Του Ιωάννου Π. Μπουγά – Θεολόγου
Από 18-25 Ιανουαρίου 2023 είναι η παγκόσμια εβδομάδα συμπροσευχής όλων των χριστιανών. Σήμερα οι προσπάθειες ενότητος των Εκκλησιών συγκινούν τους πιστούς των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών, παρότι οι χριστιανικές ομολογίες είναι πολλές και η Εκκλησία του Χριστού πολλαπλώς χωρισμένη.
Ο διάλογος, οι διάφορες συναντήσεις, οι από κοινού προσευχές συναντούν ενθουσιώδεις πιστούς και εργάτες της χριστιανικής συμφωνίας και ενώσεως και η σημερινή πραγματικότητα είναι συγκινητική και ιδιαιτέρως ελπιδοφόρα έτσι ώστε σύντομα να επέλθει και η εκ της Θείας Ευχαριστίας και των Μυστηρίων συμφωνία.
Η Εκκλησία της Οικουμενικότητας, της ενώσεως όλων γνωρίζει πρωτίστως πολύ καλά και ουσιαστικά ότι διαιρεμένες Εκκλησίες σημαίνει διαιρεμένη ανθρωπότητα.
Ο Χριστός, ικετεύει τον Θεό Πατέρα υπέρ των μαθητών Του, οι οποίοι αποτελούν μία κοινότητα διαφορετική από όλες τις άλλες του κόσμου, τον οποίο κόσμο, καλείται αυτή η διαφορετική κοινότητα με το παράδειγμα της ενότητας, να τον μεταμορφώσει καταργώντας τις όποιες διαιρέσεις του.
Προσεύχεται ο Χριστός για τους μαθητές Του, γιατί τους εγκαταλείπει μόνους, όχι σε ασφαλές λιμάνι, μήτε σε ασφαλή στέγη, αλλά τους εγκαταλείπει μόνους ανάμεσα σε τρικυμίες σε έναν κόσμο ανομίας, ψεύδους, εχθρότητας και διωγμών. Η κοινότητα των Αποστόλων καλείται να συνεχίσει επί γης το έργο του Χριστού, και όχι ένα απλό διδακτικό ή ηθικό έργο, αλλά ένα διαρκές μεταμορφωτικό έργο με συνεχή την παρουσία του ιδίου του Χριστού με σκοπό την οντολογική συνάντηση, την αιώνια σχέση κάθε ανθρώπου κάθε εποχής με την πηγή της ζωής τον Χριστό,
Η κοινότητα των μαθητών και όλων των πιστών Του, η Εκκλησία υπάρχει σε έναν κόσμο, ο οποίος σκοπό έχει ως βάση του την αλαζονεία της σκέψης και του βίου και αυτόν τον κόσμο η Εκκλησία πάντα τον μεταποιεί σε Βασιλεία αγάπης, πραγματοποιώντας την εντολή του Χριστού: «ίνα πάντες έν ώσιν», για να ενωθούν δηλαδή όλοι μαζί Του, μέσα από την ένωση με τους άλλους.
Η εντολή του Χριστού: «ίνα πάντες εν ώσιν» είναι επιτακτικά υποχρεωτική σήμερα που η Εκκλησία Του είναι διασπασμένη και εύκολα μπορεί να γίνεται αντικείμενο επίθεσης από τους άρχοντες του κόσμου τούτου και πάντοτε εχθρούς της, όπως μαρτυρεί η ιστορία.
Η ενότητα και η αγιότητα χαρακτηρίζουν την Εκκλησία και τότε δεν φοβάται κανέναν και αλλάζει τον κόσμο κατά το θέλημα του Χριστού, που είναι να μένει η Εκκλησία μια και αδιάσπαστη, όπως ένας και αδιάσπαστος υπάρχει ο μεταξύ Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος δεσμός: «ίνα ώσιν έν καθώς ημείς».
Βεβαίως επουσιώδεις διαφορές, κατά την ανθρώπινη φύση χαρακτήριζαν και αυτούς τους Αποστόλους διότι είχαν διαφορετικό χαρακτήρα, διαφορετική ιδιοσυγκρασία. Αλλά η ψυχή τους, η ύπαρξη όλων γνώριζε έναν Διδάσκαλο, ένα Ευαγγέλιο, μία πίστη, ένα βάπτισμα. Ας αναφέρουμε ένα εκ του αντιθέτου παράδειγμα, ατελές ως ανθρώπινο, προκειμένου να γίνει κατανοητός ο τρόπος ενότητος των όλων των πιστών εντός της Εκκλησίας. Ο στρατός δεν είναι ομοειδής. Αποτελείται από πεζικό, πυροβολικό, ναυτικό, αεροπορία, και άλλες ειδικότητες. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να έχει έναν αρχιστράτηγο και να ακολουθεί ένα προκαθορισμένο σχέδιο παραμένοντας πάντοτε ενωμένος επιζητώντας την νίκη στον πόλεμο.
Αντιθέτως στην Εκκλησία, τα μέλη της, όπως και στις οργανωμένες κοινωνίες, επιζητούν όχι μόνο την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, αλλά επιζητούν τα δικαιώματα του άλλου, επιδιώκουν ενωμένοι στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας την ηρεμία, την χαρά του άλλου, κανείς δεν ζητά τα δικά του, αλλά την ικανοποίηση του άλλου και αυτή είναι η αληθινή μεταμορφωτική νίκη κατά του κόσμου, η νίκη της θυσιαστικής ενότητος.
Ο Χριστός εύχεται οι πιστοί Του να αποτελούν μια κοινότητα ανεξαρτήτως της διαφοράς των γλωσσών και των άλλων εξωτερικών χαρακτηριστικών. Εύχεται στη συνέχεια να είναι αγιασμένοι, να διάγουν φωτεινή ζωή, της οποίας το φως στα σκοτάδια του κόσμου είναι ο λόγος του Θεού, που γίνεται πραγματικότητα στην Εκκλησία και βιώνεται σε αυτήν μέχρις ότου την επίγεια πορεία κάθε ανθρώπου διαδεχθεί η ανεκλάλητος χαρά για την οποία Εκείνος είπε προς τον Πατέρα παρακαλώντας: «ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πληρωμένην εν αυτοίς». Αυτό είναι το διαρκές ζητούμενο να αξιωθεί ο κάθε άνθρωπος ως μέλος της Εκκλησίας, ενωμένος με όλους τους πιστούς, να συμμετέχει στη Βασιλεία της χαράς.
Σήμερα εποχή κατά την οποία οι αυξημένες ανάγκες και τα συσσωρευμένα προβλήματα του συγχρόνου ανθρώπου καλούν επειγόντως τις Εκκλησίες να ξεπεράσουν τις αμελητέες διαφορετικές αντιλήψεις και να παρουσιάσουν ως πρόταση ζωής με μια ενοποιημένη μαρτυρία, την αγάπη του Χριστού και τον μεταμορφωτικό τρόπο ζωής της Εκκλησίας.«… Και γάρ ως μίαν οικίαν δει την Εκκλησίαν οικείν, ως σώμα εν, ούτω διακείσθαι πάντας, ώσπερ ουν και βάπτισμα εν εστι και τράπεζα μία και πηγή μία και κτίσις μία και Πατήρ εις» (Ιερός Χρυσόστομος Εις Β΄ Κορινθίους 18 PG 61, 527).
Μετά την οικουμενική προσευχή των Χριστιανών η Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα οδηγήσει και στο κοινό Ποτήριο κατά το ευλογημένο Συλλείτουργο όλων των χριστιανικών ομολογιών.
