Με λαμπρότητα πανηγύρισε το διήμερο 13 και 14 Ιουνίου η Ιερά Μονή των Αγίων Πάντων Βεργίνης.

Την παραμονή της εορτής τελέστηκε πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Ανήμερα της εορτής το πρωί ο Σεβασμιώτατος προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας και κήρυξε το θείο λόγο, ενώ μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

 

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό:

«Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρ­τύ­ρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα, ἡ Ἐκκλησία σου στο­λισαμένη, δι᾽ αὐτῶν βοᾷ σοι, Χρι­στέ ὁ Θεός», θά ψάλλουμε σέ λίγο.

Μία ἑβδομάδα μετά τή γενέθλιο ἡμέρα της, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ ἑορτάζει αὔριο τόν μεγαλύ­τερο θρίαμβό της. Ἑορτάζει ὅλα ἐκεῖνα τά μέλη της, ὅλους ἐκεί­νους πού ἔζησαν σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου καί κέρ­δισαν τόν οὐρανό, κέρδισαν «τήν ἡτοιμα­σμέ­νην βασιλείαν ἀπό καταβο­λῆς κό­σμου», καί ἀπέδειξαν ὅτι οὔτε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία οὐ­τοπία, οὔτε οἱ ὑποσχέσεις του ψεύτικες. Τό ἀπέδειξαν στίς πιό δύ­σκολες καί ἀντίξοοες συνθῆκες, μέσα σέ διωγμούς σκληρούς καί ἀπάν­θρωπους, μέσα σέ μαρτύρια καί αἵματα, μέσα σέ συγκρούσεις μέ αἱρέσεις καί ἰδεολογίες, ἀλλά καί μέσα ἀπό τόν σιωπηλό, ἀδυ­σώ­πητο ὅμως πόλεμο τοῦ κόσμου καί τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶ­νος τούτου.

Οἱ ἅγιοι Πάντες τούς ὁποίους τι­μᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τήν πρώτη Κυ­ριακή μετά τήν Πεντηκοστή καί πα­νηγυρίζει εὐφρόσυνα ἡ Ἱερά μας αὐ­­τή Μονή, ἡ ἀνακειμένη στήν προ­στασία τους, εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, οἱ μάρτυρες τῆς Θεό­τητος καί τῆς ἀληθείας του, οἱ μάρ­­τυρες τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀνα­στάσεώς του. Εἶναι αὐτοί πού μαρ­τ­ύρησαν στίς ἀρένες τῶν σταδίων καί στά δόντια τῶν θη­ρίων, ἀλλά καί αὐτοί πού μαρτύ­ρη­σαν στίς πα­­­λαίστρες τῶν ἀσκητικῶν πόνων καί τῶν πειρασμῶν. Αὐτοί πού ἔδω­­σαν τή μαρτυρία Ἰησοῦ Χρι­στοῦ «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», ἀλλά καί στίς πλατεῖες τοῦ κόσμου καί στόν ἀγώνα τῆς καθημερινό­τητος. Αὐτοί πού πέρασαν τή ζωή τους μέσα στήν ἄσκηση καί ἐκεῖνοι πού σάν τόν εὐγνώμονα ληστή κέρδι­σαν τόν οὐρανό μέ ἕνα «μνή­σθη­τί μου, Κύριε», μέ ἕνα «χριστιανός εἶμαι καί χριστιανός θά πεθάνω».

Ὅλα αὐτά, τά τόσο διαφορετικά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἔγιναν μάρτυρές του, πέρασαν ἀπό τή στρατευομένη στή θριαμβεύ­ου­σα Ἐκκλησία, ἀφήνοντας στόν κόσμο τόν κόσμο τῶν αἱμάτων καί τῶν δακρύων τους, γιά νά κοσμεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «ὡς πορ­φύρα καί βύσσος», ὡς ἀπόδει­ξη τῆς ἀγάπης τους στόν Χριστό, ὡς διαρκής μαρτυρία τῆς πίστεώς του, ὡς στολισμός πολύτιμος πού θά ἐμπνέει ὅλους ἐμᾶς πού ἀγωνι­ζόμεθα ἀκόμη γιά νά φθάσουμε ἐκεῖ πού ἔφθασαν ἐκεῖνοι, οἱ ἅγιοι Πάντες, καί μᾶς περιμένουν «ἵνα μή χωρίς τελειωθῶσι».

Ὅμως οἱ ἅγιοι Πάντες δέν εἶναι μόνο μάρτυρες τῆς πίστεως καί τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶ­ναι μόνο τό στολίδι τῆς Ἐκκλη­σίας πού καυχᾶται καί σεμνύνεται γι᾽ αὐτούς. Εἶναι καί μεσίτες της στόν Χριστό. Εἶναι οἱ πρεσβευτές της στόν θρόνο τῆς Χάριτος. Εἶναι οἱ ἅγιοι Πάντες πού δέν μᾶς περιμέ­νουν μόνο στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐργάζονται γι᾽ αὐτό. Μέ τήν παρρησία πού ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἄλλοι γιατί θυσίασαν τή ζωή τους, ἄλλοι γιατί συσταυρώ­θηκαν μαζί του καί νέκρωσαν τόν παλαιό ἄνθρωπο μέ τήν ἄσκηση καί τήν ὑπακοή καί ἀπέκτησαν «νοῦν Χριστοῦ», ἄλλοι γιατί ὑπε­ρα­σπίθηκαν τά σωτηριώδη διδάγ­ματά του ἀπό τίς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν, ἄλλοι γιατί δίδαξαν τό Εὐαγγέλιό του καί ἔκαναν γνωστό τό ὄνομά του στούς ἀνθρώπους, ὅλοι αὐτοί παρακαλοῦν τόν Χρι­στό γιά ἐμᾶς. Τόν παρακαλοῦν νά μᾶς χαρίσει τούς οἰκτιρμούς καί τό ἔλεός του. 

Καί ἐμεῖς τί κάνουμε; Τούς τιμοῦ­με ἁπλῶς καί ἐπικαλούμεθα μόνο τίς πρεσβεῖες τους; Τό πρῶτο εἶναι ἀσφαλῶς χρέος μας καί τό δεύτε­ρο ἀνάγκη τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς μας. Ὅμως δέν ἀρκοῦν αὐτά. Γιατί οἱ ἅγιοι Πάντες δέν μαρτύρησαν καί δέν ἁγίασαν γιά νά κερδίσουν τήν τιμή μας. Μαρτύρησαν καί ἁγία­σαν ἀνοίγοντας καί γιά μᾶς τόν δρόμο πρός τόν οὐρανό μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τους καί τοῦ ἀγῶνος τους. Μαρτύρησαν, γιά νά ἔχουμε ἐμεῖς τή βεβαιότητα ὅτι ὁ κόπος καί ὁ ἀγώνας μας δέν εἶναι λάθος, δέν εἶναι ἄδικος, δέν εἶναι χωρίς ἀνταπόδοση. Μαρτύρησαν, γιά νά ἔχουμε ἕνα μέτρο γιά νά συγκρίνουμε τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό. Γιά νά συγκρίνουμε τούς κόπους μας μέ τούς δικούς τους, τήν ὑπακοή τους μέ τή δική μας. Γιά νά συγκρί­νουμε τή δική τους ὑπο­μο­νή, προσευχή, δύναμη ψυχῆς μέ τίς δικές μας ταπεινές καί φτωχές προ­σπάθειες, τή δική τους ἀπέρα­ντη ἀγάπη γιά τόν Χριστό μέ τή δική μας ἀσθενική ἀγάπη. Ὄχι γιά νά ἀπογοητευθοῦμε, ὄχι γιά νά ἐγκα­ταλείψουμε τήν προσπάθεια, ἀλλά γιά νά μᾶς παρακινήσουν νά ἀγω­νι­σθοῦμε πιό συστηματικά, μέ πε­ρισ­σότερη δύναμη, μέ περισσότερο ζῆλο, μέ περισσότερη θέληση καί περισσότερη ὑπακοή.

 Ἄς προσπαθήσουμε νά τούς μιμηθοῦ­με, νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, μάρτυρες στήν προ­αίρεση. Ἄς τούς τιμοῦμε μέ τόν καθημερινό μας ἀγώνα καί ἄς μα­καρίζουμε τήν ἁγία ζωή τους, γιά νά τούς ἔχουμε πάντοτε βοηθούς καί συναντιλήπτορες στήν πορεία μας πρός τήν ἐν Χριστῷ ζωή. 

Αὐτό εὔχομαι ταπεινά καί πατρικά καί στήν Ἱερά αὐτή Ἀδελφότητα πού τούς διακονεῖ καί τούς ὑμνεῖ κα­θη­μερινά, μετά ἀπό τόσο χρόνια πού αὐτό τό μοναστήρι πρός τιμήν τῶν ἁγίων Πάντων σιωποῦσε, σιωποῦσε καί στούς ὕμνους ἀλλά ἀκόμη καί στά καντηλάκια καί τά κεράκια, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς πού ἤρθατε γιά νά τιμήσετε τούς Ἁγίους Πάντεςνά ἔχετε τήν εὐλογία καί τή χάρη τους.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

«Ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν δι᾽ ὑπο­­­­­­μονῆς τρέχωμεν τόν προκεί­με­νον ἡμῖν ἀγῶνα».

Ἐάν τήν περασμένη Κυριακή, Κυ­ρια­κή τῆς Πεντοκοστῆς, διά τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος  «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλε­σεν ὁ Ὕψιστος», σήμερα Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ζοῦμε αὐτή τήν ἑνότητα, ζοῦμε τήν ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἔργο τοῦ Παρα­κλή­­­­του Πνεύματος, στά πρόσωπα τῶν πάντων τῶν ἁγίων, τῶν ἀπ᾽ αἰῶ­νος εὐαρεστησάντων τόν Θε­όν. 

Τήν βλέπουμε ὄχι μόνο στόν οὐ­ρανό, ὅπου εὑρίσκονται οἱ ἅγιοι, ἀλλά καί ἐπί γῆς, στή στρα­τευο­μένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποία οἱ ἅγιοι Πάντες ἀο­ρά­τως πα­ρίστανται ὡς «νέφος πε­ρι­κείμε­νον ἡμῖν», πού μᾶς προ­στα­­τεύει μέ τίς πρεσβεῖες καί τή χάρη τους, πού μᾶς ἐνισχύει καί ἐν­θαρ­ρύνει μέ τά θαύματα τους, πού μᾶς συμ­πα­ραστέκεται στόν πνευματι­κό μας ἀγώνα μέ τήν αἰσθητή πα­ρου­σία τους στή ζωή μας.

Τήν ἑνότητα αὐτή τή ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία διά τοῦ ἁγίου Πνεύ­­ματος πού ἑνώνει γῆ καί οὐ­ρα­νό, πού μᾶς ἑνώνει ὅλους στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τό ὁποῖο ἐπιβεβαιώνει τόν λόγο τοῦ πρω­τοκορυφαίου ἀποστόλου Παύ­λου ὅτι εἴμεθα «σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους». 

Καί μποροῦμε νά τή ζοῦμε καί σέ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί στήν πλη­ρό­τητά της αἰωνίως, ἐάν ἀκολου­θοῦμε τήν προτροπή τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, τήν ὁποία ἀπηύθυνε καί σέ μᾶς μέ τό σημε­ρι­νό ἀποστο­λικό ἀνάγνωσμα. 

«Ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν δι᾽ ὑπο­­­­­­μονῆς τρέχωμεν τόν προκεί­με­νον ἡμῖν ἀγῶνα». 

Ἕνας τρόπος ὑπάρ­χει, ἀλλά ἔχει δύο προϋπο­θέ­σεις, γιά νά τό ἐπιτύ­χουμε. Ὁ τρό­πος μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά κερ­δίσουμε καί ἐμεῖς τόν οὐρανό, τόν ὁποῖο ἀπολαμ­βά­νουν οἱ ἅγιοι Πάντες, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν ὅλα αὐτά τά φοβερά πού μᾶς παρου­σί­α­σε ἀνάγλυφα τό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα, εἶναι ἡ ὑπομονή. 

«Δι᾽ ὑπο­μονῆς τρέχωμεν τόν προ­­κείμε­νον ἡμῖν ἀγῶνα». Δέν μᾶς ζητᾶ ὁ Θεός οὔτε νά ὑπο­στοῦ­με βασανι­στή­ρια καί μαρτύ­ρια, οὔτε νά κλει­σθοῦμε σέ σπή­λαια καί ὀπές τῆς γῆς. Ζητᾶ ὅμως ἀπό τόν καθέ­να μας νά ἀγωνίζεται τόν δικό του ἀγώνα, αὐτόν πού ἀντι­με­τωπίζει καθημερινά, τίς δυσκο­λίες, τούς πειρασμούς, τίς θλίψεις καί ὅ,τι ἄλ­λο ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά τόν ἐπι­σκεφθεῖ. Καί μᾶς ζητᾶ νά ἀγω­νι­ζόμεθα μέ ζῆλο καί διάθεση, ὄχι μέ ἀδράνεια καί νωθρότητα. «Τρέχω­μεν», λέγει, «τόν προκεί­με­νον ἡ­μῖν ἀγῶνα». Καί «τρέχω­μεν … δι᾽ ὑπομονῆς», ὄχι δυσανα­σχε­τώντας καί δυσφορώντας, ἀλλά μέ ὑπομονή, διότι ἡ ὑπομονή μας θά μᾶς κάνει νά μήν ἐγκατα­λείψουμε τόν ἀγώ­να ἀλλά νά τόν κερδίσουμε στό τέ­λος κατά τήν ὑπό­σχεση τοῦ Κυ­ρίου «ἐν τῇ ὑπο­μο­νῇ ὑμῶν κτήσα­σθε τάς ψυχάς ὑμῶν».

Ὑπάρχουν ὅμως καί δύο προϋ­πο­θέσεις γιά νά τρέξουμε μέ ἐπιτυχία τόν ἀγώνα μας. 

Ποιές εἶναι αὐτές; «Ὄγκον ἀπο­θέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστα­τον ἁμαρτίαν», λέγει ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος.

Ὁ ὄγκος ἀπό τόν ὁποῖο καλού­με­θα νά ἀπαλ­λαγοῦμε εἶναι, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσό­στο­­μος, ὁ ὕπνος, ἡ ὀλιγωρία, οἱ εὐτελεῖς λογισμοί, πάντα τά ἀν­θρώ­πινα, ὅλα ὅσα μᾶς ἐμποδίζουν νά τρέ­ξου­με, ὅλα ὅσα γίνονται πρόσκομ­μα στήν ὑπομονή μας, ὅλα ὅσα μπο­ρεῖ νά μᾶς ἀπομα­κρύ­νουν ἀπό τόν στόχο μας καί νά μᾶς ἀποτρέ­ψουν ἀπό τήν προσπά­θειά μας. Ὄγκος εἶναι ὅλα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα φέρει ὁ καθένας μέσα στήν ψυχή του, οἱ ἀδυναμίες καί τά πάθη του.

Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη προϋπόθεση. Καί ἡ δεύτερη εἶναι ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν «εὐπερίστατον ἁμαρ­τίαν», ἀπό ὅλες δηλαδή τίς προ­κλήσεις τῆς ἁμαρτίας καί τούς πειρασμούς πού κυκλοφοροῦν γύ­ρω μας μέ ποι­­κίλες μορφές. Δέν ση­μαίνει, βε­βαίως, αὐτό ὅτι μπο­ροῦμε νά ἀπαλ­λαγοῦμε ἀπό τούς πειρα­σμούς, μποροῦμε ὅμως καί πρέπει νά μήν βάζουμε μόνοι μας τόν ἑαυτό μας σέ πειρασμό καί νά μήν ὑποκύπτουμε μέ εὐκολία στίς προ­κλήσεις τῆς ἁμαρτίας. Διότι, ὅπως ἕνας ἀθλητής, ἕνας δρομέας δέν μπορεῖ νά ἐπιτύχει τό ἀποτέ­λεσμα πού ἐπιδιώκει, ἄν ἡ προσο­χή του διασπᾶται μέ ὅ,τι βλέπει ἤ ἀκούει γύρω του, ἔτσι καί ἐμεῖς θά πρέπει νά κλείνουμε τά αὐτιά μας καί τά μάτια καί νά ἀποφεύγουμε «τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν», ὥστε νά εἴμαστε ἀφοσιωμένοι στόν ἀγώνα μας, ἀφοσιωμένοι νά φθάσουμε στόν στόχο μας, πού δέν εἶναι ἄλ­λος ἀπό τή συνάντησή μας μέ τόν Χριστό, ἀπό τό νά ζοῦμε μέ τόν Χριστό, ὄχι μόνο στό μέλλον, ἀλλά καί ἀπό αὐτή τή ζωή. Διότι, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει ἀπό τή γῆ, καί μόνο ὅποιος τή ζεῖ ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, θά μπο­ρέσει νά τή ζήσει καί στόν οὐ­ρανό, ἐκεῖ ὅπου τό νέφος πάντων τῶν ἁγίων,  τούς ὁποίους τιμοῦμε σή­με­­ρα μᾶς περιμένει γιά νά ἀπο­λαύ­σουμε ὅλοι μαζί «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρ­δίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέ­βη», ὅσα δηλαδή ἑτοίμασε ὁ Θεός «τοῖς ἀγα­πῶσιν αὐτόν».

Αὐτά εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε διά πρεσβειῶν τῶν ἁγίων Πάντων, καί ἡ Ἱερᾶ αὐτή Ἀδελφό­της πού διακονεῖ τούς ἁγίους μέ ἀφοσίωση καί πολλή ἀγάπη, καί ὅλοι οἱ εὐλαβεῖς προσκυνητές καί συμπανηγυριστές τῆς σημερινῆς ἑορ­τῆς τῶν Ἁγίων Πάντων.