του Χρήστου Νικολαΐδη

Κάναμε Χριστούγεννα στην πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ, ακολουθώντας μία ιδιαίτερη Εκκλησιαστική Κοινότητα που δεν αναγνωρίζεται από τη χώρα. Διώκονται ως εγκληματική συμμορία, ο Αρχιεπίσκοπός τους φυλακίστηκε για πέντε χρόνια, ενώ εκκλησιάζονται σε κρυφά παρεκκλήσια μέσα σε φτωχικά διαμερίσματα!

Σάββατο 7 Ιανουαρίου, 7.30 το πρωί. Με το παλιό ημερολόγιο είναι Χριστούγεννα. Η θερμοκρασία στα Σκόπια δείχνει -10, το κρύο πιρουνιάζει τα κόκκαλα, τα πάντα στην πόλη είναι χιονισμένα. Παίρνω τον δρόμο για το παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου του Αιγινήτη, σε μία φτωχική συνοικία της πόλης. Εκεί θα συναντήσω τους πιστούς και θα… λειτουργηθώ για τα Χριστούγεννα, καθώς η Εκκλησία τους είναι απαγορευμένη!

Οι συναθροίσεις τους θεωρούνται εκτός νόμου, συνεπώς αναγκάζονται να διατηρούν μυστικούς χώρους λατρείας, μέσα σε φτωχικά διαμερίσματα…
Οδηγώ προς το σημείο για το οποίο έχω ενημερωθεί. Με τέτοιον καιρό αμφιβάλλω εάν θα σηκωθεί κάποιος από το ζεστό του κρεβάτι για να πάει σε Λειτουργία.

Διαψεύδομαι. Φτάνοντας στην πολυκατοικία διακρίνω δύο οικογένειες να την προσεγγίζουν. Και μετά δύο γέροντες, που βαδίζουν προσεκτικά πάνω στο παγωμένο χιόνι! Από πίσω τους μία ακόμη οικογένεια, με δύο χαριτωμένα 8χρονα κοριτσάκια να παίζουν κλεφτά χιονοπόλεμο…

Φτάνω στον πρώτο όροφο. Είναι μία φτωχική πολυκατοικία, της γνωστής αρχιτεκτονικής των σοσιαλιστικών χρόνων, με κρύους διαδρόμους και βιομηχανικής αισθητικής κλιμακοστάσια. Φτάνω στην πόρτα. Από μέσα ακούγονται ψαλμωδίες. Δεν πιστεύω στα μάτια μου ανοίγοντάς την! Στην… «Εκκλησία» των 30 τετραγωνικών στριμώχνονται 70 πιστοί, κάθε ηλικίας, από μωρά μέχρι βαριοντυμένους υπερήλικες.

Όλοι μαζί ψέλνουν. Ο παπάς τους, ο πατήρ- Ειρηναίος, μία ευγενική φυσιογνωμία, που θαρρείς ότι ξεπήδησε από μία βυζαντινή εικόνα, ψέλνει γεμάτος κατάνυξη, μια στο ψαλτήρι, που έχει τοποθετήσει μπροστά στον νεροχύτη της κουζίνας, και μια στο ιερό βήμα, ένα τραπεζάκι μπροστά στο καλυμμένο με στόρια παράθυρο …

Έπρεπε να το δω αυτό με τα μάτια μου, για να πιστέψω ότι στον 21ο αιώνα, στην καρδιά της Ευρώπης, μέσα σε μία χώρα που διεκδικεί (σε προχωρημένη διαδικασία) την ένταξή της στην Ενωμένη Ευρώπη της Ανοχής και της Ελευθερίας, υπάρχουν άνθρωποι που διώκονται για την Πίστη τους! Και αναγκάζονται να συνωστίζονται μέσα σε φτωχικά διαμερίσματα για να λατρέψουν τον Θεό τους…

Η «THESSNEWS ΣΤΗΝ ΥΠΟ ΑΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

«Χρίστο ε ρόντινε»

Η Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία συνεχίζεται μέσα σε μία γλυκιά ατμόσφαιρα κατάνυξης και ένα ζεστό κλίμα ανθρωπιάς, που μοιάζει να ανεβάζει την ψυχούλα των πιστών στα ουράνια! Καθαρά, αγνά πρόσωπα απλών ανθρώπων τριγύρω μου μοιάζουν να βιώνουν την πληρότητα και να απολαμβάνουν όσα ο Χριστός αυτήν τη στιγμή τους χαρίζει…

Απίθανα πράγματα… Οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποιον περικαλλή ναό, από τους εκατοντάδες που λειτουργούν σε όλη την ΠΓΔΜ. Θα μπορούσαν να λειτουργηθούν χωρίς να κρύβονται και χωρίς να ταλαιπωρούνται μέσα σε μικρά διαμερίσματα. Και το κυριότερο: χωρίς φόβο, χωρίς μυστικά, χωρίς προφυλάξεις για το ποιος μπορεί να τους ακολουθεί ή να παρατηρεί την κίνησή τους… Αλλά επιλέγουν να βρίσκονται εδώ!

Όταν θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους ρωτήσω, μετά την ταπεινή λειτουργία, θα πάρω απλές απαντήσεις: «Είμαι εδώ, γιατί εδώ νιώθω τη Χριστιανική Πίστη! Εδώ είναι η Κανονική Εκκλησία! Όταν πήγαινα στη Σχισματική Εκκλησία δεν ένιωθα αυτό το στοιχείο, δεν ένιωθα τίποτε. Εδώ έχουμε τους ιερείς μας, που είναι πραγματικοί μάρτυρες», θα μου πουν όλοι…

Οι πιστοί μεταλαμβάνουν! Όλοι! Ένας- ένας περνούν μπροστά από τον πάτερ- Ειρηναίο, που με πατρική συγκίνηση και αργές κινήσεις τους κοινωνεί για να εισπράξει άπειρα νεύματα ευγνωμοσύνης και βλέμματα αγάπης. Με το «δι’ ευχών» όλοι ανταλλάσσουν ασπασμούς και αγκαλιάζονται τρυφερά για να χαιρετηθούν και να πουν 2-3 κουβέντες, με πρώτο το «Χρίστο ε ρόντινε» (Ο Χριστός ετίκτη).

Μετά τη λειτουργία θα στηθεί η «Τράπεζα». Ο καθένας έφερε ό,τι είχε, ένα κέικ, μερικά μπισκότα ή τυροπιτάκια, χυμό και ρακί για το κέρασμα. Δύο γυναίκες, που μοιάζουν να βοηθούν συχνά εδώ, τραβούν την κουρτίνα, με την οποία κρύβεται (στη διάρκεια της λειτουργίας) η κουζίνα του διαμερίσματος και ψήνουν μυρωδάτο καφέ για όλους.

Όλοι τραβούν από τη στοίβα που βρίσκεται στη γωνία από ένα πλαστικό σκαμπό και κάθονται γύρω από τον Ειρηναίο. Συζητούν, ανταλλάσσουν ευχές με χαμόγελα και καλοσύνη, ρωτούν διάφορα, μοιάζουν να απολαμβάνουν τη συνεύρεση.

«Θα πρέπει να είναι πολύ δύσκολα για σας», ρωτώ τον Ειρηναίο, «να λειτουργείτε μέσα σε ένα διαμέρισμα και κρυφά»… «Ευτυχώς που έχουμε και αυτό το διαμερισματάκι», απαντά με ένα ταπεινό χαμόγελο. «Είναι για μας η βάση μας. Το μέρος για να συναντιόμαστε, να κρατούμε τις εικόνες, τα βιβλία και τα σκεύη μας. Όταν δεν το είχαμε, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα για μας. Ευτυχώς»…

Πίνοντας μία γουλιά ρακί συνεχίζει σε άπταιστα ελληνικά (έχει σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη): «Ξέρετε, το παρεκκλήσι αυτό είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νεκτάριο τον εξ Αιγίνης, οπότε θυμίζει λιγάκι και τους διωγμούς που είχε ο Άγιος. Στην αρχή ήμασταν σε ένα άλλο διαμέρισμα. Αλλά μας έδιωξαν, γιατί δεν είχαμε άδεια λειτουργίας. Μετά πήγαμε σε ένα μεγαλύτερο αλλά μας έδιωξαν από εκεί, γιατί παραπονέθηκαν οι ένοικοι γιατί μπαινόβγαινε πολύς κόσμος, κάτι που τους ενοχλούσε. Δόξα τω Θεώ, εδώ είμαστε πολύ καλά», λέει…

Οι πιστοί σιγά- σιγά βάζουν τα χοντρά μπουφάν τους και δυο- δυο ή τρεις- τρεις ή ανά οικογένεια, όσοι έχουν έλθει με τα παιδιά τους, κατεβαίβουν με προσοσχή τα παγωμένα σκαλοπάτια για να σκορπίσουν σε διαφορετικούς κατευθύνσεις στους χιονισμένους των Σκοπίων.

Η ΑΡΧΙΕΣΚΟΠΗ ΑΧΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ
Κατεδάφισαν το ναό

Κεφαλή της Εκκλησιαστικής αυτής κοινότητας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδας Ιωάννης, ένας ταπεινός ιεράρχης, τον οποίο συναντήσαμε την επόμενη μέρα, στο Γυναικείο Μοναστήρι που λειτουργεί μυστικά σε μία αγροικία, 20 χλμ έξω από τα Σκόπια.

Ο Ιωάννης έμεινε στη φυλακή για συνολικό διάστημα πέντε ετών, από το 2008 έως το 2015. Αρχικά κατηγορήθηκε για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, μετά για κατάχρηση χρημάτων που μάζευε η εγκληματική αυτή οργάνωση και στη συνέχεια για πολεοδομικές παραβάσεις, καθώς έχτισε έναν ναό στο χωριό του, το Νεζέπολε, λίγο έξω από το Μοναστήρι (Μπίτολα), μέσα σε ιδιόκτητο οικόπεδο της οικογένειάς του! Σε μία επίδειξη απίστευτης σκληρότητας οι αρχές κατεδάφισαν τον ναό!

«Στη φυλακή ήταν καλύτερα! Το άσχημο ήταν ότι κάθε λίγο και λιγάκι με γύριζαν στο αστυνομικό τμήμα για προφυλάκιση για κάποια άλλη κατηγορία που εφεύρισκαν! Στο κρατητήριο οι συνθήκες ήταν άθλιες. Ήμασταν στοιβαγμένοι 10 άνθρωποι μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, χωρίς καμία υγιεινή και με απαγόρευση επισκεπτηρίου. Γι’ αυτό λέω ότι στη φυλακή ήταν καλά»… λέει χαμογελώντας.

Οι αρχές δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη της Αρχιεπισκοπής, παρά το γεγονός ότι αυτή υφίσταται από τα χρόνια του Βυζαντίου! Αρνούνται να παρέχουν άδεια λειτουργίας και πολύ περισσότερο άδεια ίδρυσης και λειτουργίας κάποιου ευκτήριου οίκου, πόσο μάλλον Ναού! Αρχικά κατηγόρησαν τον Ιωάννη ότι διαχειρίζεται χρήματα χωρίς έλεγχο, οπότε αυτός έφτιαξε μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Το 2012 χαρακτήρισαν τη ΜΚΟ ως «εγκληματική» και συνέλαβαν 18 μέλη της, ιερείς, μοναχές και πιστούς για «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»…

«Ήταν μία μαύρη σελίδα. Τότε μας είπαν προδότες. Τότε μόνο εμείς ήμασταν οι προδότες! Αλλά σ’ αυτήν τη χώρα από τότε μέχρι σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι έχουν αποκαλέσει τους μισούς πολίτες προδότες! Οπότε ευτυχώς πλέον δεν είμαστε οι μόνοι», λέει ο Ιωάννης με ένα πικρό χαμόγελο…

«Πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό;», τον ρωτώ. «Οι Χριστιανοί έχουμε μάθει στις θυσίες. Οι παλιοί Χριστιανοί έπρεπε να κάνουν τις δικές τους, σε εμάς έτυχαν κάποιες άλλες. Τις υπομένουμε με τη χαρά ότι αυτές θα μας οδηγήσουν στη δικαίωση», λέει.

ΖΟΡΑΝ ΜΠΟΓΙΑΡΟΦΣΚΙ
«Ντροπή…»

«Νιώθω ντροπή για τη χώρα μου γι’ αυτό», είχε σχολιάσει ο Ζόραν Μπογιάροβσκι, ένας Δημοσιογράφος (με Δ κεφαλαίο), που διώκεται και (κάτω από τη μύτη της αστυνομίας) απειλείται από θερμοκέφαλους, επειδή… τόλμησε να γράψει σε ρεπορτάζ του για τη Θρησκευτική αυτή Κοινότητα. Ο Ζόραν για τον λόγο αυτόν αλλά και γιατί θεωρήθηκε αντικυβερνητικός, μπήκε στο… ψυγείο του καναλιού στο οποίο κάποτε ήταν ο πιο προβεβλημένος παρουσιαστής! Η κυβέρνηση Γκρούεφσκι δεν αστειεύεται μ’ αυτά! Η περίπτωσή του αποδεικνύει ότι μία κυβέρνηση μπορεί (με τις κατάλληλες κινήσεις στον επιχειρηματικό τομέα) να ελέγξει πλήρως και τα ιδιωτικά κανάλια. Αλλά και ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν «μασάνε» μπροστά στο αξιακό σύστημα που έφτιαξαν για τη Δημοσιογραφία.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Ο Φιλίπ: «με συνέλαβαν γιατί δώρισα χρήματα».

«Ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει τις διώξεις του 2012! Τρεις αστυνομικοί με πήραν από το κρεβάτι στις 6 το πρωί! Με τις πιτζάμες! Ο αστυνομικός μέσα από το περιπολικό τηλεφώνησε σε κάποιον δημοσιογράφο να μας περιμένει στο Τμήμα με κάμερες! Αισχρά πράγματα! Λίγο αργότερα έφεραν στο Τμήμα τον Αρχιεπίσκοπο και μία 90χρονη καλόγρια! Της είχαν φορέσει και χειροπέδες. Όπως και σε όλους μας! Μας κατηγόρησαν για προδοσία και άλλα φαιδρά. Η δίκη έγινε, κράτησε μήνες αλλά δεν βγήκε απόφαση. Με τον τρόπο αυτόν θέλουν να μας έχουν σε ομηρία. Δεν μας καταδικάζουν, γιατί ο κόσμος θα ξεσηκωθεί, καθώς θα είναι άδικο, δεν μας αθωώνουν, για να μη νιώσουμε ασφαλείς και μας κρατάνε σε εκκρεμότητα, ούτως ώστε να ανασύρουν την υπόθεση όποια στιγμή τους βολεύει! Νιώθουμε σαν τους πρώτους Χριστιανούς, θα τα υπομένουμε όλα».

Ζόραν Μπογιάροβσκι, Δημοσιογράφος: «Νιώθω ντροπή για τη χώρα μου».

«Είναι ντροπιαστικό και εξοργιστικό σε μία ευρωπαϊκή χώρα το 2017 να μην μπορεί κάποιος να λατρεύει τον Θεό του. Οι αρχές και οι δημοσιογράφοι περιγράφουν την Εκκλησία αυτήν σαν προδοτική! Διαδίδουν διάφορα ψέματα για δήθεν σκοπιμότητες. Κάνοντας το δικό μου ρεπορτάζ γνώρισα άξιους ιερείς, αγνούς πιστούς και όμορφη χριστιανική ατμόσφαιρα. Μάλιστα, κατηγορήθηκα από κάποιους σκοτεινούς κύκλους ότι προβάλλω τους προδότες! Κάποιος απείλησε να με σκοτώσει, εάν συνέχιζα. Το κατήγγειλα στην Αστυνομία, η οποία δεν έκανε το παραμικρό! Τα ΜΜΕ της χώρας δειλιάζουν να ασχοληθούν με το θέμα, είτε επειδή συμμετέχουν στην προπαγάνδα της κυβέρνησης είτε επειδή φοβούνται τους ακραίους».

Ρίστο Άσπροφσκι, πιστός: «είμαι εδώ, γιατί εδώ νιώθω τη Χριστιανοσύνη».

«Ανακάλυψα την Εκκλησία αυτήν από κάποιους φίλους μου. Ήμουν ανέκαθεν πιστός και πήγαινα σε ναούς της Αυτοκέφαλης. Δεν ένιωθα το παραμικρό! Εδώ νιώθω όμορφα. Η ψυχή μου γεμίζει. Εδώ η Πίστη κυριαρχεί! Γεμίζει τον χώρο, ακόμη κι αν αυτός είναι μικρός και φτωχικός, όπως αυτό το διαμέρισμα. Θα μείνω εδώ, ακόμη κι αν το γεγονός ότι σας δίνω συνέντευξη με οδηγήσει στη φυλακή».
Γκεόργκι, πιστός: «Ας μας βάλουν φυλακή».

«Ο Θεός θα μας προστατεύσει! Το μόνο που θα ήθελα είναι, εάν μας βάλουν φυλακή μετά τη συνέντευξη αυτή, να είμαι στο ίδιο κελί με τον Ρίστο! Εδώ, μαζί μας, κάθε Κυριακή κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα! Εδώ, μέσα στις συνθήκες αυτές, νιώθουμε Χριστιανοί! Προτιμώ να είμαι εδώ και να νιώθω έτσι, παρά να πηγαίνω σε κάποιον μεγάλο και λαμπρό Ναό της Σχισματικής Εκκλησίας και να μη νιώθω το παραμικρό».
Βιολέτα, πιστή: «Οι ιερείς μας είναι Άγιοι άνθρωποι»…

«Ο πατήρ Ειρηναίος είναι ένας άγιος άνθρωπος, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης. Αγωνίζονται εδώ μαζί μας! Δεν τους πτοούν ούτε φυλακίσεις, ούτε κυνηγητό. Ο Θεός ήταν καλός μαζί μας που μας τους έστειλε στη ζωή μας. Δημιουργούν τη δική μας Εκκλησία, στην οποία κυριαρχεί ο Χριστός και η αγάπη Του! Παλεύουν σκληρά για να μας παρέχουν αυτό εδώ το ταπεινό παρεκκλήσι. Μέσα σ’ αυτό το διαμέρισμα, σ’ αυτήν τη φτωχική πολυκατοικία. Μπορεί να μην έχουμε λαμπρούς ναούς, άνετους χώρους, όμορφες τοιχογραφίες και φανταχτερά άμφια, αλλά έχουμε τον Χριστό μαζί μας».

 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΧΡΙΔΑΣ

Η μόνη κανονική αρχή

Γράφει ο Ηλίας Γ. Ευαγγέλου, Αναπληρωτής Καθηγητής
Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.

Η ιστορία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας ξεκινά με τα περίφημα σιγίλια του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ (976-1025), τα οποία έθεσε σε ισχύ μετά την κατάλυση του κράτους του Σαμουήλ (976-1014) και την αποκατάσταση της βυζαντινής κυριαρχίας στην περιοχή της Βόρειας και Δυτικής Βαλκανικής. Τότε ο αυτοκράτορας αποφάσισε ολόκληρη η περιοχή του παλαιού βουλγαρικού κράτους, το οποίο υπέταξε ο προκάτοχός του Ιωάννης Τσιμισκής (969-976), καθώς και του κράτους του Σαμουήλ, που υπέταξε ο ίδιος, να υπάγεται εκκλησιαστικά στην Αυτοκέφαλη Αρχιεπισκοπή Αχρίδας και όχι στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Σύμφωνα με τα σιγίλια του Βασιλείου Β΄, τα όρια της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας αρχικά εκτείνονταν από τον Δούναβη μέχρι τη Θεσσαλία και από τα παράλια της Αδριατικής μέχρι τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, καλύπτοντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών εδαφών της Αυτοκρατορίας.

Στους επόμενους αιώνες τα όρια της Αρχιεπισκοπής όμως περιορίστηκαν αισθητά, καθώς αρκετές από τις επαρχίες της εντάχθηκαν στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες της Βουλγαρίας (που ιδρύθηκε το 1235 στα όρια του βουλγαρικού κράτους των Ασέν) και της Σερβίας (που ιδρύθηκε το 1219 στα όρια του σερβικού κράτους των Νέμανια).
Είναι άξιο λόγου ότι εκτός από τον πρώτο αρχιεπίσκοπο που ήταν βουλγαρικής καταγωγής, όλοι οι διάδοχοί του στον θρόνο της Αρχιεπισκοπής ήταν ελληνικής καταγωγής. Έτσι, η Αρχιεπισκοπή απέκτησε ελληνικό χαρακτήρα, τον οποίο διατήρησε σε όλη τη μετέπειτα ιστορία της μέχρι και την κατάργησή της στα μέσα του 18ου αιώνα.

Η κατάκτηση της περιοχής από τους Οθωμανούς δημιούργησε πολλές δυσκολίες στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδας. Αν και αρχικά κατάφερε να τις αντιμετωπίσει, με το πέρασμα των αιώνων οι συνθήκες γίνονταν ολοένα και περισσότερο επαχθείς. Το έτος 1767 η Σύνοδος της Αρχιεπισκοπής και ο προκαθήμενός της Αρσένιος (1763-1767) αποφάσισαν την άρση του αυτοκεφάλου και την υπαγωγή της Εκκλησίας τους στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έτσι, τελείωσε η πρώτη περίοδος της ιστορίας της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας, η οποία πρόσφερε πολλά στον ελληνικό αλλά και στον σλαβικό κόσμο, καθώς συνέβαλε καθοριστικά στη μεταξύ τους επικοινωνία.

Στις μέρες μας η ιστορία επεφύλαξε μια ανέλπιστη ανατροπή στα εκκλησιαστικά δεδομένα της περιοχής και οδήγησε στην αναγέννηση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας αυτή τη φορά με πρωτοβουλία της Εκκλησίας της Σερβίας. Η ανασύστασή της ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας για την επαναφορά στην κανονική τάξη της Εκκλησίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η οποία μετά τη μονομερή και αντικανονική της απόσχιση το 1966 από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Σερβίας, παρέμενε αποκομμένη από όλη την υπόλοιπη Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησαν εκ μέρους της Εκκλησίας της Σερβίας προσπάθειες προσέγγισης της σχισματικής Εκκλησίας, οι οποίες δυστυχώς δεν απέδωσαν καρπούς εξαιτίας της παρελκυστικής τακτικής της Εκκλησίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η οποία αρνήθηκε τελικά τη συμβιβαστική λύση που της πρότεινε το Σερβικό Πατριαρχείο το 2002.

Έτσι, τον επόμενο χρόνο η Εκκλησία της Σερβίας ανακήρυξε την Αρχιεπισκοπή Αχρίδας Αυτόνομη υπό τον μέχρι τότε έξαρχό της στα Σκόπια, Ιωάννη, ο οποίος προήχθη σε Αρχιεπίσκοπο Αχρίδας. Παράλληλα, η Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας εξέλεξε και τους πρώτους κανονικούς αρχιερείς της Αρχιεπισκοπής αυτής.

Δυστυχώς η αντίδραση του κράτους και της υπό αυτό εκκλησιαστικής διοίκησης εμποδίζει μέχρι σήμερα την κανονική επίλυση του εκκλησιαστικού προβλήματος. Η πολιτική και η εκκλησιαστική ηγεσία αρνήθηκαν όχι μόνο να συζητήσουν την προτεινόμενη από το Πατριαρχείο της Σερβίας λύση, που θα πρόσφερε μια κανονική διέξοδο στο πρόβλημα, αλλά προχώρησαν και σε μια σειρά διώξεων του Ιωάννη και του ποιμνίου του με σκοπό τον εκφοβισμό τους αλλά και τη φυσική τους εξόντωση.

Σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδας Ιωάννης και η υπό αυτόν Σύνοδος αναγνωρίζονται από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ως η μόνη κανονική εκκλησιαστική αρχή στο έδαφος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

thessnews.gr