Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
Ο τρόπος του Αποστόλου Θωμά μοιάζει δυσκολεμένος, μα δεν έχει άλλο: Έχει δισταγμό απέναντι στην μαρτυρία χαράς των Έντεκα,ότι ο Χριστὸς αναστήθηκε, χωρίς να μπαίνει ποτέ στο ρόλο του επαγγελματία αρνητή.
Ο τρόπος αυτός δεν αρκείται σε μια αόριστη ιδέα θεού, δεν μπορεί να εξαρτάται από διαβεβαιώσεις άλλων έστω Αποστόλων. Ο δισταγμός του δεν είναι εμπόδιο,αφού εκφράζεται στην κοινότητα της Εκκλησίας αποβαίνει ευκαιρία αύξησης στην αλήθεια. Το αίτημα για ψηλάφηση εκτός από αμεσότητα παραπέμπει σε προσωπική σχέση«…τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τῦπον τῶν ἥλων καί τήν χεῖρα μου εἰς τήν πλευράν Αὐτοῦ…», με Αυτόν που έχει ζήσει ως ένσαρκη ελπίδα.Πόσο μεγάλη και ανυπότακτη η επιθυμία να ξανάβλεπε Εκείνον που είπε «εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14:6), Εκείνον που ανάστησε τον Λάζαρο.Όλη η ύπαρξη του Θωμά γίνεται αυθόρμητη επιθυμία για προσωπική πραγματογμωμοσύνη των τραυμάτων που θα πιστοποιούσαν τον αναγνωρισμό: «εάν μη ίδω…. ου μη πιστεύσω».Στην επίγεια πορεία του με Εκείνον τον εμπιστεύθηκε στὸ μυστήριο της Οικονομίας Του όταν οι υπόλοιποι Απόστολοι απάντησαν: «….οἱ Ἰουδαῖοι θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν..» μονάχα ο Θωμάς ἀπάντησε: «Ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ ἂς πεθάνουμε μαζὶ μ’ Ἐκεῖνον», έτοιμος όχι μόνο νὰ Τὸν ἀκολουθήσει ὅπως ἕνας μαθητὴς το δάσκαλο, ἀλλὰ νὰ πεθάνει μαζί Του, όπως ένας τολμηρός άνθρωπος ποὺ ἀποφασίζει νὰ πεθάνει με τον φίλο του καὶ χάριν του φίλου του. Όταν μετά από το οκταήμερο διάστημα ξαναεμφανίζεται ο Ιησούς και τον προτρέπει στην ψηλάφηση, ο Θωμάς βρίσκεται ενώπιον των πληγών του Σώματος, η ψαύση των οποίων τις κάνει πηγές ζωής και ενότητας για όλους.
Η στάση του Αποστόλου Θωμά λέει ότι άλλο είναι ο δισταγμός του νου και η ανθρώπινη δυσκολία και άλλο η απόρριψη, άρνηση και η αποκοπή από τη σύναξη των μαθητών.Στην Εκκλησία δεν υπάρχει μόνο δικαίωμα στη δυσπιστία αλλά και ευθύνη στην κρίση. Η αναζήτηση μόνο αναίδεια δεν είναι ούτε αστοχία και από απειλή γίνεται ευλογία, όταν ο Θωμάς μας αναβαπτίζει στη ζωή που μας δόθηκε στην Εκκλησία ως δωρεά,ως Ανάσταση του κάθε σήμερα που στολίζει τη ζωή, χωρίς να μας μεταθέτει στην αθανασία μιας«άλλης» ζωής.
Η Εκκλησία ευλογώντας τον τρόπο που έχει γενναίο βάθος τιμά την πιστή «απιστία» του και αναδεικνύει τη στάση τουη οποία «τάς καρδίας τῶν πιστῶν εἰς ἐπίγνωσιν εἶξε». Δεν προβάλλει μια ατσαλάκωτη «πίστη» με αφελείς βεβαιότητες πεποιθήσεων όσο η εκκλησιαστική πίστη είναι ζωντανή,πίστη που σημαίνει σχέση προσωπική αμεσίτευτη, σχοινοβασία χωρίς εξασφάλιση. Δεν είναι αυθυποβολή, αυταπάτη, ή κρυψώνα για μεταφυσικές αγωνίες. Πίστη σημαίνει να λέμε στον Χριστό: «βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» και «πρόσθες μοι πίστιν». Πίστη σημαίνει παραδίνομαι άνευ όρων στο λόγο, στη σιωπή και στο θέλημά Σου χωρίς να έχει βέβαια τον τελευταίο λόγο η δικτατορία των αισθήσεων, χωρίς να το υπεραναλύουμε νοησιαρχικά μα βιώνοντάς αγαπητικά την χαρά του μυστήριου της παρουσίας Του.
Ο Χριστός ανταποκρίνεται στην αίτηση τού Θωμά που καταθέτει τη δυσκολία του να αφεθεί σε κάτι που τον ξεπερνά, βλέποντας Εκείνον που ξέρει το βάθος κάθε ανθρώπου,που δεν κρίνει επιφανειακά τα πλάσματα του, Η ομολογία του, δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων αισθήσεων, αλλά αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος που δρα στην ανοιχτή και ταπεινή καρδιά που έχει λόγους να εμπιστεύεται, που το μυαλό δεν τους καταλαβαίνει». Γιατί «…μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια».
Η εμπειρία αναστάσιμης ζωής, δεν παρακάμπτει αλλά έρχεται μέσα από τις νωπές πληγές των σωτηρίων παθημάτων Του, στη ζωή που είναι σχέση με τον Χριστό που δεν είναι Θεός συναισθηματικών καταστάσεων, αλλά Θεός αληθείας.Μας μαθαίνει να μην σταματάμε στις αμφιβολίες, ούτε να τις ποινικοποιούμε, μα να τις εκκλησιοποιούμε. Να μην φοβηθούμε την Ανάσταση, να αναγνωρίσουμε τον αναζητούμενο Αγαπημένο που θα μας αποκαλυφθεί, γιατί – στη διδασκαλία Του κατά την συνάντηση με τον Θωμάσε εμάς αναφέρεται όταν λέει ότι είμαστε μακάριοι, δηλαδή ευτυχισμένοι, γιατί χωρίς να Τον δούμε σωματικά «οὐ βλεφάροις ἰδόντες, ἀλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες», Τον αγαπούμεως μη ιδόντες αλλά όντως ορώντες με όλη μας την ύπαρξη με μία αίσθηση τον άνω πάσης κτίσεως ευρισκόμενο. Προσανατολισμένοι στην Ανάσταση που δεν είναι θεωρητικό πρόβλημα ή show αλλά αποκάλυψη Του μέσα στην καθημερινή ανθρώπινη πορεία. Να αναγνωρίσουμε Τον Αγαπημένο και να μην συμβιβαστούμε με την απουσία ή την ψευδαίσθηση, για να γίνει και σε εμάς ο λόγος Του σωτήρια πληγή για την οποία θα πούμε μαζί με τον Άγιο Θωμά «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».
Η«τίμια απιστία» και η ομολογία που είναι εδραιωμένη πνευματικά και επιβεβαιωμένη ιστορικά, παραπέμπει στη νηφάλια μέθη, στην αγαπητική σχέση που χτίζεται όχι ως επικύρωση αληθειών,αλλά ως προσωπική άνοιξη και ανάπτυξη στη Σύναξη,όπου γινόμαστε κατά πρόθεση και δωρεά δική Του Εκκλησία και γευόμαστε τη Ζωή Του…
