Του Κωνσταντίνου Νούση
Σε συνέχεια του πρώτου άρθρου[1] για την εμφάνιση αποτειχισθέντων κληρικών σαν μυκήτων (ήτοι μανιταριών) θανατηφόρων, θα προσπαθήσουμε εδώ να αναλύσουμε εκτενέστερα τη σύγχρονη αυτή πλάνη, που, ως φαίνεται, σέρνει στην κόλαση δεκάδες αθώων ψυχών πιστών και ορθοδόξων χριστιανών. Η πνευματική αυτή αρρώστια ωσεί επιδημική ασθένεια ακμάζει στις μέρες μας και αυξάνει με ανησυχητικούς ρυθμούς. Πρέπει λοιπόν να εστιάσουμε στην ουσία της πλάνης και όχι στο ορθόδοξο φαίνεσθαι αυτών των σεχτών. Άλλωστε, και τα δηλητηριώδη μανιτάρια πολλάκις ξεγελούν με την εμφάνισή τους και τα θανατηφόρα αποτελέσματα ακολουθούν μετά τη γεύση του απαγορευμένου καρπού τους…
Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των σύγχρονων αποτειχισμένων; Σε γενικές γραμμές δεν διαφέρουν από εκείνα των Παλαιοημερολογιτών του περασμένου αιώνα. Το κεντρικό σημείο είναι ο Οικουμενισμός. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υποτίθεται, προτίθεται να κάμει επίσημη ένωση με τους αλλοδόξους, κυρίως τους Λατίνους, κάποιες δε οικουμενιστικές ενέργειες, όπως συμπροσευχές με τον Πάπα και άλλα συναφή, αποδεικνύουν για αυτούς την αίρεση εν τοις πράγμασι και έτσι δικαιολογούν την αποτείχισή τους. Υπάρχουν και δευτερεύουσες αφορμές – για τους Παλαιοημερολογίτες επί παραδείγματι η αλλαγή του ημερολογίου με το παπικό Γρηγοριανό και για τους σημερινούς νεοημερολογίτες αποτειχισθέντες η σύνοδος του Κολυμπαρίου στην Κρήτη το 2016 – αλλά η πεμπτουσία είναι η οικουμενιστική διολίσθηση των Πατριαρχικών και των μετ’ αυτών κοινωνούντων.
Η βασική προβληματική διάσταση όλων αυτών των σχισμάτων έγκειται κατά πρώτον στον αρρωστημένο εγωισμό τους και κατά δεύτερον στην έλλειψη εκκλησιολογικής παιδείας και στην άγνοια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Αυτό φαίνεται περίτρανα από τις μελέτες του μακαριστού π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, ο οποίος τον περασμένο αιώνα εξήγησε εκτενώς αυτά τα πράγματα σε άρθρα και επιστολές του, που έχουν δημοσιευθεί στο χρησιμότατο βιβλίο «Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός: τα δύο άκρα», εκδ. Ι.Μ. Κεχαριτωμένης Τροιζήνας. Ένα βιβλίο που συστήνεται ανεπιφύλακτα. Σημειωτέον ότι ο αείμνηστος αρχιμ. Επιφάνιος στήριξε πολλούς κληρικούς και επισκόπους στα πειρασμικά χρόνια των ενεργειών του Πατριάρχη Αθηναγόρα και τους συγκράτησε από περιττές και έκνομες αποτειχίσεις. Τον συμβουλεύονταν δε και άγιοι, όπως ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Τα πράγματα είναι, ως συνήιως, σχετικά απλά και απορείς με την ευκολία με την οποία αφενός αποτειχίζονται οι ηγήτορες των σεχτών αυτών και αφετέρου πόσο άσκεπτα τους ακολουθούν τα θύματά τους. Κατά πρώτον, οι αποτειχισθέντες κληρικοί έχουν χειροτονία από «μολυσμένους» κληρικούς που έχουν και είχαν εκκλησιαστική και λειτουργική κοινωνία με τον Πατριάρχη. Δεν το ήξεραν, όταν λάμβαναν τη Χάρη από αυτούς; Και τώρα πώς καθαρίσθηκαν; Από κει ξεκινάει το πρόβλημα. Ότι εμπαίζουν εαυτούς και πλανούν ταυτόχρονα αθώες ψυχές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας εκ των συγχρόνων ηγετών της αποτείχισης που να μη γνώριζε ότι όσοι κοινωνούν με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως έχουν «οικουμενιστικό μολυσμό»!
Ας υποθέσουμε όμως ότι κάποιος ξύπνησε από κώμα ή έπαθε αμνησία και η μνήμη του επανήλθε εκ των υστέρων ή ότι συνήλθε από την «πλάνη», οπότε έσπευσε να αποτειχιστεί εφαρμόζοντας τον 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Εκεί θα διαβάσει αρχικά ότι μπορεί να αντιδράσει και να εκφράσει τις διαφωνίες του, αλλά δεν οφείλει να αποτειχιστεί. Μέχρι να καταδικάσει κάποια Σύνοδος τον αρχιερέα που κηρύττει δημόσια αιρετικές θέσεις, μπορεί να τον μνημονεύει. Αν δεν τον μνημονεύει, τότε θα συνεχίσει να λειτουργεί στην επισκοπή του αιρετίζοντος, χωρίς να φτιάξει δική του σύναξη. Απλά δεν θα μνημονεύει και θα εξηγήσει στον λαό και στον οικείο ιεράρχη τον λόγο της μη μνημόνευσης και ότι δεν αποσχίζεται από την Εκκλησία.
Να δεχτούμε τώρα ότι ο Επίσκοπος αυτός, μετά τη διακοπή της μνημόνευσης, τον βάζει σε αργία ή τον καθαιρεί. Τότε ο κληρικός πάλι δεν φεύγει από την Εκκλησία, αλλά παύει απλά να ιερουργεί και προσφεύγει σε ανώτερο εκκλησιαστικό δικαστήριο για έφεση. Μέχρι τότε απλά κάθεται σπίτι του και δεν ιερουργεί. Ας υποθέσουμε ότι είναι τόσο προχωρημένη η σήψη και η αίρεση, που δεν περιμένει ο κληρικός να τον δικαιώσει κανένας και δεν μπορεί να αναμένει εάν και πότε θα συνέλθει σύνοδος να καταδικάσει τον αιρετίζοντα. Τότε κάνει το εξής: κοιτάζει γύρω του να δει πόσοι ακόμη έχουν καταγγείλει την αίρεση και έχουν αποτειχισθεί. Διότι δεν είναι δυνατό μόνο αυτός να κατανόησε ή να αντέδρασε σε μια τέτοια προφανή διακήρυξη μιας αιρετικής διδασκαλίας! Κάθεται λοιπόν και συζητάει με όλους τους ορθώς αποτειχισθέντας να οργανώσουν έναν κανονικό (δηλαδή σύμφωνο με τους ιερούς κανόνες) τρόπο αντίδρασης.
Τι βλέπουμε όμως να γίνεται εν προκειμένω; Ο κάθε αντιδρών σηκώνει το δικό του μπαϊράκι και καθυβρίζει καταγγέλλοντας τους υπολοίπους! Μα όλοι έχετε κοινό «αγώνα» κατά του εχθρού! Είναι δυνατό να μην μπορείτε να συνεννοηθείτε και να ενωθείτε για το καλό και την κάθαρση της Εκκλησίας; Ή μήπως το εγώ τυφλώνει τον νου και οδηγεί σε άσκοπες και εφάμαρτες αποσχίσεις που δεν οδηγούν πουθενά παρεκτός του σχισίματος του άρραφου χιτώνος του Κυρίου και της απώλειας ψυχών; Είναι ηλίου φαεινότερον πως και να έχουν δίκιο ξεκινώντας, στην πορεία φαίνεται η πνευματική αρρώστια και η εμμονή τους και το όποιο δίκαιο χάνεται. Αυτή η πραγματικότητα μαρτυρείται περίτρανα στις πάμπολλες παρασυναγωγές των παλαιοημερολογιτών εδώ και έναν αιώνα.
Το φαινόμενο που παρατηρείται πλέον είναι το να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι σέχτες των αποτειχισθέντων και να ιδρύονται αθέσμως και διαμονικώς «εκκλησίες κατακομβών» μέσα στις ορθόδοξες επισκοπές διαφόρων χωρών. Και το αποτέλεσμα; Μηδέν! Οι «οικουμενιστές» συνεχίζουν το έργο τους απτόητοι και σχεδόν ανενόχλητοι και οι αποτειχισμένοι «σώζονται», μονάχα αυτοί, και οι άλλοι αδελφοί εν Χριστώ ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους! Μα είναι αυτό χριστιανική αγάπη; Είναι υγιής ορθόδοξη εκκλησιολογική συμπεριφορά και συνείδηση;
Αν κάνουμε μια αναδρομή σε αποτειχίσεις αρχαίες και νεότερες, θα δούμε ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση και ομοιότητα με τις σημερινές. Κανείς δεν ίδρυσε δική του εκκλησία όπως αυτοί. Για παράδειγμα ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς προ ολίγων δεκαετιών. Μήπως όμως και στα αρχαία χρόνια συνέβη κάτι παρόμοιο; Ουδόλως. Υπόδειγμα ο όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δεν έφτιαξε δική του εκκλησία, αν και θα μπορούσε με τις ικανότητες και το δίκιο που εξέφραζε. Τουναντίον, παρέμεινε απλός μοναχός και έσπευσε να βρει τους συνορθοδόξους της εποχής εκείνης (τους βρήκε στη Ρώμη και στον Πάπα!) προκειμένου να θεραπεύσουν τον Μονοφυσιτισμό! Δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι ορθόδοξοι τότε ήταν όλοι αψεγάδιαστοι, ώστε ο ένας να μην μπορεί να βρει κάτι μεμπτό στον άλλον και να έτσι να θεωρήσει τον εαυτό του τον μόνο επί γης γνήσιο ορθόδοξο και να απομονωθεί! Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα; Δεν αποτελεί εξάπαντος ολοφάνερο τεκμήριο πλάνης;
Η Εκκλησία δεν μολύνεται. Μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος με μια απλή ανάγνωση της εκκλησιαστικής ιστορίας. Τρανό παράδειγμα και πάλι: πόσους αιώνες συνυπήρχαμε με τους Λατίνους (τους φιλιοκβίτες) και συλλειτουργούσαμε μέχρι το 1054; Μολύνθηκε η Εκκλησία; Μιαίνεται ο Χριστός; Θα μου πεις, επομένως, ότι πρέπει να αφήνουμε ανεξέλεγκτους τους Επισκόπους; Σε καμία περίπτωση! Απλά πρέπει να καταλάβουμε ότι ο πόλεμος πρέπει να γίνεται εντός των τειχών και όχι εκτός. Άλλωστε, ποιος μπορεί να πει ότι εξέρχομαι από το Σώμα του Κυρίου; Και πού θα πάει; Και πώς είναι σίγουρος ότι εκεί που πάει είναι και ο Χριστός;
Θεωρώ προσωπικά μέγιστο εκκλησιολογικό κριτήριο για το εν λόγω πρόβλημα την κοινή στάση – consensus patrum! – των αγίων της εποχής μας. Παϊσίου, Πορφυρίου, Ιακώβου, Φιλοθέου, Αμφιλοχίου, Εφραίμ Αριζόνας κλπ. Ούτε το παλαιό ημερολόγιο απεδέχθησαν ούτε τους παλαιοημερολογίτας δικαίωσαν. Επίσης παρέμειναν στους κόλπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου ακόμα και σε πιο δύσκολα χρόνια, όπως εκείνα με τον μακαριστό Αθηναγόρα. Δεν θα κοιτάξω πιο παλιά, διότι και εκεί τα ίδια θα διαπιστώσουμε, εάν δεν είμαστε προκατειλημμένοι: αντιδράσεις κατά αιρέσεων, όχι όμως ανόητες και δαιμονιώδεις αυτονομήσεις. Ο αγών, λοιπόν, εντός των τειχών. Το πρόβλημα, ωστόσο, θα υφίσταται για εκείνους που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς βαρβάρους, οπότε θα τους εφευρίσκουν ή θα τους ψάχνουν και εντός και εκτός!
