Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Στον εορτασμό μιας εορτής των Ιουδαίων, αυτήν της Σκηνοπηγίας, που διαρκούσε επτά ημέρες, και με αυτήν τιμούσαν τη θαυμαστή διάσωση του λαού του Ισραήλ στην έρημο, και την ανάβλυση κρυστάλλινων υδάτων από τα βράχια, ώστε να ξεδιψάσει ο επί σαράντα χρόνια δοκιμαζόμενος αυτός λαός, βρίσκεται ο Ιησούς[1].
Σύμφωνα με το τυπικό αυτής της εορτής, λευκοντυμένοι ιερείς του ναού, μεταφέρουν, εν πομπή, μια χρυσή στάμνα γεμάτη νερό από την πηγή του Σιλωάμ, σε ανάμνηση αυτού του κορεσμού του λαού στην έρημο και προς τιμή του ως άνω γεγονότος. Τελειώνοντας οι όποιες εκδηλώσεις και περνώντας αυτό το επταήμερο εορτασμών, οι Ιουδαίοι επανέρχονταν στους καθημερινούς ρυθμούς τους.
Όμως ο Χριστός γνωρίζει πως εκείνη η δίψα του Ισραηλιτικού λαού στην έρημο, δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιώνια δίψα της ανθρωπότητας μέσα στην ατέλειωτη έρημο της ζωής. Γνωρίζει πόσο βασανίζεται ο άνθρωπος καθημερινά από δίψα πνευματική. Γι’ αυτό καλεί τους Ιουδαίους εκείνη την ημέρα, αλλά και τον άνθρωπο κάθε εποχής και κάθε κοινωνίας, “Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω”[2]. Τους καλεί όλους, μέσα σε εκείνη την πολυκοσμία, λόγω της μεγάλης εορτής της Σκηνοπηγίας, αλλά η πρόσκληση αυτή φτάνει μέχρι τον άνθρωπο του 2020 και θα συνεχίσει να προσκαλεί την διψώσα ανθρωπότητα. Διότι είναι γεγονός πως ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να διψά.
Πάντα καίει τα στήθη μας μια δίψα πνευματική, ψυχική, μεταφυσική, έστω κι αν δεν την συνειδητοποιούμε , έστω κι αν πολλές φορές δεν την αντιλαμβανόμαστε. Διψάμε για δικαιοσύνη, για ειρήνη, για ειλικρίνεια, για αλήθεια, για φως, για περισσότερη και πιο άνετη ζωή, ώστε να βιώσουμε πράγματα που μας στερεί η συμβατική ζωή που ζούμε.
Όμως προσπαθούμε να σβήσουμε αυτή τη δίψα με, πολλές φορές, λάθος επιλογές και μέσω θεωριών, ιδεών ακόμα και με κινήσεις και πράξεις αλλότριες του χριστιανικού πνεύματος. Κυνηγώντας χρήμα, φήμη, δόξα, υλικά αγαθά, προσπαθούμε και τελικά, σχεδόν πάντα, μένουμε ανικανοποίητοι, η καρδιά και η ψυχή μας παραμένουν στεγνές και διψασμένες.
Έρχεται λοιπόν ο Κύριος και μας ρωτά: “Διψάτε;;;” Και η απάντησή μας είναι καταφατική: “Ναι Κύριε, διψάμε!” Διψάμε για όλα τα παραπάνω… Όμως Εκείνος μας υποδεικνύει μια άλλη δίψα, που τελικά μας καίει περισσότερο. Τη δίψα για αγάπη!!!
Μας λέει: “Μην προσπαθείτε να ξεδιψάσετε με αόριστες θεωρίες περί “αλτρουισμού” και με άψυχα “πρέπει”. Αυτά μοιάζουν με το αλμυρό νερό της θάλασσας και το γλυφό νερό του ποταμιού που δεν ξεδιψάνε. Μάθετε να αγαπάτε και να αγαπιέστε, έτσι όπως σας αγαπώ Εγώ. Άδολα , αληθινά, έμπρακτα, όχι με λόγια”.
Επιπλέον μας υπενθυμίζει τη δίψα για ελευθερία. Μια ελευθερία που δεν θα παραμένει μόνο γραμμένη σε συνθήματα στους τοίχους ή σε δήθεν αγώνες και εξαγγελίες για την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά μια ελευθερία που θα την νιώθει ο καθένας μας συνυπάρχοντας με τον συνάνθρωπό του. Κι αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν ακολουθήσουμε τα χνάρια Του, μόνο αν γίνουμε εμπράκτως ακόλουθοι των βημάτων Του στο δρόμο που ο Ίδιος χάραξε, διότι “ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε”[3].
Όποιος λοιπόν διψά για αγάπη, ελευθερία και ζωή, χωρίς περιορισμούς και περιχαρακώσεις, “ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω”[4].
Αλλά μην ξεχνάμε πως για να ξεδιψάσουμε δεν αρκεί απλά να βλέπουμε το νερό να τρέχει από την βρύση, αλλά πρέπει να φτάσει στα χείλη μας και να εισέλθει στο σώμα μας ώστε να φτάσει σε κάθε κύτταρό του. Και αυτό το “πινέτω“ έρχεται να μας υπομνήσει ότι για να ξεδιψάσουμε πρέπει να πιούμε, όχι απλά να βρέξουμε τα χείλη μας. Πρέπει να αγγίξουμε το λόγο Του και να πιούμε…να πιούμε…. να πιούμε….. μέχρι κορεσμού!!! Και όπως ζωογονείται το σώμα μας και δεν αφυδατώνεται, έτσι θα ζωογονηθεί η σκέψη, η καρδιά, η συνείδησή μας και η ύπαρξή μας με το λόγο Του. Μην παραμένουμε σε τύπους και εθιμικές προσεγγίσεις όταν έχουμε απέναντί μας το λόγο Του. Μη νομίζουμε πως πηγαίνοντας στην Εκκλησία μια Κυριακή ή μεταλαμβάνοντας μια – δυο φορές το χρόνο “για το καλό”, ότι θα μπορέσουμε να ξεδιψάσουμε τις καιόμενες ψυχές μας. Δεν ξεδιψάμε με μερικές γουλιές νερό ή με μισό ποτήρι.
Και φυσικά θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου, πως τίποτα δεν αρκεί μόνο για εμάς. Τα πάντα πρέπει να τα μοιραζόμαστε. Να γινόμαστε διανομείς και φορείς μετάδοσης της χάριτος του Θεού. Να γινόμαστε “πηγή ύδατος ζώντος” και να τρέχουν ποταμοί Πνεύματος και Χάριτος μέσα από τις πράξεις και τα έργα μας.
[1] Λευϊτ. 23, 33
[2] Ιω. 7, 37
[3] Ιω. 8,36
[4] Ιω. 7,37
