Του Κωνσταντίνου Νούση – Θεολόγου στο Arxon.gr
Η ρωσική εκκλησία ανήκει στα νεοπαγή Πατριαρχεία, φαίνεται ωστόσο ότι ξεχνάει ή αισθάνεται άσχημα με την καταγωγή και την ιστορία της και έτσι εκνόμως και αθέμιτα «σηκώνει κεφάλι» στο πρώτο τη τάξει (μετά την πτώση σε αίρεση της Ρωμαϊκής Εκκλησίας) πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Κων/πολης. Ο λόγος που επικαλείται είναι η «εισπήδηση» του Οικουμενικού Θρόνου στη μητρόπολη της Ουκρανίας, την οποία θεωρεί δικό της «τσιφλίκι». Ξεχνάει, και πάλι, ότι η περιοχή αυτή ανήκε δικαιωματικά στη Μητέρα Εκκλησία (της Νέας Ρώμης) και με άνομα πολιτικά μέσα στο παρελθόν εκβιάστηκε η τελευταία να την εκχωρήσει «οικονομικώς» και «άχρι καιρού» στη διοικητική επίβλεψη της εκκλησίας της Μόσχας.
Όλα αυτά είναι απλώς η αφορμή. Ανέκαθεν οι Ρώσοι υιοθετούσαν τη θεωρία περί Τρίτης Ρώμης και φενακίζονται περί της διαδοχής στην «εξουσία» των Ορθοδόξων, παίρνοντας τη σκυτάλη, υποτίθεται, από τους Ρωμηούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο διαγκωνισμός περνάει σαφέστατα από την εθνικιστική κόντρα ανάμεσα σε Ρωμηούς-Έλληνες και Σλάβους. Το διαχρονικό σύμπλεγμα κατωτερότητας των σλαβόφωνων χριστιανών – ο πανσλαβισμός – υλοποιείται στις μέρες μας επικίνδυνα στον απροκάλυπτο εκκλησιαστικό ιμπεριαλισμό των Ρώσων από τη Σύνοδο του Κολυμπαρίου και δώθε, με αποκορύφωμα την πρόσφατη εισπήδηση της Μόσχας στη μακρινή για αυτήν Αφρική! Το δυστύχημα είναι ότι στην αριθμητική και κοσμική αυτή λογική του ανταγωνισμού των Ορθοδόξων παρασύρονται και σοβαροί κατά τα άλλα θεολόγοι της εποχής, όπως ο Σέρβος (τυχαίο;) Επίσκοπος Μπάτσκας κ. Ειρηναίος.
Η πολιτική και η οικονομική ισχύς συνιστούσε ανέκαθεν πειρασμό για τους χριστιανούς. Σε αυτόν τον πειρασμό υποκύπτουν οικειοθελώς και απροκάλυπτα πλέον οι Ρώσοι αδελφοί μας και προσπαθούν να το τεκμηριώσουν κιόλας, ει δυνατόν, και δογματικώς. Στην πλάνη αυτή, η οποία ξεριζώνει συθέμελα το πνεύμα και το οικοδόμημα της Εκκλησίας, είχαν περιπέσει και οι πνευματικοί μας πρόγονοι, οι Εβραίοι, και ο Θεός τους αφαίρεσε τα πρωτοτόκια και τα έδωσε στην Εκκλησία των Ρωμηών, οι οποίοι κατέστησαν τον Χριστό οικουμενικό και δεν τον χαντάκωσαν στο στενεμένο αρρώστημα του εθνοφυλετισμού.
Πολλοί υποστηρίζουν τους Ρώσους και καταγγέλλουν το Πατριαρχείο για αδιάκριτη επέμβαση στα εκκλησιαστικά δρώμενα των Ουκρανών. Φαντάζονται πως «παίζουν» στο Φανάρι το πολιτικό παιχνίδι του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων σε βάρος της Ρωσίας. Πέρα από το γεγονός αυτό που δεν υφίσταται – ανέκαθεν το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει στόχο να καθιστά αυτοκέφαλες τις τοπικές εκκλησίες και όχι να τις ηγεμονεύει, όπως έκανε ο πάπας Ρώμης – οι Ρώσοι δεν πρέπει να μιλάνε για γεωπολιτικά παιχνίδια, διότι προδήλως συμπορεύονται με την πολιτική ηγεσία της Μόσχας. Δυο μέτρα λοιπόν και δύο σταθμά; Αυτά να τα θυμούνται όσοι Ρωμηοί και έτεροι Ορθόδοξοι προσπαθούν να «αδειάσουν» τον Οικουμενικό Πατριάρχη για τους δικούς τους λόγους, κυρίως φαντασιακούς ζηλωτικούς.
Ο χριστιανισμός είναι υπόθεση πρώτιστα της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού. Δεν αγνοεί φυσικά το παρόν και σέβεται τον Καίσαρα, αλλ’ όμως και δεν υποτάσσεται σε αυτόν. Η πρώτη βασική και κύρια υπακοή ανήκει στον Ιησού Χριστό, την κεφαλή της Εκκλησίας. Η ταπεινή διακονία της Ορθοδοξίας από το ρωμαίικο Φανάρι της πάλαι ποτέ Νέας Ρώμης συνεχίζεται και στηρίζεται στην κανονική παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. Τα άλλα είναι σπασμωδικές κινήσεις και αυθαίρετες ερμηνείες όσων ζηλεύουν και αγνοούν την εκκλησιαστική ιστορία και το πνεύμα του χριστιανισμού γενικότερα. Προσπαθώ από μέρες να βρω κάτι που είχα διαβάσει στον σύγχρονο ρώσο όσιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ, ο οποίος επέλεξε να στεγάσει εκκλησιαστικά το μοναστήρι του στην Αγγλία υπό το Πατριαρχείο της Κων/πολης και όχι στους ομοεθνείς του. Αναφέρει λοιπόν ότι απώτερος εκκλησιαστικός στόχος είναι η αυτονόμηση όλων των τοπικών ορθοδόξων εκκλησιών. Ας μην ξεχνάμε ότι εδώ δεν υπάρχουν άρχοντες και αρχόμενοι, καθώς και ότι κάθε ευχαριστιακή κοινότητα, δηλαδή ακόμη και η έσχατη ενορία της γης, είναι όλος ο Χριστός και όχι μέρος Αυτού.
