Μὲ τὴν Χάρη καὶ τὴν Εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν ἐπεράτωσε τὶς ἐκδηλώσεις της, τὶς ἀφιερωμένες στό πλαίσιο τῆς μνήμης καί τῆς προσευχῆς γιά τά 100 χρόνια ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή.

            Μὲ συγκίνηση, προσευχή καὶ μνήμη ἐτίμησε ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας καθ’ ὅλο τὸ ἔτος τὰ 100 χρόνια ἀπό τὴν γενοκτονία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν θυσία τῶν πατέρων πολλῶν κατοίκων σήμερα τῆς Χίου στὰ «ματωμένα χώματα» τῆς ἑλληνικῆς ἰωνικῆς γῆς.

            Στὸν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Φραγκομαχαλᾶ, τὴν 15η Δεκεμβρίου 2022, ἡμέρα μνήμης τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, ἐτελέσθη Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν, Ὑπερτίμου καὶ Ἐξάρχου πάσης Ἰωνίας κ. Μάρκου.

            Στὸν Ἱερό Ναό τοῦ Μικρασιάτη Ἁγίου Νικολάου, οἱ ἀδίκως ξεριζωμένοι πρόγονοί μας, κάτοικοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοποθέτησαν καὶ φύλαξαν ὡς πολύτιμο θησαυρό τὴν ἱερή εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, τὴν ὁποία μὲ εὐλάβεια καὶ προσοχή μετέφεραν μαζί μὲ ἄλλα ἱερά κειμήλια καὶ ἀντικείμενα, μὲ ἀπερίγραπτους κόπους καὶ σοβαρούς κινδύνους στὸν τόπο μας.

            Ὁ ἀκρίτας Ἱεράρχης, στό κήρυγμά του συνέδεσε τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μέ τήν θυσία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τόνισε:

            «Δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά μικρασιατική καταστροφή. Ὅσο θά ραψωδοῦνται οἱ στίχοι τοῦ Ἴωνος Ὁμήρου, ὅσο θά μελετᾶται ἡ ἱστορία τοῦ Ἁλικαρνησσέος Ἡροδότου, ὅσο θά στοχαζόμεθα μέ τήν φιλοσοφική μέθοδο τοῦ Μιλησίου Θάλητος, ὅσο θά καταρτιζόμεθα ἀπό τόν παύλειο λόγο στούς Ἐφεσίους, τούς Γαλάτες καί τούς Κολασσαεῖς, ὅσο θά τρεμοφέγγουν οἱ λυχνίες τῶν ἑπτά Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅσο θά ὁμολογοῦμε τήν πίστη τῶν Οἰκουμενικῶν μας Συνόδων, ὅσο θά ἀναζητήσουμε νά ξεδιψάσουμε στό κρυφό περιγάλι τοῦ πρώτου Ἑλληνικοῦ Νόμπελ τοῦ Σεφέρη, ἡ Μικρασία δέν καταστρέφεται. Ἡ Μικρασία ζεῖ. Ἡ Μικρασία εἶναι πνεῦμα καί πολιτισμός.

            Ἀλλά δέν πρόκειται οὔτε γιά μικρασιατικό ξεριζωμό. Εἶναι θυσία, ὅπως ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, ἡ ὁποία ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Εἶναι θυσία πού κάνει πατρίδα μας τήν χώρα τοῦ Παραδείσου.

            Καὶ ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε μέ τόν φερέλπιδα στίχο «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά ‘ναι».

            Στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ὅλοι μαζί οἱ παρευρισκόμενοι ἔψαλλαν τὸ Κοντάκιο «Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…» καὶ τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο.

            Στιγμές μνήμης, στιγμές προσευχῆς, στιγμές προσδοκίας!