Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, Χριστιανοί μου ευλογημένοι και παμφίλτατοι οι περί την Κορινθία,
«… μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον, Θεός εφανερώθη εν σαρκί…»
(Α’ Τιμ. γ’, 16).
Η Γέννησις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι μέγα και πανανθρώπινο γεγονός. Αφορά σ’ όλη την γην. Ενδιαφέρει όλους τους ανθρώπους όλων των γενεών. Είχε και έχει βαθειά επίδρασι επί του χρόνου, της αλόγου κτίσεως και του ανθρώπου.
Ο χρόνος πλέον της επιγείου παροικίας μας διχοτομείται και αριθμείται σε προ Χριστού και μετά Χριστόν έτη.
Η κτίσις νεουργείται, «ιδού καινά ποιώ τα πάντα» (Αποκ. κα’, 5) και ο άνθρωπος καινουργείται, «τούτο εστι ημίν η πανήγυρις, τούτο εορτάζομεν σήμερον,… ίνα τον παλαιόν άνθρωπον αποθέμενοι, τον νέον ενδυσώμεθα» (Γρηγ. Θεολ. Λόγος ΛΗ’, ΕΠΕ 5, 40).
Το γεγονός αυτό μας υποχρεώνει να βλέπωμε την κατά σάρκα γέννησι του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού όχι ως ιστορική μόνο πραγματικότητα, αλλ’ ως το «μέγα μυστήριον της ευσεβείας». Γι’ αυτό οφείλουμε να το προσεγγίζωμε με δέος και ένθεο σκίρτημα καρδιάς, μη πολυπραγμανούντες περί του «πως εσαρκώθη», αφού «ου φέρει το μυστήριον έρευναν» και υπερβαίνει κάθε προσπάθεια λογικής ερμηνείας, αλλά να γνωρίσωμε το διατί «Θεός εφανερώθη εν σαρκί».
Ο θεοφώτιστος Απόστολος Παύλος έκθαμβος μας βοηθεί να κατανοήσωμε τον σκοπό της Ενανθρωπήσεως του Θεού δι’ αυτὸ και γράφει: «ου γαρ αγγέλων επιλαμβάνεται (ο Θεός), αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται, όθεν ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ. β’, 16-18). Δηλαδή ο Θεός δεν έρχεται να βοηθήση αγγέλους, αλλά απογόνους του Αβραάμ, ανθρώπους! Ώφειλε, λοιπόν, να εξομοιωθή κατά πάντα προς τους αδελφούς Του αυτούς, δια να οδηγήση πολλούς ανθρώπους εις την δόξαν του Θεού.
Ο Θεός έγινε άνθρωπος διότι:
Η εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος, είχε αμαυρωθή!
Το Θεόπλαστο σκεύος, ο άνθρωπος, είχε διαρραγή!
Ο Βασιλεύς της κτίσεως, ο άνθρωπος, είχε εκθρονισθή!
Το απ’ αιώνος σχέδιο του Θεού, που ήταν ο άνθρωπος να γίνη όμοιος με τον Θεό, δεν ήταν δυνατό να ματαιωθή. Την επαναγωγή εις το «καθ’ ομοίωσιν» ανέλαβε ο Ιησούς Χριστός.
«Έκλινεν ουρανούς και κατέβη» χάριν του ανθρώπου και, ενώ ήταν τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος, «και επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» (Ιω. Δαμ. ΕΠΕ 1, σελ. 282), με το οποίον φανερώνεται η άπειρος δύναμις του Θεού!
«Επί της γης ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ γ’, 38).
Επλάσθη ο Πλάστης δια να αναπλάση το πλάσμα Του!
Εγεννήθη ο υπάρχων δια να αναγεννήση τον νεκρωθέντα «τη αμαρτία» άνθρωπον!
Επτώχευσε ο πλούσιος δια να πλουτίση ο πτωχεύσας άνθρωπος.
Έλαβε την πτωχή σάρκα μας και μας έδωσε την Θεότητα!
Αυτές δεν είναι ρητορικές εκφράσεις, ούτε σχήματα λόγου, αλλά πραγματικές καταστάσεις που προήλθαν από την Ενανθρώπησι του Θεού και τις οποίες εμφαντικά ερμηνεύων γράφει ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Τι μυστήριον γίνεται για μένα τον άνθρωπον! Έλαβα την εικόνα και δεν την εφύλαξα. Λαμβάνει (ο Χριστός) την σάρκα μου δια να σώση την εικόνα και δια να αθανατίση την σάρκα» (Λόγος ΛΗ’, ΕΠΕ, 5, 66-68).
Ποιός, λοιπόν, νους δύναται να χωρέση τούτο το «ξένον και παράδοξον μυστήριον»;
Ποιά καρδιά μπορεί να μείνη ασυγκίνητη εμπρός εις αυτό το μεγαλείο της Θείας Αγάπης;…
Υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός από το να γίνη ο Θεός άνθρωπος και ο άνθρωπος «Θεός»;
Και εξωτερικεύω αυτές τις σκέψεις, ευλογημένοι Χριστιανοί, διότι η επτάχρονος περίπου κρίσις, που μαστίζει την Χώρα μας, εκτός των άλλων εγκυμονεί κινδύνους να μετατρέψη στα μάτια των ανθρώπων απομειώνουσα την Εκκλησία του Χριστού, από Σώμα Χριστού και εργαστήριο αγιότητος, σε Κοινωνικό κατάστημα παροχής ειδών πρώτης ανάγκης. Και βεβαίως η Εκκλησία πράττει, μετ’ επιτάσεως μάλιστα, αυτό που πρέπει και δύναται να καλύψη τις ανάγκες των αδελφών του Χριστού, των ανθρώπων. Τούτο όμως απορρέει εξ αυτού του γεγονότος της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού και όχι εκ του ότι η ως άνω συνδρομή Της κατωχυρώνει την θέση Της στις ανθρώπινες Κοινωνίες και τα Κράτη.
Όταν η Θεία Πρόνοια έκλεισε προ του Ιωσήφ και της Αγίας Παρθένου Μαρίας τις θύρες της Βηθλεέμ άνοιξε την είσοδο του Σπηλαίου, όπου ο Υιός του Θεού θα έχη την στέρησι του χρήματος, της τροφής, της ευζωΐας προς εντροπή των κοσμικώς ευτυχούντων και ενίσχυσι των δυστυχούντων!
Όταν το Θείο Βρέφος εξήλθε εκ της κοιλίας της Πανάγνου Μητρός Του βρήκε παγερές καρδιές, ώστε η Μητέρα Του δεν προσείλκυσε ούτε καν τον οίκτο του πλήθους, το οποίον είχε κατακλύσει το κατάλυμα…
Από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ μανθάνουν οι Χριστιανοί, είκοσι και πλέον αιώνες τώρα, να προσφέρουν και να προσφέρωνται στην ανάγκη του «πλησίον» τους, αφού η Γέννησις του Θεανθρώπου είναι ένα γεγονός που μας δίνει πολλά, αλλά μας ζητεί και πολλά. Μας χάρισε τον Χριστόν, αλλά μας καλεί να προσφέρωμε και εμείς «πάσαν την ζωήν Χριστώ τω Θεώ».
Μας θεώνει κατά χάριν αλλά ταυτόχρονά μας υποχρεώνει σε συνεχή έμπονο πνευματική πορεία δια να λάβωμε αυτήν την εμπειρίαν. Έτσι το «μυστήριον της ευσεβείας» οδηγεί εις την ζωήν της ευλαβείας και η Γέννησις του Χριστού εις την αναγέννησι του ανθρώπου!
Μόνο ο εν Χριστώ αναγεννημένος άνθρωπος, καταννοεί ότι η πραγματοποίησις αυτού του σκοπού αποτελεί τον καλύτερον εορτασμό των Χριστουγέννων. Γι’ αυτό μια τέτοια Μεγάλη ημέρα, σαν την σημερινή, αφήνει την καρδιά του ελεύθερα να ξεχυθή σε μια εκ βαθέων προσευχή:
Δος Χριστέ μου:
Στην γη την ευλογίαν Σου.
Στην ανθρωπότητα την ειρήνη Σου.
Στους αμαρτωλούς την μετάνοιαν.
Στους αρρώστους την ίασι.
Στους θλιμμένους την παρηγορία.
Στους πτωχούς την προστασία.
Στους αιχμαλώτους την λύτρωσι.
Στους απελπισμένους την ελπίδα.
Στους απίστους το φως της γνώσεώς Σου.
Στους διώκτας Σου την επιστροφή τους σε Σένα, τον μόνο Λυτρωτή.
Στους πιστούς Σου το έλεός Σου.
Στους εκλεκτούς Σου τον θείο πλουτισμό Σου.
Πάσα πνοή αινεί Σε τον Παντουργέτην!
Αυτόν τον εορτασμόν εύχομαι εις όλους σας δια της χάριτος του δι’ η¬μάς εν σπηλαίω γεννηθέντος και εν φάτνη ανακλιθέντος Χριστού του αληθινού Θεού ημών, Ου το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών!
Διάπυρος προς Χριστόν Γεννηθέντα ευχέτης Σας
μετά στοργής και αγάπης πολλής
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
