Του Ιερομ. Ιωακείμ Οικονομίκου, Ιεροκήρυκα της Ι. Μ. Κίτρους
Αίσθηση έχει προκαλέσει από τα Μέσα Γενικής Ενημερώσεως, η πρόταση του γειτονικού κρατιδίου, να ονομαστεί ως “Μακεδονία του Ίλιντεν”. Μια πρόταση πού θα πρέπει να κάνει όλους μας να αγανακτήσουμε, γιατί και μόνο η αναφορά σε αυτήν την μαύρη επανάσταση του 1903, δείχνει ξεκάθαρα τον αλυτρωτισμό και τον επεκτατισμό των γειτόνων. Επειδή ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν τι είναι το Ίλιντεν και τι σημαίνει αυτό για μας τους Μακεδόνες, ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή σε αυτό.
Η Επανάσταση του Ίλιντεν (του Προφήτου Ηλία), οργανώθηκε και υλοποιήθηκε από την Αυτονομιστική Οργάνωση “Εσωτερική Μακεδονο -Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση” τον Ιούλιο του 1903. Για τους σλαβόφωνους και βουλγαρόφωνους, θεωρείται μια από τις “εθνικές” επετείους τους, αφού θεωρείται και η αρχή της “σλαβομακεδονικής” εθνογεννέσεώς τους.
Η Επανάσταση ονομάστηκε του Ίλιντεν, γιατί πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1903 στα Βιλαέτια Μοναστηρίου, Θεσσαλονίκης και Αδριανουπόλεως. Το 1897, την χρονιά πού το ελεύθερο τμήμα του τότε Βασιλείου της Ελλάδος είχε εμπλακεί σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον οποίο και έχασε, αυτήν την χρονιά οργανώθηκε στην Βουλγαρία η σλαβόφωνη “Εσωτερική Μακεδονο – Αδρανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΑΕΟ) με σκοπό να προκαλέσει μια επανάσταση στα εδάφη της Μακεδονίας. Το σύνθημα ήταν: “Οι Μακεδονία στους Μακεδόνες” χωρίς να γίνεται αναφορά ποιοι είναι οι Μακεδόνες. Σύντομα μέσα στην οργάνωση αυτή, δημιουργήθηκαν δύο τάσεις – ρεύματα. Το ένα ήταν οι Αυτονομιστές υποστηρίζοντας την αυτονομία της Μακεδονίας, και η άλλη πού ιδρύθηκε από από τα μέλη του Ανωτάτου Μακεδονικού Κομιτάτου πού είχε ιδρυθεί το 1894 στην Σόφια της Βουλγαρίας, με σκοπό την προσάρτηση της Μακεδονίας στην Βουλγαρία.
Τα Βουλγαρικά Κομιτάτα και οι οργανώσεις, βλέποντας ότι ο λαός της Μακεδονίας μένει πιστός στο Πατριαρχείο αρνούμενος να προσχωρήσει στην “Βουλγαρική Εξαρχία” η οποία είχε δημιουργηθεί με το γνωστό Σουλτανικό Φιρμάνι του 1871, προσπαθούν με άλλο τρόπο να προσεταιριστούν τους Πατριαρχικούς κατοίκους της Μακεδονίας, τόσο στο Κομιτάτο όσο και στην Εξαρχία. Αυτό γίνεται με τις βιαιοπραγίες, τις δολοφονίες, τους βιασμούς και πολλά άλλα. Επειδή και αυτές οι μέθοδοι δεν μπόρεσαν να φέρουν αποτελέσματα, το ΕΜΑΕΟ και το “Ανώτατο Μακεδονικό Κομιτάτο” της Βουλγαρίας, διαδίδουν ότι οι χριστιανικοί λαοί της Μακεδονίας, μπορούν να ζήσουν όλοι μαζί ειρηνικά και αρμονικά, εκδιώχνοντας τους Οθωμανούς από τα εδάφη τους. Με τα συνθήματα “Η Μακεδονία στους Μακεδόνες” και “Αυτονομία στην Μακεδονία” Βούλγαροι Κομιτατζήδες προσπαθούν να πλησιάσουν τους ελληνόφωνους και βλαχόφωνους Έλληνες της Μακεδονίας, προσπαθώντας να τους εντάξουν στο επαναστατικό αυτό εγχείρημα.
Η Επανάσταση αυτή ορίστηκε για τις 20 Ιουλίου του 1903, και εκδηλώθηκε στα Βιλαέτια Μοναστηρίου, Θεσσαλονίκης και Αδριανουπόλεως. Οι σφαγές πού ακολούθησαν δεν περιγράφονται. Οι Οθωμανοί, ξεκινούν μια ανελέητη επίθεση εναντίον των Πατριαρχικών κατοίκων, με αποτέλεσμα το ελληνικό βλαχόφωνο Κρούσοβο πατρίδα του Μεγάλου Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ’, το Νυμφαίο, η Κλεισούρα και άλλες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, να καταστραφούν και ο πληθυσμός να σφαγεί, χωρίς οι Κομιτατζήδες να επέμβουν και να σώσουν τους μέχρι τότε συμπαραστάτες τους. Το Κρούσοβο από τους 11.000 κατοίκους τα 2/3 του πληθυσμού σφαγιάστηκε, 366 σπίτια Ελλήνων Βλάχων Πατριαρχικών λεηλατήθηκαν και 203 αποθήκες και μαγαζιά καταστράφηκαν. Σε μήνυμά του ο Ίων Δραγούμης πρός τον πατέρα του Στέφανο, αναφέρει στις 25 Ιουλίου 1903: “Έχομεν σλαυικήν επανάστασιν εν Μακεδονία”.
Δυστυχώς, το τότε Ελλαδικό Κράτος, δεν έκανε κάτι για την σωτηρία του Βορείου Ελληνισμού, διότι πίστευε στην ειρηνική συνύπαρξη του Ελλαδισμού με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ώστε να μην υπάρχουν εντάσεις και εντός του Ελλαδικού Κράτους. Έπρεπε να περάσει ένας ακόμα χρόνος, για να ξυπνήσει το Κράτος των Αθηνών, με τον θάνατο του Παύλου Μελά τον Οκτώβριο του 1904, και να καταλάβουν επιτέλους ότι η Μακεδονία βρίσκεται σε κίνδυνο.
Αυτήν την μαύρη επέτειο, οι Βούλγαροι και οι σημερινοί Σκοπιανοί την εορτάζουν με κάθε λαμπρότητα, γιατί όπως είπαμε και στη αρχή, η εορτή αυτή θεωρείται για τους ίδιους την αρχή της “σλαβομακεδονικής” εθνογεννήσεώς τους. Αυτήν την εορτή, αυτήν την επέτειο, το σημερινό κράτος των Σκοπίων, θέλει να χρησιμοποιήσει ως ονομασία του. Δηλαδή να ονομαστεί η “Μακεδονία του Ηλία;” Και τι θα γίνει κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου; Θα θεωρείται αυτή, η εθνική τους εορτή; Θα ξαναζωντανέψουν οι φοβεροί Κομιτατζήδες Τσακαλάρωφ, Σαντάνσκι, Ζλατάν, Καζάπτσε, Μήτρο Τάνε και Μήτρο Βλάχο, τους οποίους θα θεωρούν ήρωες τους, την στιγμή πού αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν τους φονιάδες αθώων Ελλήνων Πατριαρχικών κατοίκων της Μακεδονίας;
Πώς θα αντικρούσουμε το τάφο του Παύλου Μελά, του Γερμανού Καραβαγγέλη, του Τέλλου Άγρα, της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου πού δολοφονήθηκε από τον Μήτρο Βλάχο, της Βελίκας Τράϊκου, του Παπά Σταύρου του Τσάμη, τον οποίο, οι Κομιτατζήδες τον κατακρεούργησαν με τσεκούρια, του Μητροπολίτου γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδου, ο οποίος σφαγιάστηκε από ρουμανίζοντες και βουλγαρίζοντες Κομιτατζήδες, του Μητροπολίτου Κορυτσάς Φωτίου Καλπίδου, τον οποίο οι σλαβόφωνοι Κομιτατζήδες έσφαξαν, και μια σειρά από γυναίκες, άντρες, παιδιά, ιερείς και αρχιερείς πού έδωσαν την ζωή τους για την σωτηρία της Μακεδονίας;
Η αποδοχή εντός τέτοιου ονόματος, θα είναι προσβολή απέναντι στην Ιστορία, στους Ήρωες, στους Αγωνιστές, στους Μικρούς και στους Μεγάλους, πού θυσιάστηκαν και έχυσαν το αίμα τους, για να μείνει η Μακεδονία και η Θράκη Ελληνική και κάτω από την προστασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η αποδοχή αυτού του ονόματος, θα είναι ύβρις έναντι του ιστορικού παρελθόντος, αφού με μία μονοκοντυλιά θα διαγράψουμε από την μνήμη της Μακεδονίας, αυτήν την μαύρη επέτειο. Οι πολιτικοί μας καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Καλούνται να σταθούν απέναντι στην ιστορία, απέναντι σε Τάφους, σε Κόκκαλα, σε αίματα, σε κρεμάλες, και να αναλογιστούν την κρισιμότητα της καταστάσεως. Οι Πολιτικοί μας, εάν θέλουν να μείνουν στην ιστορία, και να γραφούν τα ονόματά τους με χρυσά γράμματα, να υψώσουν το ανάστημά τους και να πουν ένα μεγάλο και ένα νέο ΟΧΙ στις αξιώσεις αυτού του λαού πού προσπαθεί να βρεί ταυτότητα. Εάν όμως οι Πολιτικοί μας, υποχωρήσουν και δεχτούν ένα τέτοιο όνομα, τότε η ίδια η ιστορία θα τους καταδικάσει όπως καταδίκασε τον Εφιάλτη, τον Ιούδα, τον Πήλιο Γούση και πολλούς άλλους.
Θα κλείσω υπενθυμίζοντας σε όλους μας δύο πράγματα. Το ένα το αναφέρει ο Ίων Δραγούμης σε βιβλίο του πού εκδόθηκε επτά χρόνια από τον θάνατό του το 1927 με τίτλο “Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες”. Γράφει: “Είμαστε όλοι προστυχάνθρωποι και μπακάληδες. Ούτε καν σαν παιχνίδι η εξωτερική πολιτική δεν μας κάνει….Δεν δουλεύω για την Κυβέρνησιν, αλλά δουλεύω για τον Ελληνισμόν. Δεν αγαπώ την Κυβέρνησιν, αλλά αγαπώ τον Ελληνισμόν. Σιχαίνομαι την Κυβέρνησιν, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμόν. Άμα συλλογίζομαι την Κυβέρνησιν πέφτω. Σηκώνομαι, όταν νιώθω τον Ελληνισμόν. Πονώ για τον Ελληνισμόν. Για να ζήσω περισσότερο πρέπει να συνδεθώ με το Γένος μου. Συνδέομαι με το Γένος μου, όταν προσπαθώ να το δυναμώσω, διοχετεύοντας όλες τις δυνάμεις μου εκεί, δηλαδή σε αυτόν τον σκοπό. Η Μακεδονία, είναι τόπος αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης όπως είναι η Αθήνα. Οι Έλληνες πού ζούν στην Αθήνα κοπροσκυλιάζουν και κανέναν κίνδυνον δεν έχουν από κανέναν. Όσοι όμως πήγαν στην Μακεδονίαν, βρέθηκαν ριγμένοι σε άλλον κόσμον σοβαρόν, σε κόσμον επικίνδυνον, σε κόσμον αλύπητον περιτριγυρισμένον από γκρεμούς, από βάραθρα από Βουλγάρους, από στοιχεία, από αίματα. Η Μακεδονία είναι σχολείο ελευθερίας. Σχολείον πού φτιάχνει άνδρες ελευθέρους. Όσοι πήγαν στην Μακεδονίαν ελευθερώθηκαν από την ψευτιάν πού φέρνει την παραλυσίαν και την νάρκην. Η Μακεδονία θα μας σώσει. Άν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονίαν, εμείς θα σωθούμε”.
Το άλλο προέρχεται από τον Κωστή Παλαμά, και είναι γραμμένο στην είσοδο του Μακεδονικού Μουσείου Θεσσαλονίκης.
“χρωστάτε
και όσους ήρθαν πέρασαν
θα ρθουνε θα περάσουν
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι οι νεκροί”.
