Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ι. Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλιθέας

Χιλιετίες ὁλόκληρες αναμέναμε γιὰ νὰ έρθει εκείνος ο ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος θὰ καταλάβαινε τί σημαίνει ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Έπρεπε νὰ ήταν καθαρὸς καὶ πολὺ ταπεινός. Πρὶν νὰ ἔρθῃ ἡ πίστη είμαστε κλεισμένοι μέσα στὸ Νόμο που ἔγινε παιδαγωγὸς εἰς Χριστόν. Αλλὰ ὁ Νόμος, ὁποιοσδήποτε νόμος, δεν ήταν ικανός, νὰ σώσει καὶ νὰ ικανοποιήσει τὸν άνθρωπο ἀληθινά. Όταν ἦρθε τὸ «πλήρωμα τοῦ χρόνου, «ἐξαπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ὑπὸ νόμον,» Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει ότι «..Μόνη της μὲ ἐλεύθερη γνώμη προσέρχεται στὸ Θεό, σὰν νὰ εἶναι αφ΄ εαυτού της πτερωμένη πρὸς τὸν ἱερὸ καὶ θεῖο ἔρωτα και νὰ θεωρῇ ἀγαπητὴ καὶ νὰ ἀναγνωρίζῃ ὡς ἀξία της τὴν εἴσοδο καὶ κατοικία στὰ ἅγια τῶν ἁγίων».

Ένα όνομα, στα χείλη ευσεβών και ασεβών μια αγάπη, η Παναγία Μητέρα του Σαρκωθέντος Θεού, το έμψυχο παλάτι, το δοχείο του Θεού, η μεσίτης, εισοδεύει και αποκαθιστά την ανυπακοή της Εύας, στο πολύτιμο σήμερον : «Ο καθαρώτατος ναός σήμερον προσάγεται εν τω οίκω Κυρίου» Η Παρθένος αφιερώνεται στη ζωή του Ναού, Μένει ἡ Παρθένος, για νὰ πει «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρήμα σου», νὰ δεχθεί νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Η «εὐρυχωροτέρα τῶν οὐρανῶν», ο έμψυχος ναός, ζωοποιεί τον άγιο οίκο. «Αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη οὐρανὸς καὶ ναὸς τῆς θεότητος». Ο Άγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας λέει ότι, όταν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὰ πάντα καί, βλέποντάς τα, εἶδε καὶ εἶπε ὅτι ἦταν «καλὰ λίαν», τὸ κάλλος, αφοροῦσε τὴν Παναγία και οδηγοῦσε στὴν Παναγία Το κάλλος ποὺ γέννησε τὸ φῶς τὸ ἀνέσπερο, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς καὶ Θεός της, αὐτὸ ποὺ φωτίζει ὅλη τὴ ζωή μας. Εισοδεύει για να εκκλησιοποιηθούμε, χωρίς να επιδιώκει τίποτα κατέχει τα πάντα, με τη σιωπή της αγάπης της δεν είναι αφωνία, γίνεται θέση, το κάλλος της διαβαίνει σε μας, η θητεία της στο θέλημα του Θεού γίνεται δική μας ελευθερία, η καθαρότητά της ομορφιά μας, η μετάστασή της «γέφυρα προς ουρανούς μετάγουσα».

 Η πίστη μας ριζώνεται στο δικό της «γένοιτο». Για να μας θρέψει καὶ μας θηλάσει μὲ τὴ Χάρη. Το θυσιαστήριο ετοιμάζεται για να γίνει κέντρο ζωής, η Εκκλησία που γνωρίζει ευατήν ως την Εκκλησία της Θεοτόκου με τη συνείδηση ότι δεν εκπίπτει σε θρησκεία, ή μια αυτόνομη θρησκευτική ομάδα που επιβάλλει ένα βίαιο τρόπο σωτηρίας που δεν είναι η Οδός του Χριστού.

Η παρουσία της εισάγει την νέα ανθρωπότητα από τον τόπο σε ένα τρόπο συνάντησης όπου ταόρια της Εκκλησίας εκτείνονται πέρα από τα τείχη του Ναού και γίνονται δυνατότητες. Τα όρια του Θθεϊκού ανοίγουν για το ανθρώπινο, χάρη σε ένα όχι δραστήριο άνθρωπο της θρησκείας αλλά στον σιωπηλό άνθρωπο του Θεού που διαμορφώνει το Εκκλησιαστικό ήθος, χωρίς να συνταγολογεί αφού είναι «η το πως μηδένα διδάξασα».

Επανορθώνει τον ανδρικό ζήλο και η ορθόδοξη γυναίκα βρίσκει το δικό της τάλαντο, μέσα από την κλήση και την πιστή διακονία της Δεν πράττει τίποτε που δεν είναι από το θέλημά Του, τίποτα που να καταστρέφει την κλήση της θεανθρώπινης αγάπης και τίποτα άλλο εκτός από τον άνθρωπο, δεν τίθεται πιο ψηλά. Από το σημείο αυτό και πέρα ο άνθρωπος εμπνέεται για να εκπληρώσει το θεϊκό του προορισμό συγκροτώντας σχέση προσωπικής αμεσότητας με το πρόσωπο της Παναγίας. Η Εκκλησία πιστή στο έργο της δεν επιβάλει, δεν διαμορφώνει μια δική της σωτηρία αλλά προσκαλεί, με ήσυχο πλην αποτελεσματικό τρόπο και «κρύβεται» πίσω από τα γεγονότα για να μην εμποδίσει την διαρκή έλευση του Υϊού της, για να παραμένει διάκονος του έργου του Τριαδικού Θεού. 

Όταν οι ταπεινοί δέονται προς την Ταπεινή, η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο έχει όνομα και εκφράζει την οικειότητά με την οποία μας ευλόγησε γυναίκες και άνδρες με την Παναγία που κομίζει τη χαρά για τη ζωή που δεν καταλύεται από το θάνατο.  Η «θύρα του ουρανού και της σωτηρίας» η «φωτεινή νεφέλη» μας οδηγεί στη νέα Ιερουσαλήμ ως νέα  Εύα, θρέφει με το δικό της αίμα τον Κύριο. 

Όταν ζητούμε τις πρεσβείες της ζητούμε την συμπερίληψη της δικής μας θέλησης στο δικό της ζωοποιό θέλημα που καταφάσκει στην ελπίδα. Στην εμπιστοσύνη των αδιάλειπτων πρεσβειών της, στο γλυκασμό της άμετρης παραμυθίας της. Τὸ κάλλος τῆς Παναγίας καὶ τὸ φῶς τὸ ὁποῖο ἔρχεται ἀπὸ τὴν Παναγία εἶναι «ἔσωθεν», …ὁ τῆς κοιλίας αὐτῆς καρπός». 

Τὸ πῶς θὰ τιμήσουμε τὴ γυναίκα, έρχεται από την Παράδοσή της Εκκλησίας μας, όταν φωτισμένοι ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴ Θεοτόκο, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο βλέπουμε τὸ ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσῃ ἡ γυναίκα, Τὸ ἔδειξε ἡ Παναγία μὲ τὸ νὰ γίνῃ «τιμιωτέρα τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Στην αναβάπτιση στην Ευλογημένη Βασιλεία, στήν Ὀρθοδοξία, τό μεγαλεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι ἀκριβῶς τό ὅτι ἀξιώνεται νά γίνει Θεοτόκος. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ὄχι ἁπλῶς μπορεῖ νά γίνει Θεός, ἀλλά καί νά γεννήσει μέσα στήν ἱστορία τό Θεό. Η Παναγία είναι Εκείνη που αντιδώρισε στο Θεό τη δυνατότητα να λέγεται Υιός του ανθρώπου, Όταν της καταθέτουμε τα ευλαβικά μας αισθήματα, πλησιάζουμε στη μητρική της θωπεία,βρίσκουμε την ευκαιρία για ανασυγκρότηση,  διότι «εκ γυναικός ερρύη τα κρείττω».  Ὁ ἄνθρωπος αντιμέτωπος μέ την πανδημία στην ἀναζήτηση προτύπου, συχνά θεωρεῖ ότι μέ τήν ἐπιβεβαίωση τοῦ ἀτομισμοῦ του καί τήν ἱκανοποίηση τῶν εγωϊσμών του καί τῆς ἀλαζονείας του, μέσα ἀπό ἕναν ἀρνητισμό θά σωθεῖ, Δεν πρέπει να ξεχνά ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως προβάλλεται ἀπό τή ζωή τῆς Παναγίας, εἶναι ἀποτέλεσμα θυσίας τοῦ ἀτομισμοῦ καί ἐλευθερίας ἀπό τά δεσμά τῆς ἐγωκεντρικότητας. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται ὅταν συμβάλλει καί συνεργεῖ στή σωτηρία τοῦ ἄλλου συνανθρώπου του, ὅταν μπορεῖ νά θέσει τήν ἀτομική του εὐθύνη στήν ὑπηρεσία τοῦ γενικότερου κοινωνικοῦ καλοῦ.  Το Πρότυπό Της Παναγίας εμπνέει στη ζωή, με τό ἔργο της καί τή συμβολή της στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου στο «εμείς», στη μία αθρωπότητα. Η ἀγάπη ὡς πράξη προσφορᾶς θυσιαστικής. Προσέφερε ὁλόκληρη τή ζωή Της γιά νά πραγματοποιηθεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, Βίωσε τήν ἔμπρακτη ἔκφραση τῆς ἀγάπης, ὡς πράξη ἐλευθερίας ἀπό τά δεσμά τῆς ἐγωκεντρικότητας καί τοῦ ἀτομισμοῦ. Τα τέκνα της Εκκλησίας δεν αποτελούν «ανώνυμοπλήθος οπαδών», που μεταβάλλεται σε μάζα, νεκρώνει την αγάπη προς τον Θεό και αρνείται την αγαπητική κοινωνία. Δεν αποτελούν ακοινώνητο σωματείο αλλά καλή στρατειά – Σώμα Χριστού. Στίς κρίσιμες αὐτές χρονικές περιόδους τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, είναι τρόπος ομολογίας της πίστης μας