Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνολόγου
Παραβολή: φιλική μέθοδος του Χριστού για διδασκαλία. Ιστορίες δηλαδή που έχουν στοιχεία αλήθειας και σκοπό την ωφέλεια των ακροατών τους. Δεν είναι εξωπραγματικές, γιατί δεν θα είναι και διδακτικές. Έχουν την ρίζα τους στην ζωή των ανθρώπων και στην βελτίωσή της αποσκοπούν.
Μια τέτοια ιστορία παρουσιάζει το Ευαγγέλιο της αυριανής Κυριακής, γνωστή ως «παραβολή του Σπορέα». Κάθε λέξη της είναι λόγος Κυρίου, λόγος αγαθός, λόγος οικοδομής. Αν τον ακούσουμε με σοβαρότητα, κάποια στοιχεία του ακουμπούν και εμάς, άρα τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις πλέον επαφίενται στην δική μας αντίληψη και προαίρεση.
Ο Ιησούς για την σύνταξή της παραβολής χρησιμοποίησε όρους οικείους στο ακροατήριο, γη και σπορά. Δεν θα ήταν λίγοι οι γεωργοί ανάμεσα σε όσους άκουγαν τον μεγάλο σποριά Χριστό. Μετά την διήγηση έσπευσε ο Ιησούς να διευκρινίσει ότι σπόρος είναι ο λόγος Του και ταυτόχρονα θέλησε να εξηγήσει τι εννοούσε έδαφος και να διαβαθμίσει και αντιστοιχήσει την ποιότητα του με εκείνη της καρδιάς μας. Υπάρχουν λοιπόν σκληρές καρδιές, επιπόλαιες καρδιές, εύφορες καρδιές, κάπου ανάμεσά μας υπάρχει και η δική μας.
Έχουμε σκληρά εδάφη γιατί τα εγκαταλείψαμε, στρέψαμε την προσοχή μας στην εύκολη λύση των εισαγόμενων. Τα αφήσαμε να τα «καλλιεργούν» άλλοι. Λίγα πλέον χώματα είναι έτοιμα να δώσουν καρπό για να ζήσει η ανθρωπότητα. Δεν παράγουμε πια δικά μας πνευματικά προϊόντα. Καταφεύγουμε στα εύκολα, στα όσα ακούμε και βλέπουμε στα Μ.Μ.Ε. Η Εκκλησία έχει την αποστολή Της, ασκεί την κατήχηση Της και σώζει δια της Θείας Λατρείας. Δύσκολα βρίσκει όμως χώμα καλό για να καρποφορήσει, πέτρα μόνο και χώμα ξερό. Όλα είναι αποτέλεσμα της δικής μας εγκατάλειψης και οκνηρίας.
Οι ακροατές του κηρύγματος του Χριστού διαχρονικά είναι αμέτρητοι, όπως αναρίθμητα είναι και τα στρέμματα χέρσας γης. Ποτέ δεν είναι αργά. Πρέπει να ενδιαφερθούμε και να ποτίσουμε την ψυχή μας με το νερό της Αγίας Γραφής και να εργαστούμε με το άροτρο της Θείας Λατρείας. Τότε ο λόγος του Θεανθρώπου περί σκληρών εδαφών θα αφορούν τους άλλους, τους συνειδητά τεμπέληδες περί την πίστη και την ψυχή. Ας τους αφιερώσουμε την προσευχή μας προκειμένου να αντιληφθούν τι κάνουν και να σκεφθούν τι χάνουν. Οφείλουμε δε να επαινέσουμε, να εκτιμήσουμε, να αξιοποιήσουμε όλους όσους όντως εργάζονται στο γεώργιο της Εκκλησίας με ανιδιοτέλεια, με υπακοή, με συνέπεια.
Ο κυριακός λόγος είναι σαφέστατος, δεν επιδέχεται παρερμηνείες, αμφισβητήσεις, αναλήθειες. Διαθέτει πάντα υπευθυνότητα και αμεσότητα. Για αυτό και η ελεύθερη αποδοχή του έρχεται να επισφραγίσει μια σχέση που δεν ήθελε παθητικούς ακροατές, αλλά ενεργητικούς χριστιανούς∙ όχι άβουλα όντα, αλλά ζωντανά πρόσωπα∙ όχι μάζα, αλλά Εκκλησία. Έτσι οριοθετείται μια ωφέλιμη, γνήσια και ελεύθερη σχέση Διδάσκαλου και διδάσκοντος, Πατέρα και παιδιού, Πλάστη και πλάσματος.
Όταν αλλάξουμε στάση ζωής, τότε η ψυχή μας αγαθή θα γίνει και θα καταστεί γη καρποφόρα. Το χωράφι-ψυχή είναι δικό μας, όπως και η ευθύνη μας για την συντήρησή του. Όταν το εγκαταλείψουμε και γίνει έρμαιο του χρόνου και της αμέλειας, τότε δεν θα καρποφορεί για το δικό μας και των γύρω μας το καλό. Για αυτό θα είμαστε αναπολόγητοι, αφού αν και ακούσαμε λόγο Κυρίου Τον αγνοούμε, αν και Τον βλέπουμε Τον αποστρεφόμαστε. Αυτοκαταδικαζόμαστε με αυτόν τον τρόπο σε πνευματική ασιτία, σε μαρασμό και σε αφανισμό. Αν μεριμνήσουμε, θα κερδίσουμε. Θα κάνουμε την γη της καρδιάς μας μαλακή, έτοιμη να βλαστήσει και να μας δώσει τροφή άριστης ποιότητας, για να επιβιώσουμε πνευματικά ως άνθρωποι και να συμβιώσουμε αρμονικά ως χριστιανοί.
