Του Παντελεήμονα Λεβάκου, θεολόγου ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας – Εκκλησιαστικής Ιστορίας ΕΚΠΑ
Έχοντας ο κάθε ένας από εμάς διανύσει το προσωπικό του «στάδιο των αρετών», συναντάμε στον «τερματισμό» αυτής της διαδρομής ένα «εξαίσιο σημάδι». Συναντάμε την πρόγευση του μεγάλου γεγονότος που θα ακολουθήσει ως επισφράγισμα της Μεγάλης Εβδομάδας, το γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου ως αναγγελία της Ανάστασης του Ιησού Χριστού. Γινόμαστε μάρτυρες μιας Έγερσης που σηματοδοτεί παράλληλα και την δική μας Έγερση, μιας Έγερσης που μας προβάλλει έναν Θεό, ο Οποίος ως τέλειος άνθρωπος, «δακρύζει συμπαθώς» μπροστά στην κορύφωση της πτωτικής πορείας του πλάσματός Του, δηλαδή στην εικόνα του νεκρού Λαζάρου. Οι αδελφές του Λαζάρου, η Μάρθα και η Μαρία, ειδοποιούν τον Χριστό ότι ο αδελφός τους πεθαίνει. Εντούτοις, Εκείνος επιλέγει να μην ανταποκριθεί στο αίτημά τους και να σπεύσει να θεραπεύσει τον Λάζαρο. Η ανθρώπινη αγωνία εκφράζεται ως «γογγυσμός» απέναντι στην Θεία Πρόνοια, η ανθρώπινη αδυναμία και ο φόβος ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου ως απότοκο της παρακοής των Πρωτοπλάστων αντιπαραβάλλεται με το μεγαλείο της δόξας του Θεού.
Ο Χριστός, όντας ο Ίδιος η αλήθεια, το φως, η ζωή, η χαρά ολόκληρης της άκτιστης και κτιστής πραγματικότητας, η Ανάσταση του Κόσμου φανερώνεται στην γη ώστε να καταστεί ο Ίδιος προτύπωση και έμπρακτη απόδειξη της δικής μας Ανάστασης. Ο Θεάνθρωπος φανερώνεται στην ανθρώπινη ιστορία με σκοπό να πιστοποιήσει ότι είναι Εκείνος που θα συγχωρήσει τα αμαρτήματα όλων των ανθρώπων υψούμενος ο Ίδιος επάνω στον Τίμιο Σταυρό για τις αμαρτίες του κόσμου. Επομένως, «η χαρά των πάντων» απευθύνεται στους Μαθητές Του λέγοντας: «Αδελφοί και γνωστοί, ο φίλος μας (ο Λάζαρος) κοιμήθηκε. Ας πορευθούμε (στην Βηθανία) για να παρακολουθήσουμε την ταφή, να ακούσουμε τον θρήνο της Μαρίας και να δούμε τον τάφο του Λαζάρου». Μέσα από τον λόγο αυτό ο Χριστός προετοιμάζει του μαθητές Του για τις σκηνές που θα εκτυλιχθούν όταν θα φθάσουν στην Βηθανία.
Τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατο του Λαζάρου, ο Θεάνθρωπος έρχεται στην Βηθανία έχοντας ως σκοπό να διδάξει τους Μαθητές Του και να «πληροφορήσει» την ανθρωπότητα για το ότι είναι ο Εξουσιαστής της Ζωής και του Θανάτου. Καταφθάνει στη Βηθανία για να διδάξει ότι είναι Εκείνος που σε όλους παρέχει την άφεση, την συγχώρηση για τα αμαρτήματα που έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο να γεύεται τον θάνατο. Ο Λάζαρος γεύθηκε τον θάνατο ώστε ο Υιός του Ανθρώπου να επιτελέσει το θαύμα της Ανάστασης προεικονίζοντας τόσο την δική Του Ανάσταση όσο και τη δική μας. Ο Λάζαρος γεύθηκε τον θάνατο και αναστήθηκε μετά από τέσσερις ημέρες ώστε η Ανάστασή του να μην επιδεχθεί καμία αμφισβήτηση. Ο Λάζαρος γεύθηκε τον θάνατο ώστε ο Υιός και Λόγος του Θεού να θαυματουργήσει ανασταίνοντας αυτόν. Ο Λάζαρος γεύθηκε τον θάνατο με σκοπό ο Θεάνθρωπος να «εκτελέσει του Σταυρού τα προοίμια», δηλαδή, ο Υιός της Παρθένου να προετοιμάσει τους Μαθητές (και εμάς) για την Σταύρωσή Του – η οποία θα σε όλους μας την παρεχόμενη από τον Θεό άφεση των αμαρτιών μας.
Ερμηνεύοντας ο ιερός Χρυσόστομος το θαύμα σημειώνει: «Όταν ο Κύριος είπε «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», αμέσως οι σάρκες έντυσαν τα οστά, οι τρίχες εμφανίστηκαν, η αρμονία του σώματος αποκαταστάθηκε, οι φλέβες γέμισαν με καθαρό αίμα. Ο Άδης με φόβο έδιωχνε τον Λάζαρο. Η ψυχή του Λαζάρου συνοδευόμενη από τους Αγίους Αγγέλους επέστρεφε στο σώμα του. Και το πιο ένδοξο από όλα ήταν ότι αν και ο Λάζαρος ήταν δεμένος στα πόδια βάδιζε χωρίς πρόβλημα. Για το λόγο αυτό και ο Κύριος πρόσταξε τους όχλους να τον λύσουν και να τον αφήσουν να φύγει. Βλέπετε την πρόνοια του Κυρίου να πληροφορηθεί όλος ο κόσμος το θαύμα αυτό για να φυλαχθεί η μαρτυρία εκείνων ως ευλογία σε εμάς».
Η Ανάσταση του τετραημέρου Λαζάρου είναι αναγγελία της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Είναι η αναγγελία της δικής μας Ανάστασης. Η Ανάσταση αυτή, εκτός από την υμνογραφική της αποτύπωση, έγινε τραγούδι στα χείλη του απλού λαού. Ο Χριστός παρακολουθεί την Μαρία να εξέρχεται από την Βηθανία θρηνώντας και να πέφτει στα πόδια Του. Η θαυμαστή απλότητα της Μαρίας, ο θρήνος της για τον αδελφό της, η προθυμία της πιστέψει (αν και αμφιβάλει) ότι ο Χριστός είναι η Ανάσταση και η Ζωή, κάνουν τον Χριστό να αναφωνήσει «Χαίρε πίστευε Μαρία, άγωμεν εις τα μνημεία». Αφού έφθασαν στον τάφο του τετραημέρου «ο Χριστός δακρύζει, και τον Άδη φοβερίζει». Τον «φοβερίζει» λέγοντας: « Άδη Τάρταρε και Χάρο, Λάζαρο θε να σου πάρω». Έπειτα ο Χριστός στρέφεται στον Λάζαρο λέγοντας: «δεύρο έξω Λάζαρε μου, φίλε και αγαπητέ μου». Η νησιωτική λαϊκή μούσα ολοκληρώνει την διήγηση με τα εξής λόγια: «Παρευθύς από τον Άδη, ως εξαίσιο σημάδι, Λάζαρος απελυτρώθη, ανεστήθη κι εσηκώθη». Ας γίνει λοιπόν και για εμάς αυτή η φαινομενικά απλοϊκή διήγηση του Έγερσης του Λαζάρου αφορμή να ενισχυθούμε πνευματικά εν’ όψει της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, Αμήν!
