Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας στο Arxon.gr
«… ‘Κύριε, βοήθησέ με’…Αυτός της αποκρίθηκε: ‘Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλάκια’. ‘Ναι, Κύριε’, είπε εκείνη, ‘αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους…και από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της».Την πονεμένη γι΄αυτό ταπεινή Χαναναία με τη βαθιά μητρική αγάπη,ο Θεός ανυψώνει:Μέσα από μια έσχατη ειδωλολάτρισσα ο Ευαγγελιστής στρέφεται κατά της ιουδαϊκής αποκλειστικότητας της σωτηρίας, για να δείξει την παγκοσμιότητα της προσφερόμενης από τον Χριστό σωτηρίας και την ανατροπή της ανοιχτότητας του χριστιανικού κηρύγματος.
Βρίσκει Εκείνον που ποτέ δεν έπαψε να αναζητά, αναγνωρίζει τη χάρη στο πρόσωπο Του, συναισθάνεται το φως της παρουσίας Του, την αλήθεια που έχει πρόσωπο και τη στερήθηκε. Ξέρει ότι ανήκει κοντά στον Εσταυρωμένο, που κανένα δεν απορρίπτει και έχει φίλους τους δοκιμασμένους του πόνου, τις καρδιές που έχει καλλιεργηθεί η ελευθερία τους. Δεν τον πλησιάζει επειδή συμπεραίνει λογικά ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σε θέση να την βοηθήσει αλλά αισθάνεται την βαθειά υπαρξιακή παρόρμηση να επενδύσει πάνω Του όλη της την βασανισμένη, γι΄ αυτό αληθινή ελπίδα που δεν έμαθε μα έπαθε τα θεία,την πίστη που δεν είναι του μυαλού, αλλά ανήκει στο ιερό της καρδιάς, στο χώρο που δεν έχει ανάγκη από φτωχά υποστηρίγματα της λογικής για να κρατηθεί.
Συναρπάζεται από Εκείνον που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, χωρίς διάκριση φύλου και φυλής και η εσωτερική της κραυγή έχει πεισθεί από την αλήθεια του Αγαπώμενουπου δίνει το έλεος σε όλους, τον οποίοποτέ δεν έπαψε να αναζητά, προς Εκείνον που δεν κρίνει από την καταγωγή, τη θέση, τη μόρφωση, μόνο από την πίστη που υπερβαίνει την γνωστική βεβαιότητα.Την πίστη που δεν κάμπτεται από την παρομοίωσή της με σκυλάκι που δεν αγανακτεί από«αναγκαστική» ταπείνωση αλλά με ειλικρίνεια μπροστά στην αγάπη Του,δενκάνει διαπραγμάτευση,δεν αναλύει, μόνο παραδίδεται στηνηφάλια μέθη, αφήνεται στα δάκρυα,εγκαταλείπεται στην προσευχή, στην τόλμη της ταπείνωσης που μεταμορφώνεται σεφωτιά εκστατικής αγάπης.
Η Χαναναία,ελεύθερη από καθωσπρεπισμούς και φόβους μαθητεύει στην απόρριψη και χωρίς να το έχει φαντασθεί ποτέ μα ούτε και επιδιώξει – θεολογεί και γίνεται δρόμος θεογνωσίας.Ως πνευματικός άνθρωπος κατανοεί την«άρνηση» του Θεού ως δυνατότητα ωριμότητας και δεν κάμπτεται καμία φαινομενική αδιαφορία των μαθητών και του Ιησού απέναντί της.Δεν παρακάμπτει τον πόνο, μα τον βαπτίζει στην αλήθεια του Σταυρού Του,στο μοναδικό θαύμα, που δεν είναι η θεραπεία της κόρης της αλλά η ένταση της σχέσης της με το Χριστό.Προσφέρει στο Θεό ότι είναι, κάνοντας τον πόνο της, δρόμο, μεταποιώντας το «όχι», σε σχέση, την «προσβολή» σε αυτογνωσία, αφοσιωμένη με μεγαλύτερη θέρμη στην δίψα, παραμένει στην Εκκλησία της χάρης,εκεί όπου γίνεται η αρπαγή από τον Αναστάντα, από τον παράδεισο του κάλλους Του, της ομορφιάς που θα σώσει τον κόσμο.
