ακαταπόνητη ιεραπόστολο του Ευαγγελίου και ανδρεία στα ποικίλα μαρτύρια που υπέφερε, με μέλη της οικογένειάς της, στα χρόνια του μεγάλου διωγμού του Νέρωνα.

Ας επιδιώξουμε τη συνάντησή μας με τον Κύριο, για να μεταβληθεί και η δική μας ζωή σε πνευματοφόρα και φωτισμένη, για να αξιωθούμε των ουρανίων και θείων δωρεών και να γίνουμε οι ίδιοι ιεραπόστολοι στο σπίτι μας και στο ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο. Είναι καθήκον μας. Είναι αποστολή μας.