Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Με μια κίνηση, που απαιτεί τόλμη, επισφραγίζει τη θέλησή του και την ανάγκη για επιτέλεση του καθήκοντος ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας. Δεν ήταν εύκολο το τόλμημά του. Με την παρουσία του, και μόνο, μπροστά στον Πιλάτο επιβεβαίωνε τη σχέση του με τον Ιησού, την ώρα που οι μαθητές ήταν “συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων”[1], εκείνος παύει πλέον να είναι ο  “μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, κεκρυμμένος δὲ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων”[2]  και με  θάρρος και τόλμη πλέον, αποκαλύπτεται, χωρίς να υπολογίζει αν αυτό θα κοστίσει τη θέση, την κοινωνική υπόληψη ή ακόμα και τη ζωή του.  Όμως δεν πτοείται και παραμερίζοντας όποιον φόβο ή αναστολή, οδεύει προς το καθήκον. Και βέβαια δεν ξεχνάμε πως μιμητές στο παράδειγμά του έρχονται αργότερα και οι Μυροφόρες γυναίκες. Αυτή η τόλμη και το θάρρος του Ιωσήφ και των Μυροφόρων  έρχεται κάποιες φορές να γίνει και για εμάς μια θαυμάσια ευκαιρία για αυτοκριτική και αυτοέλεγχο.

Είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ναι, ουδείς μπορεί να μας αμφισβητήσει, αφού οι πράξεις, οι κινήσεις, ο τρόπος ζωής μας έρχονται να επιβεβαιώσουν πολλές φορές πως όντως είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν είμαστε τολμηροί Χριστιανοί; Πόση τόλμη δείχνουν αυτές οι κινήσεις και οι πράξεις μας; Όταν κάνουμε το καθήκον μας έχουμε τόλμη και θάρρος; Στην εκπλήρωση των μικρών ή μεγάλων, υποχρεωτικών ή προαιρετικών, οικογενειακών, επαγγελματικών και προσωπικών  καθηκόντων  μας, όλα αυτά διακρίνονται από τόλμη και θάρρος; Και αν διερωτάται κάποιος “Μα χρειάζεται τόλμη για όλα;” Η απάντηση είναι “Και βέβαια!!!”. Ας σκεφτούμε πόσα εμπόδια καλείται να αντιμετωπίσει ο τίμιος και ευσυνείδητος άνθρωπος, στην καθημερινότητά του, για να μείνει πιστός στο καθήκον και σταθερός στις αξίες του.  Κάθε στιγμή έρχεται ο πειρασμός και τον υποβάλλει σε δοκιμασίες. Τον προκαλεί να κάνει πράγματα για να κερδίσει επιπλέον χρήματα, θέση, αξιώματα, βαθμούς. Τον προκαλεί να κατηγορήσει τον συνάνθρωπό του ώστε να φανεί καλύτερος στους άλλους και γενικά δέχεται προκλήσεις προκειμένου να δείξει υποταγή στο συμφέρον, στην πίεση των ισχυρών και στο ρεύμα της εποχής. Να λοιπόν ένα πεδίο τόλμης και θάρρους για τον πιστό!!! Χρειάζεται τόλμη και θάρρος  ώστε, σε συνδυασμό  με την πίστη, να μπορέσει να αντιτάξει τις ιδέες και τις αξίες, ως χριστιανός ορθόδοξος, έναντι σε κάθε τι που δείχνει μεν ως απλό αλλά ουσιαστικά είναι δυνατό και μπορεί να τον ρίξει.

Και αν μεν χρειάζεται τέτοια τόλμη και τόσο θάρρος, ώστε να σταθεί κάποιος όρθιος και σταθερός, αναλογιστείτε πόση τόλμη και πόσο θάρρος απαιτείται ώστε να αναχαιτίσουμε και να πολεμήσουμε έναντι του Κακού, που κυριεύει τις ψυχές των ανθρώπων και βασιλεύει στην κοινωνία. Μας δίνονται πολλές ευκαιρίες για να αποδείξουμε στον εαυτό μας πρώτα, αλλά και στους άλλους πως δεν είμαστε “χλιαροί” χριστιανοί και εφησυχάζοντες. Μέσα από τον ίδιο τον τρόπο ζωής μας καλούμαστε να επιβεβαιώνουμε την ταυτότητά μας, αλλά και την ιδιαιτερότητά μας, ως τολμηροί και θαρραλέοι. Κι αυτή την τόλμη και το θάρρος μας θα τα επιβεβαιώνουμε όχι με μια στείρα κριτική, η οποία εκφράζεται και ως παθητική άμυνα για να μην “τσαλακωθεί” η φήμη και το όνομά μας, αλλά με κάθε σοβαρή και αποφασιστική προσπάθεια, έτσι ακριβώς όπως έπραξε ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και οι Μυροφόρες.   

Θα πρέπει επίσης  να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τονώσουμε τα συναισθήματά μας αυτά και μέσα από την τόνωση αυτή να μην τα αφήσουμε να εξασθενίσουν ή να χαθούν. Πως όμως θα τονώσουμε τα τολμηρά και θαρραλέα συναισθήματά μας ;  

Πρώτα με τη συναίσθηση ότι αυτό που γίνεται, με τόλμη και θάρρος, δεν είναι κάτι που κάνουμε αφ’ εαυτού μας, αλλά είναι ουσιαστικά υπακοή στο θέλημα του Θείου Νόμου. Με ένα τέτοιο σκεπτικό ενήργησε και η Αντιγόνη, στην αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή. Αυτό σημαίνει καθήκον!!! Όταν ο άλλος έχει τόλμη να κάνει την παρανομία, εμείς να έχουμε το ίδιο και περισσότερο θάρρος ώστε να καταγγείλουμε αυτήν και να πράξουμε το δέον για να την διορθώσουμε.

Ένα δεύτερο γνώρισμα που θα πρέπει να κατέχουμε για να τονώσουμε το θάρρος και την τόλμη μας είναι η ομοψυχία. Αυτό μας διδάσκουν οι Μυροφόρες.  Όλες μαζί, μια ομάδα, στηρίζοντας η μια την άλλη, έλαβαν δύναμη και έκαναν το βήμα. Δεν έπραξαν αυτόβουλα ή ατομικιστικά αλλά συνολικά και με γνώμονα την πίστη και αγάπη τους στο πρόσωπο του Χριστού.

Και ένα τρίτο πράγμα, που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ και σε καμία περίπτωση, είναι η σχέση πίστεως και ο σύνδεσμος αγάπης που πρέπει να έχουμε με τον Αναστάντα εκ νεκρών Ιησού Χριστό. Με την πίστη αυτή των Μυροφόρων, που ενώ ήξεραν πως δεν υπήρχε η δυνατότητα να κυλήσουν μόνες τους τον λίθο του μνημείου, εν τούτοις κίνησαν “ὄρθρου βαθέος”[3], χωρίς δισταγμό ή αναβολή. Έτσι λοιπόν κι εμείς  με τόλμη και θάρρος, με πίστη και αγάπη να τολμάμε και να πράττουμε στη ζωή μας. Και να μην ξεχνάμε πως όλα γίνονται όχι με μια εγωιστική τόλμη αλλά μα μια τόλμη που έχει ως αφετηρία και ως επίκεντρο την πίστη, αφού “Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ”.[4]

[1] Ιω. 20,19

[2] Ιω. 19,38

[3] Λουκ. 24,1

[4] Φιλιπ. 4, 13